Górskie rekordy stycznia (albo styczniów).

Jeżeli mówić o rekordach, a nie o wszystkich wędrówkach ze stycznia, to okazuje się, że po przesianiu przez sito skali trudności zostaje nam tylko jeden rok do opowiedzenia. I dobrze, bo to był piękny rok, w którym mieliśmy już nieco bardziej zaawansowany stopień górołaza i brakowało nam tylko ruszyć na podbój jakiegoś porządnego lodowca, gdyby nie to, że brakło nam już czasu w tym alpejskim kraju.
    Mając zasadę "nigdy się nie cofaj", coraz częściej spoglądam wstecz, stojąc w miejscu. I to jest bardzo źle... Dla mnie prywatnie to jest katastrofa. Ale co będę biadolić, jest jak jest, zima całkowicie przebimbana i niewykorzystana, planuję u schyłku br. coś przeżyć, jest też do wykorzystania urlop, ale po sezonie jak się zrobi chłodniej.
    Plany doprecyzuję z czasem. Chcę przygody na krawędzi, chcę budować dalej swoje doświadczenie i przestać oglądać filmiki mojego ulubionego górołaza, tylko wreszcie sama zacząć kręcić własne materiały. Tak jak lubię.

Styczeń 2019

Fänerenspitz, Szwajcaria, lokalnie nazywany d'Fänere (Fäneren), kanton Appenzell Innerrhoden, gmina Schwende-Rüte.

Temat rekordu: 1505 m n.p.m. bardzo łatwego szlaku pieszego; zimą jest idealnym miejscem na wycieczki na rakietach śnieżnych, co lekko podnosi stopień trudności.

Kocham ten sport, chodzenie po górach w rakietach śnieżnych, które umożliwiają nawet zimowe przełaje. Te, które my mamy, są przystosowane do warunków śniegowych i terenowych. Są wyposażone w szpiczaste stalowe piny, boczne szyny oraz ostre czubki przednie – takie raki. Dzięki temu nadają się również na wyprawy wysokogórskie ze stromymi trawersami lub twardym firnem.
    Tego dnia byliśmy najmłodszymi wędrowcami w okolicy. Ogólnie mam nieodparte wrażenie, że wędrowanie po górach staje się popularne u Szwajcarów dopiero na emeryturze...

Tak się maszeruje na rakietach:

Rodel Schattenlaganthutte, Austria, Brand bei Bludenz

Temat rekordu: zjazd na sankach w nocy.

Wspinaliśmy się pieszo drogą równaną przez ratrak, nie było więc większych problemów. Zmierzch zaskoczył nas fluorescencyjną barwą różu, dosłownie jakby ktoś wylał na niebo różowy zakreślacz. Serio, to nie jest fotomontaż. Ten róż odbijał się w śniegu szczytów.
    U celu w schronisku Schattenlagant Hütte zasiedliśmy do kolacji.

Jazda po licznych zakrętach i pełnym akcji torze – w nocy – to nie lada wyzwanie. Moja czołówka nie dawała aż tyle potrzebnego światła, by rozpędzić się do maksimum, za późno bym zauważała zakręt, ostatecznie więc przestawiłam lampkę na czerwone światło, taka fanaberia bardziej.
    Pamiętam, że ktoś z naszej ekipy nawet wypadł z trasy i przeleciał zaspę. Cóż, śnieg miękki, każdego w swe zimne objęcia przyjmie.

Sanki wypożycza się w schronisku i zostawia na dole w przeznaczonym do tego miejscu.

Na widok tej Łady poczułam miłość od pierwszego wejrzenia.

Zjeżdżam na sam koniec filmiku; z czerwoną lampką:

Sellamatt, Szwajcaria, nad miejscowością Alt St. Johann

Temat rekordu: 1400 m n.p.m. zdobyte w zamieć śnieżną.

Brzmi groźnie, ale nie taki straszny wilk jak go malują. Zamieć zdecydowanie skraca widoczność, ale chodziliśmy z mapą GPS, która nie zawiodła. Lekkie zaniki łączności z satelitą rekompensuje wciąż działająca mapa, która choć nie pokazuje dalszych kroków (w tych momentach kiedy traci zasięg), to mimo wszystko wiadomo w którą stronę iść. Plusem Alp jest ich doskonałe znakowanie szlakowe, które nie pozwala się zgubić. Zatem głowy do góry, w taką pogodę też da się iść.
    Poza tym aura potrafi być majestatyczna właśnie w takie pogody. Pamiętam, że szło się nam bardzo dobrze, śnieg nie zacinał w twarz, a ubrania okazały się skuteczne. Przyjemność wędrówki zimowej to zawsze możliwość wystąpienia takiej niespodzianki, ale nie ma potrzeby by się bać.

Oczywiście, że udało mi się tam dostać!

Na nagraniu kompletna cisza. Preludium:

Gdziekolwiek bym nie była, w styczniu przeżywałam najlepsze wędrówki i najbardziej spektakularne przygody. Styczeń wyrył mi się w głowie jako najlepszy miesiąc na eskapady (zwłaszcza górskie). Ale nawet w Polsce, pamiętam arktyczny Rezerwat Sulejowski, tamte widoki też na długo pozostaną w mojej pamięci.
    Wierzę, że przede mną są kolejne podróżnicze wyzwania, które wykorzystam z pełną mocą. Mamy chwilowy zastój, to prawda, (a ja mam intensywnie odczuwany niedosyt💥to na dłużej może być niebezpieczne...), ale to nie powód, by rozpaczać. To powód by planować.
    Co ma wpływ na to, że mniej teraz jeździmy w plener? Miejsce zamieszkania. Mówi się, że centrum Polski jest super, bo wszędzie taka sama droga, północ czy południe, mniej więcej tyle samo czasu w podróży. Guzik prawda. Chyba tylko nad morze mamy prostą drogę i na Mazury. Reszta wije się meandrami Amazonki, a zima to taki czas, że ciężko gdzieś wybrać się na jeden dzień (żeby zdążyć zrealizować cały zawsze obszerny plan). I jednak w wysokie góry jest pieruńsko daleko (czasowo), ponadto turystyka ledwo się tam mieści...

Dla mnie cisza jest podstawą, ważną częścią mojej egzystencji – zwłaszcza na szlaku. Źle reaguję na trajkoczące towarzystwa, jeszcze gorzej na całe rodziny z dziećmi... potrafi mi wtedy skóra od kości odchodzić...
    Ale my chcemy dalszych rekordów, więc może pora pomyśleć o czymś takim:

Tak, to ten mój ulubiony górołaz. Onanizuję się mentalnie oglądając zdjęcia z jego wypraw.