Łask – krajobraz rzeki Grabi.

Nasz pierwszy stycznia na szlaku. Kogo spotkaliśmy? Młodego biegacza, kilku emerytów i wędkarza z psem na spacerze. O tym ostatnim spotkaniu opowiem na sam koniec.
    Cisza jak makiem zasiał. Prawie puste ulice, niebo błękitne jak marzenie. To był naprawdę ciepły dzień, aż grzechem było przesiedzieć go w domu. Nowy Rok zaczął się pięknie, pachniał roztopami, świeżą łąką, a woda w rzece była kryształowa.
    Tereny podmokłe w takich warunkach wzbierają, nie zapuszczaliśmy się na przełaj. Spokojnym krokiem chłonęliśmy wartości natury, jej ciszę i komfort.

Łask leży na Wysoczyźnie Łaskiej i Kotlinie Szczercowskiej, nad rzeką Grabią.

Grabia jest dopływem do rzeki Widawki, ma 77 km.
    Fauna rzeki odznacza się niezwykłym bogactwem. Badania zoologiczne wykazały występowanie 800 gatunków, w tym 80 odkrytych po raz pierwszy w Polsce i 2 nowych dla nauki.
    Poza siedliskiem pijawki lekarskiej, która eliminuje mnie z kąpieli w tej rzece (naprawdę niewielu rzeczy się brzydzę w przyrodzie...) żyją tu bardzo ciekawe gatunki ryb takich jak koza złotawa, minog ukraiński i piskorz (Misgurnus fossilis). Są to gatunki objęte ochroną ścisłą, umieszczone w załączniku II dyrektywy siedliskowej i Polskiej czerwonej księdze zwierząt.

Kotlina Szczercowska to głównie tereny podmokłe. Rosną tu lasy mieszane i bory sosnowe. Torfowiska bogate w różnorodną florę, zajmują mniejsze obszary.

Wysoczyzna Łaska jest równiną morenową. Krajobraz zdobią ciągi wydm śródlądowych oraz pagóry morenowe. Wysoczyzna styka się ze Wzniesieniami Łódzkimi.

Nie lubię dźwięków świata. Od dziecka tak było, ale nie potrafiłam tego nigdy nazwać, ani określić siebie w tym. Zawsze mi przeszkadzały, nawet w szkole na przerwach, kiedy próbowałam się zamykać w toalecie, bo nie mogłam wytrzymać na korytarzu. Czułam się fatalnie, kiedy nauczyciele mnie stamtąd przeganiali. Ta wrzawa świdrowała mi w głowie. Nawet nie wiedziałam, że pogorszył mi się słuch, dopóki w pierwsze wakacje nie wyjechałam z rodzicami do lasu i nie odkryłam, że nie słyszę lasu tak samo jak kiedyś.

    Potem to samo odczuwałam w pracy zaczynając karierę w wielkich molochach handlowych. Czy do tego można się przyzwyczaić? Tak, ale dozowanie sobie tej kakofonii na przeniam z ciszą są niezwykle ważne. Wracam z pracy i mam ciszę. Całkowitą. Nic nie brzęczy, nie mamy telewizji, nikt nie krzyczy. Ale są takie dni, kiedy czuję się po prostu przeładowana i nie potrafię ścierpieć obecności wielu ludzi na raz, mój umysł się wyłącza, słyszę tylko szum, nie rozumiem co ludzie mówią między sobą. Są takie dni, kiedy poszukuję ciszy, a ta domowa to za mało.

Drażniące dźwięki to także radio. Pamiętam taką pracę gdzie miałam przymus włączania go, bo tak sobie szef życzył. On nienawidził ciszy – tak mawiał. Ten głos z głośnika, głos świata, pełen zamętu, rozproszenia i brudu. Forma przekazu rozwałkowywała mi mózg. Czułam się bardzo źle po tygodniu pracy, duchowo rozszarpana, mentalnie podarta. Zabawne prawda? Wielu teraz pewnie nie rozumie o czym ja piszę.

Bóg wszczepił we mnie wrażliwość, którą świat często przytłacza. Od tego czym się otaczam w eterze, bardzo zależy moje myślenie. Zauważyłam to raczej niedawno – kiedy i w konsekwencji czego odczuwam rozdrażnienie.
    Spędzanie czasu w ciszy natury, wczesnym rankiem najlepiej sam na sam z Bogiem to dla mnie najlepsza melodia. Dzięki temu wiem jak brzmi Niebo.

Na mapce jest zaznaczony zbiornik wodny, którego nie widzę na innych mapach w intrenecie, więc próżno szukać jakichkolwiek informacji. Staw jest duży, woda przyjemnie czysta.
    Zagadaliśmy więc stojącego tam pana z psem. Okazało się, że jest wędkarzem i sporo wie na temat tego zbiornika. Jest to łowisko, w którym wolno łowić tylko na sportowo. Zakaz zabijania. Osobiście łowię, bo lubię jeść ryby, wiec dla mnie to się mija z celem. Ale miejsce urokliwe.

Świnka na prywatnej posesji.

Staw w parku w Łasku.