Kiedy przez jasne niebo przelatuje czarny piorun.

Luty zawsze był najbardziej pracowitym miesiącem w mojej branży, a jednocześnie najuboższym w kwestii utargów. Z prywatnego zaś punktu widzenia jest to ostatni miesiąc przytuliskowy i ostatnia szansa na podróże w zimowej aurze. Jeden z ulubionych miesięcy trwa, czuję się bardzo dobrze, wróciłam do swojego rytmu, ale spokój jednak został zmącony.

Czasami po prostu wiesz.

Kiedy zadzwonił telefon, wiedziałam po co. Odebrałam mimo to na spokojnie, ale w późniejszym czasie mówienie o tym zaczęło obdzierać mnie warstwa po warstwie. Tak bywa.
    Ale choć tempus fugit, to aeternitas manet. A generalnie to quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Znając przyszłość, mogę odczuwać lekki niepokój względem tego wydarzenia. Ale odczuwam nadzieję, licząc na to, że gdy skończy się wszystko i wszystko będzie nowe, będę wielce zaskoczona tym, kogo wówczas spotkam.

Taniec na przełamanie.

Kontynuujemy cały czas kurs kizomby, dzisiaj mam dla Was niespodziankę, pokażę Wam jak to wygląda i jakie kroki już poznaliśmy.
    Oto nasi instruktorzy, którzy skompilowali wszystko to, czego nas nauczyli w taki krótki pokaz specjalnie dla nas. Margarita i Eugenio:

A jak nam idzie ta nauka? Za siebie jedynie mogę powiedzieć, że ciężko mi idzie, dotychczas wariując na parkietach solo, mając smykałkę do takich bardziej dyskotekowych trendów, taniec w parze jest dla mnie czymś absolutnie nowym i jestem w tym DREWNIANA. Nigdy nie lubiłam i nie pociągało mnie to.
    Raz w tygodniu to dla mnie za mało i im poziom bardziej rośnie, tym mnie gorzej idzie, czuję to. Ale małżonek jak ryba w wodzie, on zawsze lubił tańce w parach i kiedyś na podobny kurs chodził. Ja na razie nie wiem czy odnajdę w tym pasję. Próbuję dalej, ale ten epizod podszywa nić dramaturgii.
    Wyprzedzam pytania – mieliśmy trenować w domu, ale nie mamy na to czasu, praktycznie codziennie się mijamy, mnóstwo spraw i spotkań. Takie kursy w ciągu tygodnia są w szkole dwa, lecz nam pasuje tylko jeden dzień, drugi godzinowo totalnie odpada.

Niepowodzenie w firmowej hodowli.

Padła nam agama brodata, praktycznie umarła mi rękach. Pod palcem czułam jak serducho staje. Męczyła się, miała okropną agonię (szczegóły Wam daruję), nic nie mogłam poradzić, była sobota wieczór, szefostwo daleko, nie miał kto ruszyć do weta. Nie wiemy co było przyczyną.
    Sądząc po reakcjach współpracowników na podobne zdarzenia, mam wrażenie, że albo ze mnie po prostu zimna sucz, albo jestem twardsza niż ustawa przewiduje. Tak czy owak przy umieraniu zwierząt asystuję już nie pierwszy raz (ogólnie w życiu, nie tylko w tej pracy) i tylko raz przeżywałam dramat. Albo twarde poślady albo serce z kamienia ⇄ I któż to zweryfikuje?

A to nasz żółw przyłapany w kąpieli i możliwe, że przeżyje całą naszą firmę:

Cud odbił czarną błyskawicę.

Mieliśmy wypadek z naszym chomikiem dżungarskim, Pikpokiem. Zjechał z blatu biurka w morderczej pogoni za orzechem i spadł na podłogę. Dostał bezwładu przednich kończyn, lewa łapka złamana albo wywichnięta, wyglądało bardzo paskudnie. To nie był efekt szoku, zwierzak właśnie kończył żywot.
    Poprosiliśmy Boga o uzdrowienie dla tej kruszyny. Jeszcze zanim padło amen, chomik stanął na wszystkich łapkach, są proste i w pełni sprawne. Minęło kilka dni od tego incydentu, potwierdzam, że zwierzak nadal żyje i jest cały i zdrowy.
    Jest taki ruchliwy, że trudno mu zrobić zdjęcie, ale udało mi się zrobić kilka fajnych kadrów Stefana.

Pikpok ma ciekawe zapędy samobójcze, tu próbował utopić się w mojej kawie.
Dżungary są nienormalne, cały czas trzeba pilnować. W pracy mam to samo.

Nie lubię wesel.

W tym roku czekają mnie dwa. Nie lubię nie dlatego, że nie przepadam za tańcem w parze (zwłaszcza z facetami po wódce), bo przecież uczę się i do lipca temat będzie ogarnięty. Nie lubię dlatego, że to nie mój klimat, a muzyka weselna działa mi na nerwy. Nie rozumiem weselnego poczucia humoru, erotycznych gierek i przyśpiewek, ale co tu jest do rozumienia? Tu nie ma nic do rozumienia, po prostu czujesz bluesa albo nie.

Po latach stwierdzam, że na moich jedynych butach wyjściowych skóra niniejszym sparciała. Mają może z 8 lat.
    Mega wygodne, kiedyś przespacerowałam w nich cały deptak na Piotrkowskiej w obie strony. Do lipca muszę znaleźć drugie. Nie wspominam żadnych innych butów na obcasie, które by były tak wygodne, więc świadczy to wyłącznie o tym, że tego typu zakupów robić nie potrafię. Dla ułatwienia dodam, że sklep, w którym je kupowałam, już nie istnieje, a przez Internet butów nie kupuję.

Zima – mój żywioł.

Pierwszy krok w las po chorobie. Delikatny marszobieg, bo gardło jeszcze podrażnione, nie chciałam przesadzić. Niedługo, tak na wstęp godzina.
    Nie ma mrozu, wiec zrobił się z tego runmageddon. Błoto dostało się chyba wszędzie, wyglądałam jak po wizycie na poligonie. Poczułam się naprawdę świetnie, życie do mnie wraca. Wracam też na siłownię.

Kiedy przez jasne niebo przelatuje czarny piorun, wyciągam rękę i odbijam go otwartą dłonią.