Niezwykła zwykła codzienność.

Timothy Keller w swoim dziele "Krzyż Króla" opisał rozmowę Rzymianina zainteresowanego chrześcijaństwem. To bardzo ciekawy dialog, który dał mi dużo do myślenia:

– Słyszałem, że jesteś religijna! – mówi rzymianin. – Świetnie! Religia to dobra rzecz...
Gdzie jest twoja świątynia lub święte miejsce?
– Nie mamy świątyni – odpowiada chrześcijanka. – Duch święty mieszka w nas.
– Nie masz świątyni? Ale gdzie pracują twoi kapłani i odprawiają rytuały?
– Nie mamy kapłanów, którzy pośredniczą w sprowadzaniu obecności Boga – odpowiada chrześcijanka. – Jezus jest naszym arcykapłanem.
– Nie ma księży? Ale gdzie w takim razie składacie ofiary, aby zyskać przychylność waszego Boga?
– Nie potrzebujemy ofiar – odpowiada chrześcijanka. – Jezus raz jeden złożył doskonałą ofiarę na krzyżu.
– To cóż to za religia? – pyta w końcu zmieszany pogański sąsiad.

Odpowiedź brzmi: to wcale nie jest religia.

Jeśli komuś nie chce się czytać, ja mogę poczytać:

Bo wiara w Boga jest relacją z Nim. Tak mało zdaję sobie sprawę z niezwykłości tego, bo tak zwykłe i powszednie jest to wszystko dla mnie.

Padło pytanie już nie jeden raz – co rozumiesz przez kontakt bezpośredni z Nim?
    Sama byłam kiedyś zamulona religijnością i miałam Boga za osobę milczącą ale sprawczą. A On wcale milczący nie jest.
    Szalenie trudno jest odpowiedzieć na to pytanie człowiekowi, który tego nie doświadcza, by w krótkim czasie nie zostać posłanym do szpitala. A mimo to świat wierzy w duchy i w sens modlitw o zmarłych, więc dlaczego tak trudno jest uwierzyć w przyjaźń Boga z człowiekiem?

Od dziecka interesowałam się snami. W późniejszych latach odkryłam, że to całkiem biblijne. Było mnóstwo wykładowców snów pośród świętych Boga i to nic nadzwyczajnego, że Bóg mówi do nas przez sny. Ale do tego jest korekta – nie każdy sen jest od Boga. To prawda, że znajomość Pisma pomaga filtrować sny i oddzielać je od głupot.
    Po drugie, trzeba poznawać Boga, wtedy już samo przez się poznajemy co jego Jego a co nie. Bo właśnie w tym sęk, że jak kogoś długo znasz, wiesz mniej więcej czego można się spodziewać i rozpoznajesz w pewnych rzeczach, w słowach – tę właśnie osobę.

Ostatnio rozmawiałam z Bogiem o pewnym problemie, zadałam pytanie. Odpowiedź przyszła we śnie. Czysta i klarowna.

Bóg odpowiada również przez innych ludzi. Czasami można powiedzieć, że to przez przypadek, ale ja osobiście nie wierzę w przypadki, bo potem zawsze odkrywam zawiły plan, zbyt zawiły jak na przypadek, a przypadek jako tendencja bezosobowa – nie może planować.
    Zdarza się bowiem, że ni z gruchy ni z pietruchy nagle ktoś mi mówi coś, co jest kompletną odpowiedzią na omawiane wcześniej w modlitwie zagadnienie, chociaż wcześniej z nikim o tym nie rozmawiałam.
    Czasami wygląda to jak "przypadek", ale często jest też tak, że odpowiedź przychodzi od wierzącej osoby będącej zupełnie świadomej tego, że chwilowo zostaje posłańcem dla mnie. I potem mówi mi coś, choć sama jeszcze nie kuma co to dla mnie znaczy.

Ostatnio pewna osoba miała dla mnie kilka słów. To była pełna kompletna odpowiedź, konkretne słowa, które potrzebowałam usłyszeć, aby mieć pewność w danej sprawie. Ta osoba nie wiedziała z czym się zmagam, właściwie nikt nie wiedział.

Pomińmy teraz ważniejsze sprawy – jak wygląda codzienność? Bóg ma poczucie humoru, czasami sięga po zabawne metody porozumienia. Nie raz mnie czymś zaskoczył i rozbawił.
    Bywa też tak, że zamknięci w swojej rozrywce, oderwani od rzeczywistości zapominamy o czymś ważnym i Bóg nam to przypomina. To szczególna sprawa, bo Bóg jest z nami nie tylko kiedy składamy łapki w modlitwie, ale jest z nami także, kiedy robimy głupoty.

Zdarzyło się i to nie raz kiedy jakieś słowa padały w... przypuśćmy że w przygodowej książce, będzie zacniej brzmiało 🤣... i ja doskonale wiedziałam, że te słowa są do mnie, bo przypominały mi o czymś szalenie ważnym na "tu i teraz". I to nie raz ratowało mnie z opresji.

Zwykła codzienność, człek zgubił klucze, ale nie panikował, usiadł i zaczął się modlić o te klucze. Znalazły się na blacie tuż obok jego ręki. Wcześniej ich tam nie było, biurko było puste...
    Raczej ludziom z zewnątrz ciężko w to uwierzyć, ale takie rzeczy się dzieją. Mnie wciąż zadziwia, że człowiekowi łatwiej jest uwierzyć w horoskop, niż w to, że Bóg jest żywą istotą pragnącą kontaktu z człowiekiem.
    W istnienie świata duchowego nie wątpi prawie nikt, ale mimo to, wątpi się w Boga. Głównie dlatego, że Bóg nie jest samospełniającą życzenia wyrocznią, pudełkiem, którym wystarczy potrząsnąć żeby wysypały się nasze potrzeby. Najczęściej dlatego właśnie, powszechnie rezygnuje się z wiary, bo skoro Bóg nie dał nam tego, o co poprosiliśmy – a tak przecież powinno być, bo tak jest napisane – to na pewno znaczy, że Boga nie ma.
    Brak reakcji też jest reakcją – i to jest oczywistość w świecie materialnym – a w duchowym znaczy, że czegoś zabrakło. Może właśnie relacji?

Samospełniające pudełko życzeń mamy omówione, resztę podobnych problemów tego świata zostawiam w ciemnym kącie, niemniej podejrzewam, że i tak wypłyną w komentarzach. Czy jest sens tłumaczyć i wyjaśniać? Od dawna się nad tym zastanawiam.
    Jeżeli szukać odpowiedzi, to u źródła. Nie chcę być pośrednikiem, chcę być przykładem pokazującym, że się da, można itd.
    Mówię teraz wyłącznie o życiu codziennym jednostki. O prywatnej relacji z Bogiem. Rzeczy globalne pozostawmy na inny raz.