Złotoria.

Zacznijmy tę historię od samej nawigacji, której choć nie ufamy, to z niewiadomego powodu zawsze korzystamy. Bardzo często jest potem kupa śmiechu, na szczęście zawracanie nigdy jeszcze nie przekroczyło sensu.
    Otóż Google uznał, że najlepiej będzie jak dojedziemy do brzegu Wisły i tam ją przepłyniemy. Zauważyliśmy to dopiero jak dojechaliśmy do rzeki. Koryto nawet w tym miejscu jest szerokie, budowa mostu odpada. Próba przepłynięcia skończyłoby się najprawdopodobniej w morzu. Liny nie mieliśmy, pontonu tym bardziej. Cały czas się zastanawiam dlaczego nie mamy pontonu...
    I ta przeprawa, wg Google, miała nam zająć 7 minut. To jest najlepsze z tego wszystkiego. 🤣 A może GPS po prostu założył, że skoro prowadzi świętych, to przejdą po tafli? 😶Nigdy tego nie próbowałam...

Wróciliśmy na trasę i pojechaliśmy normalnie drogą na około do mostu. 15 minut.

Zdjęcie zrobione już z właściwego brzegu.

Właściwie trafiliśmy w to miejsce właśnie dzięki Googl'owi, bo na mapie płatnych nawigacji nie zaznaczają atrakcyjnych miejsc.
    Złotoria to mała wioska niedaleko Torunia. Niegdyś była to wieś królewska starostwa bobrownickiego. Wtedy powstał tam drewniany gród książąt mazowieckich. Dokładnie przy ujściu Drwęcy do Wisły.
    Za panowania Kazimierza Wielkiego gród zastąpiono ceglanym zamkiem (XIV wiek). Z czasem został on oddany w ręce Krzyżaków, a podczas wojny z nimi, został zniszczony.

Zamek próbowano do końca rozebrać (w XIX wieku), ale próby zniweczyła bardzo mocna zaprawa.

Za czasów swej świetności zamek miał charakter gotycki, a cegła jakiej użyto, była mocno palona. Plan prostokąta zakładał budynek mieszkalny, dziedziniec otoczony murem, oraz wieżę obronną ze skarpami. Od strony lądu wykopano fosę. Budynek pełnił funkcję militarną, miał bronić granicy kraju.
    I teraz Was zaskoczę, te ruiny to tylko fragment wieży. W sumie powierzchnia całego obiektu wynosiła ok. 1750 m². Dokoła oraz głębiej w krzakach można dostrzec część murów obwodowych i murów przedzamcza.

Zachód słońca skosił nas swoją urokliwością. Nie było o czym mówić, było trzeba oczy wypatrzeć na tym zjawisku i delektować się tak dobrym zakończeniem dnia, które odbijało się w nas echem wiatru i fal. Ten powidok zostanie w naszej pamięci na bardzo długo. Pewnie dopóty nie zastąpimy go następnym.
    Przyroda olśniewa. Zdumiewa tak jak każda bajka czytana po raz kolejny – znasz jej treść, wiesz co będzie dalej, ale i tak znajdujesz coś nowego, czego wcześniej nie widziałeś. Przyroda ma schematy, jest rutyniarą, ale czasami jedna rutyna trwa wiek, dlatego ciężko dostrzec normalny cykl jak np, "efekt cieplarniany". Po dniu nadchodzi noc, słońce ustępuje księżycowi, a i on ma swoje fazy, etapy, które ciężko pominąć, jeśli jesteśmy dostatecznie wrażliwi.

Chaos światowy zdaje się nie mieć granic. Jak Kraken swoimi mackami owija i wciąga pod wodę gdzie człowiek dusi się, ale nie umiera...

A tymczasem człowiek myśli, że go oswoił, bo nie ginie, a żyje, lecz cierpi i tego nie zauważa, bo ego wie lepiej...
    Wierci się w tych mackach, dławi pianą, a macki gniotą go coraz bardziej, wolno łamiąc mu żebra. I wtedy słyszy w głowie gromki głos "nie szarp się, bo będzie gorzej". Myśli, że oszalał, udaje więc, że niczego nie słyszał, ale posłusznie zamiera w bezruchu. Zamiera do końca życia...

Każdy jest podatny na chaos jeśli zbyt długo w nim przebywa. Ale nie każdego chwyta Kraken.
    I mnie czasem łapał. Ale miecz odcina wszystkie macki.

Bardzo ciężko jest pisać listy do ludzi będących pod powierzchnią. W tych głębinach każdy tusz się rozmyje, więc nikt nie zrozumie sensu. Ujrzą jeden emblemat, może pieczęć, może kolor koperty nie spodoba się, bo pod wodą zmieni barwę na nieciekawą. I kim ja będę w oczach tej osoby? Kimś co wysyła mu shit.
    A Kraken wszystko porwie na strzępy, pożre i wszystkie moje starania wyjdą mu drugą stroną. Tak czy siak. Tyle właśnie dociera do człowieka z głębin.

Widać mnie? 😅

Mówi się, że na dnie wielu wód leżą najpiękniejsze perły otulone w czerń toni wodnej. Wydaje mi się, że prawdziwe perły leżą na brzegu, są bardzo widoczne, ale człowiek ma zbyt wysoko zadarty nos, by je zauważyć.
    A w tej buńczucznej metaforze, perłą sam siebie nazywa.

Nic co jest otulone w czerń i ciemność, nie jest skarbem, którego należy wypatrywać.

Wiem, że moje listy nie dotrą do wielu. Wiem, że Kraken je przetrawi, a człowiek w jego objęciach jest nazbyt zrezygnowany i uprzedzony, by zareagować nie plując pianą, którą notabene sam się dusi.
    Nie przeciśnie się nikt przez szczelinę, mimo że widać po drugiej stronie światło. Światło nazbyt oślepia. To jest wybór.

Dokładnie przy ujściu Drwęcy do Wisły jest wąski pas ziemi, który wbija się w te wody niczym wykałaczka. Uwierzcie mi, jakże ciężko było stąd odejść...

Ciekawe swoją drogą, dlaczego głębina przyciągnęła do siebie tak wielu ludzi. Nawet tych co doskonale wiedzieli, że na dnie jest Kraken.

Niedaleko od ruin w stronę rzeki Drwęcy, dokładnie za tymi wszystkimi chaszczami. Miejsce obudziło we mnie skojarzenia z grą "Dziki Gon", gdzie na końcu tego urokliwego cypelka, pojawia się tzw. miejsce mocy. No to trzeba zaczerpnąć. ;)

Chodźcie, zabieram Was na sam koniec!

Padło pytanie – dlaczego głębina przyciąga? Może to jest tak jak z tą rybą ze światełkiem nad głową, którym kusi mniejsze rybki i wpadają one wprost do paszczy drapieżnika?
    Ludzi kuszą różne rzeczy. W głębinach czai się piękno, o którym większość marzy, fantastyczne pokuszenie na wieki wieków amen.

Tyle że to piękno jest właśnie taką "żaróweczką" na głowie bestii. W pułapce macek Krakena pozornie szczęśliwi plujemy pianą i udajemy, że z nami jest wszystko w porządku, a innych należy pouczać. Łuskami zarosły nam oczy, a ciemność wchłonęła się w serce, mimo to, dalej uparcie nazywamy siebie perłami.

Wolę zbierać pełne słońca bursztyny.