Najważniejsze jest to na czym skupiasz swoją uwagę.

Ostatnio miałam sporo refleksji. Sporo się dzieje i można powiedzieć, że jestem w tym wszystkim jakimś odważnikiem pokazującym wagę spraw. To na czym mi zależy, o co się staram, na co najwięcej poświęcam czasu. Ludzie dla których pragnę znajdować czas.
    1/4 znajomych ląduje w szpitalach. To daje sporo do myślenia. Zawsze miałam starszych od siebie znajomych i przyjaciół. Najbliżsi mi przyjaciele oraz najlepsi kumple, są 40+ 50+ i 60+.
Tak, znam rówieśników, ale większości nie styka ze mną na łączach. Nie ten świat zupełnie. Czuję wyraźnie, że jestem lata świetlne przed nimi w dojrzałości.
    Od dziecka najlepiej dogadywałam się ze starszymi. Kiedyś był duży kontrast, teraz już mniejszy, ale przyjdzie czas, że ten kontrast znów będzie bardzo widoczny. Już powoli to się dzieje...

Więc odwiedzam w szpitalach, dbam o relacje, o które warto, oddaję serce i czuję przy tym, że warto. Bo jak wiecie, po minionym roku ludzie bardzo mi się zweryfikowali i zostali przy mnie ci, którym na mnie zależy. I tak dbamy o siebie nawzajem i pragnąc okazać wdzięczność, mogę również obiecać ładne wieńce na ich groby.

Mocca wypita w bardzo fajnym towarzystwie.

Zrobiłam się szalenie zajętą osobą. Cieszy mnie to. Sfokusowałam się na tym, co mi się udaje i pokrzepia mnie to w obliczu tych spraw, w których mi się nie powodzi.

Spotykam się z ludźmi, którzy są dla mnie cenni i vice versa. Nie tracę już czasu na niepotrzebne relacje. Czas zdaje się przeciekać między palcami, po co więc ronić go na niewartościowe znajomości?
    Wiele się zmieniło. Otaczam się ludźmi bogatymi w pasję i serce. Aż gorejącymi swoją pasją. Kiedy ogień spotyka się z ogniem, mamy kontrolowany pożar.
Czuję wdzięczność. Satysfakcję. W takich momentach czuję też szczęście...

Robię to, co kocham i potrafię najlepiej.

Mimo innych nieudanych sfer w moim życiu, których jest zdecydowanie więcej, sama siebie motywuję. Bo przecież moja sytuacja finansowa jest mega niestabilna, można powiedzieć, że ostatnio żyję od pierwszego do pierwszego, nie mam z czego odkładać na wakacje, więc podejrzewam, że donikąd w tym roku nie pojadę.
    Nie ma na horyzoncie sensownej pracy, do której mogłabym odejść z mojej firmy, nie pogarszając sobie warunków.
Odmówili mi tam, gdzie się starałam o angaż, robiłabym to samo co robię na swoich socialmediach, ale za pieniądze.
    W domu tylko bywam, nie mieszkam. Z pewnych względów nie czuję się jak w Domu. Z pewnych względów mam poczucie straty czasu, uczucie przegrywu życiowego.

Co więcej? Jestem zdrowa, mam pasję, mam przyjaciół i świetnych znajomych.

Bywam na mądrych wykładach, przebywam z mądrymi ludźmi, nie tracę czasu na zajęcia, których nie czuję. Spełniam się w swojej pasji, udaje mi się znaleźć czas na czytanie książek.
    Byłam znów z ramienia urzędu, by zrobić dokument o obiekcie, który w tym roku będzie poddany kompleksowej rewitalizacji.
    Mam masę pomysłów na nowe reportaże na swoją stronę, co zamierzam wdrożyć już tej wiosny. Mam mnóstwo planów podróżniczych (wojewódzkich).

Czar niedoskonałego życia.

Reasumując, mam pracę, nie brakuje mi na chleb, a precla dostałam. Nie stać mnie na przyjemnostki, ale potrafię się bez tego obyć. Grunt że mam na paliwo.
    Przyjaciele choć starzy, wciąż żyją, modlę się o ich nawrócenie, żeby móc dręczyć ich w przyszłym życiu wiecznym.

Na wszystko przyjdzie czas i miejsce. Wierzę, że wszystko się poukłada, że będę miała stabilizację, fajną pracę umożliwiającą coś więcej niż zaspokojenie podstawowych potrzeb i dom, do którego będę chciała wracać i będę w nim szczęśliwa.