Praca – satysfakcja – mistyfikacja.

Zwolniłam się z pracy. To znaczy pracuję do końca kwietnia. Wysłałam dziesiątki CV i czułam adrenalinę. Teraz czuję niepokój, bo do tej pory nikt nie zadzwonił. Nie mam planu B, zostać bardzo nie chcę, bo to nie jest praca moich marzeń i nie planuję poświęcać 80% życia na ten sklep.
    Owszem, otrzymałam propozycję, by jednak zostać. Wyższa pensja niż mam teraz, ale warunki są takie: jestem w pracy codziennie, pierwsza zmiana do 17, druga do 20. Znów porzuciłabym życie kulturowe oraz wszystko to, na co pracowałam. Nowo zdobyte znajomości zapomniałyby o mnie, łącznie z urzędami, z ramienia których wchodzę w różne ciekawe miejsca, bo i wchodzić bym przestała.
    Skoro dostępną na życie prywatne miałabym tylko noc i niedziele... musiałabym zacząć się włamywać, a stronę przemianować na "Łódź - nocne życie" albo "sekretne życie", albo "życie włamywaczki", żeby dalej pokazywać Łodzianom, to co pokazuję. W sumie czemu nie, jeśli naukowcy wymyślą sposób na sen, żeby człowiek nie musiał spać w ogóle, to mogę tak pracować.
    FB włączył mi monetyzację, bo mam dobre osiągi na swojej stronie, ale z tego jeszcze pensji nie uzbieram. To jest dopiero na waciki. Dlatego muszę tam dalej o tym wnętrzarstwie kamienicznym i ogólnej wszędobylskości, bo to się podoba, bo to chcą oglądać i za to spadają srebrniki.

Tym czasem szef zapragnął zamknąć mi oczy na cały ten świat...

Pracowałam w tym systemie 3 miesiące w tej firmie i większość w takiej innej w Zgierzu. Dla tych co nie pamiętają jakie wtedy posty pisałam – zdrowie mi szwankowało, przywitałam się z bólem głowy, pojawiła mi się pierwsza zmarszczka, miałam szarą twarz, z nikim się nie spotykałam i zaczęłam rutynowo narzekać na wszystko.
    Celem nadrzędnym było wrócić do domu i położyć się spać. Innej rozrywki nie było. Mąż miał ciekawsze życie od mojego, a to przecież kanapowiec.

Powiedziałam szefowi wprost – potrzebujesz innego człowieka na moje miejsce, kogoś, kto nie ciągnie dwóch srok za ogon - tak jak ja - i kto będzie widział swoją przyszłość w Twoim sklepie.

Ktoś mi powiedział, że szukam pracy, do której i tak nie chcę chodzić. Nie w tym sęk. Chodzić chcę i ręce mam do roboty, mam ambicje nawet zapieprzając na cudze marzenia, nie mam z tym problemu i wiem doskonale, że w żadnej z tych firm, kariery po prostu nie chcę robić, bo to nie mój świat.
    Pracowałam przecież na grafikach, w których wpadało jakieś wolne w tygodniu, w których było bardziej elastycznie, w których zawsze miał mnie kto zastąpić, kiedy potrzebowałam wolnego. Choć to było bardzo rzadko, bo naprawdę nie lubię na siłę wymuszać wolnego, wolę się dogadać, zanim ów grafik powstanie. W obecnej firmie stało się to niemożliwe.

Na każdą pracę się narzeka, O.K.? Tam gdzie miałam elastyczny grafik, przeszkadzało mi, że muszę wstawać o 4 rano na tramwaj. Teraz sama wstaję o 5, bo tak chcę i dobrze się z tym czuję, organizm się zmienił i teraz potrzebuję po 21 być w łóżeczku. Za to wstawanie o brzasku (lub wcześniej), nie stanowi problemu.
    Dlatego nadaję się na kierowcę, bo jestem wypoczęta kiedy wyruszamy o brzasku i wiozę swych śpiących pasażerów szczęśliwie do celu. Każdy jest zadowolony, ja też, cieszę się, że z sowy stałam się skowronkiem, pasuje mi to.

I co jeszcze sobie lady życzy? Pracy w moim mieście. Pracuję w miasteczku ościennym, wymarzyło mi się pracować u siebie. Im bliżej centrum, tym lepiej.
    Nie, to nie fanaberia. Jeżeli miałabym poświęcić się jakiejś firmie, to chcę mieć blisko do swoich spraw. To mi oczyści głowę na pewno. Każdy z kim gadam, ceni sobie fakt, że może wyjść z pracy, wyjąć aparat z plecaka i wracać krokiem artystycznym do domu. Ja to bym pewnie artystycznie szła do pracy...

Jeżeli do połowy miesiąca nikt się nie odezwie, podejmę drastyczne kroki i złożę CV do spożywki, czyli zrobię coś, czego robić nie chciałam, ale nie mogę zostać w obecnej firmie dłużej i nie mogę dać się przerobić na firmowego zomby!
    Nie mam dziwnych wymagań. Chcę normalnej pracy, która umożliwia mi normalne życie. Tylko jedno: nie zniosę zmiany nocnej. Już próbowałam.

Najchętniej spałabym z widokiem na panoramę Łodzi. Ale aż tak dobrze nie ma, chyba już ktoś wykupił ten apartament w Tobaco, ten ze szczytowym tarasem...

Było milion marzeń na zawody, w których mogłabym odnaleźć satysfakcję. Miałam kiepski start, wiele etapów porzuciłam zamiast po prostu wykonać, ale z depresją nie za bardzo decydowałam o sobie.
    Przepełniona krytyką i frustracją, niezadowoleniem ogólnym i nostalgią, bez przerwy spieprzonymi historiami miłosnymi – ja nie byłam w stanie świadomie o sobie decydować. To cud, że niektóre inwestycje w ogóle w młodzieńczym okresie zostały sfinalizowane, jak choćby oba prawa jazdy.
    Ja się nie nadawałam na rynek pracy i to cud – po raz kolejny powtarzam – że normalnie dziś funkcjonuję. 38 lat i dopiero stwierdzam, że się nadaję.

Ale dlatego właśnie nie mam wykształcenia, nie mam zawodu, nie mam doświadczenia innego poza handlem.

Wakat się otworzył w miejscu, które mi się od lat marzyło. Tyrałabym dla Łodzi. Nie mam wykształcenia, na moje CV mogą najwyżej łaskawie splunąć.
    Tylko błagam, nie piszcie mi farmazonów, że wykształcenie zdobywa się w każdym wieku, bo choć to prawda, są jeszcze dwa małe mankamenty, o których nie chcę pisać i zrozumcie, że NIE.

Mam więc impas. Ale nie tylko w tej sferze życia. Będzie dobrze. Kciuków nie trzymajcie, ale możecie mi zaoferować pracę, to będzie dla mnie cenniejsze niż jakiś tam zabobon.