Wnioski po dwóch tygodnia w nowej pracy.

Po zmianie pracy zdecydowanie odżyłam. Pomijając cały arkusz kwestii, które w oczywisty sposób zadowalają pracownika, od finansów po ogół warunków zatrudnienia, to tak jak podejrzewałam, bardzo odpowiada mi grafik. Choć nie powiem, że przynosi trochę niepewności, bo o ile na "dzień dobry" moje prośby zostały uwzględnione, tak nie wiem jak nasza kooperacja dalej będzie wyglądała, no i przeszkadza mi to, iż mam tylko jedną sobotę wolną w miesiącu, czyli albo zobowiązania, albo wyjazdy za miasto.
    Jedno i drugie przynosi mi wiele korzyści od zwykłych, po radosne. To są sprawy radościo-pochodne i potrzebuję mieć na nie czas.
    Jedna z sobót to zobowiązanie względem moich wejść VIP w pewne fascynujące miejsce (nadal fascynujące, pomimo że bywam tam ciągle), a weekendowe wyjazdy to pełna luzu przygoda ze świetnymi ludźmi po nietuzinkowe kadry.
    Wybrałam w tym miesiącu miłe zobowiązanie, a w przyszłym wyjazd za granicę.
    Wspaniale jest porozmyślać o tym w ulubionej kawiarni. Wspaniale przede wszystkim mieć na to czas. I wreszcie czytam książki. Od paru lat byłam w stanie przeczytać może pół rozdziału na tydzień, ale najczęściej nie czytałam wcale nic. A góra książek rosła i rośnie nadal... Wreszcie mam czas!

Jak to jest z tym grafikiem? Wychodzi na to, że miałam rację. 3/4 etatu sprawdziło się u mnie doskonale. Jestem niemal codziennie w pracy i nie męczy mnie to. Mogę już to powiedzieć po dwóch tygodniach: pierwszym na rano, drugim na wieczór.
    Praca po 6 godzin na dobę, nie frustruje, a jak sięgam pamięcią w pełnym wymiarze godzin, mózg mi się wyłączał. Dla tych, co nie są na bieżąco – pracuję w dużym markecie.
    To jest chaos, ciągle coś piszczy, piuka i nadaje. Na hali panuje ogólna wrzawa, jest bardzo głośno, plus monotonna muzyka i reklamy. Bardzo łatwo można się przebodźcować, u mnie to zwykle kończy się agresją... potrzebą zniknięcia na kilka godzin w lesie i mechanizmem ucieczek rozmaitych.

Kiedyś zbadałam sobie ten temat i obserwowałam siebie. Moją pierwszą pracą też był duży market. Zauważyłam, że dokładnie po sześciu godzinach pracy, spada mi kontrola samej siebie, spada mi skupienie i wchodzi rozkojarzenie. Zaczynam popełniać błędy. W zasadzie tak było w każdej pracy.
    Zawsze pracowałam na pełny etat.

Obecnie przyjęłam opcję dorabiania do etatu gdzieindziej. Zmienność środowisk poprawia mi nastrój, jestem cały czas skupiona, nie odczuwam przebodźcowania w ogóle.
    Moje 6 godzin pracy w głównym miejscu zarabiania, zajmuje mi małą cześć dnia. Reszta do pełnej dyspozycji z czego korzystam na maksa.
    Możliwe, że wpadnie mi jeszcze druga fucha na stałe.

Na razie jestem zadowolona. Boję się, że za bardzo zabijam doświadczeniem i będą chcieli dać mi pełny etat oraz nie daj Boże, awansować... 😅 Już powoli wyczuwam atmosferę docenienia...

Jest mi dobrze będąc pionkiem, ponieważ nie muszę się angażować w firmę, która nie jest moim szczytem marzeń. Nie chcę robić kariery w sklepie, to nie jest moja droga.
    A w fotografii dalej robię to co robię i dalej nie poddają się, łapię okazję, spotykam się z ludźmi o tych samych zamiłowaniach i ma to dla mnie większą wartość niż pieniądze.