Dzieje się życie.

Trochę mnie tu nie było, ale wiecie co? To dobrze. To znakiem tego, że dzieje się życie. Zawsze gdy brakowało kogoś w blogosferze, wysyłałam zapytanie czy wszystko w porządku. Co się okazywało: działo się życie i to były bardzo dobre informacje zwrotne.

Zatem kochani – dzieje się życie. Wszystko jest w najlepszym porządku, wyłączając tylko jedną sferę, która powoduje, że nie mogę o sobie powiedzieć, że jestem całkiem szczęśliwa.
    To niewiele i aż tyle. Jedna strefa życia, ale blokuje pełnię radości. Jednakże gdy pomyśleć, że wokół panują wojny i nawet nasz łagodny czas wisi na włosku, po prostu nie dręczę się tym aspektem i cieszę się wolnością. A dzięki niej mogę naprawdę wiele.

Nie dręczę się pracą. Z każdym następnym miejscem zarobkowym, jest coraz lepszy poziom i wysoce sobie chwalę osobiste opinie o ludziach, którzy nie są z rzędu marud. Każdy robi swoje.
    Zmiany w pracy bywają mocno dające w kość. Wstawanie ok 3 rano albo wracanie ok pierwszej w nocy.
    Ale życie prywatne rozpycha się pomiędzy tymi skrajnymi zmianami i to jest na plus, bo pasja wreszcie mieści się w ciągu doby. A co mi to dało? Ogromnie wiele.

W tym momencie zrealizowałam praktycznie wszystkie zlecenia i wykorzystałam wszystkie okazje. Przestałam się szarpać z czasem. A miałam naprawdę atrakcyjne wejścia do ciekawych obiektów.
    Czasami jakaś dłuższa podróż przemknie koło nosa, ale są to wyjazdy dla przyjemności, nieintratne, więc jedyne czego żałuję, to nie odbytej przygody w ulubionym towarzystwie.

Już nie zobaczycie moich zdjęć na stronach Domu Kultury.

Ale dla siebie pracować będę dalej, więc wiem, że straciłam złudzenia, ale nie straciłam samej siebie i serca jakie w to wszystko wkładam. I dalej będę tworzyć relację, bo uważam, że robię to dobrze. Tyle że działać będę na innym już polu i z innymi osobami.

Tęsknię za czasami, kiedy byłam mieszkanką cichych czterech ścian. Naprawdę czułam się wtedy, jakbym wracała do azylu. Przede wszystkim żadnych niechcianych niespodzianek i wszystko co sobie tam zaplanowałam, to realizowałam. Dawało mi to spokój.
    Może nigdy dostatecznie nie odczułam samotności, by nie potrafić docenić jej braku – zawsze byłam szczęśliwsza solo, choć owszem, były i są dobre momenty.
    Zawsze najlepiej w życiu wychodziłam, jak liczyłam sama na siebie. Im mocniej polegałam na kimś, tym więcej kosztowało mnie to frustracji i zawodu.
    Więcej podróżowałam, chociaż paradoksalnie miałam na to mniej środków. Okazuje się, że to jednak nieistotne. Miałam nieograniczony czas i żadnego wypada/nie wypada. Byłam szalenie odpowiedzialna za siebie i swoje obowiązki.
    Zaczęłam dbać o siebie. Był taki skrajny moment w moim życiu, że frustracja kipiała ze mnie uszami i to było widać, słychać. Stałam się agresywna, nie radziłam sobie z tym stanem rzeczy.

Ktoś mi pomógł. Bardzo mi pomógł, bym zaczęła wreszcie patrzeć na swoje życie dużo mądrzej. A mawiają, że terapie to placebo. To za gruba sprawa, by nazwać moją przemianę efektem placebo.
Na chwilę obecną pragnę gdzieś wyjechać, odtajać...

Mam bezpieczeństwo i stateczność, nie mam za to szczęścia i radości z tego wszystkiego.

Są wzloty i upadki. Wiem, że na każdych gruzach potrafi wyrosnąć nowe życie.