Światełko w tunelu, prewencja grypowa i kilka innych, jeszcze przyjemniejszych spraw.

Od ostatniego czasu niewiele się działo, moją codzienność obdarto z komfortu z uwagi na reżim pracy, ale już świeci się gwiazda na ciemnym niebie, bo wkrótce wracam na normalny tor.
    Zabrakło mi zaspokojenia podstawowych potrzeb. Zdrowej ilości snu, czynności relaksujących mózg i swobodnego układania dnia. Wszystko co czyniłam, czyniłam z zegarkiem w ręku (nie cierpię tego...). Z wielu rzeczy zrezygnowałam, a ciało zaczęło upominać się o swoje z przemęczenia.
    Tak czy owak, tak całkiem źle nie jest, widzę dużo plusów, między innymi to, że pracuję wyłącznie od rana. Życie prywatne istnieje, ważniejsze sprawy też można pozałatwiać.
    Uważam na siebie, stosuję prewencję witaminową (nadal sama robię soki), przycisnęłam z fitnessem, bo ostatnio zbyt wiele razy odpuszczałam, a ciało bezlitośnie szybko traci wydolność. Bardziej też pilnuję jakości posiłków. Nie daję się zwariować.

Wiem, umiem, rozumiem... będzie dobrze.

Spójrz mi w oczy i uwierz mi na słowo...

W centrum Łodzi istnieje kawiarnia Etno, w której polubiłam bywać. Ostatnio zrobili dla mnie kawę na moje zamówienie spoza menu, za co jestem im wdzięczna i na pewno nie raz znów na tą pyszność przyjdę.
    Tym razem byłam sama, usiadłam więc w najlepszym miejscu z widokiem na Centrum. Co widzimy? Słynną "Stajnię Jednorożców" czyli po prostu duże centrum przesiadkowe MPK pod tęczowym zadaszeniem.
    Stąd można rzucić okiem na łódzki deptak "Pietrynę", oraz kamienicę z muralem przedstawiającym okna i mieszkańców w tychże oknach. Ma obok niej powstać nowoczesny budynek, adekwatny stylem do reszty wysokościowców, więc to ostatnie chwile by łapać ten mural w swoje kadry.

Dużo zdjęć z Pietryny oraz Stajnię z bliska, znajdziecie na moim drugim blogu w tym konkretnym wpisie → klik
    Po drugiej stronie ulicy jest nowa kawiarnia Starbucks, wybieram się do niej przy następnej okazji.

Cud, miód i orzeszki, kaktus kwitnie w najlepsze. Cieszy mnie jego ruchliwość... jakkolwiek to brzmi... otóż kaktus chodzi spać. O zachodzie słońca zamyka kielich.
    Ogromny kwiat grudnika, a raczej marcownika jest imponujący. Jego herbaciany kolor mnie dosłownie urzeka...

Wzmiankowana wyżej kuchnia prewencyjna to nie tylko moc warzyw, smaczne zupy i konkretne wałówki do pracy, ale też wegańskie tortille z bardzo dużą ilością zieleniny, ponieważ na wiosnę u mnie zawsze na stół wjeżdżają z pełną mocą wszelkiej treści listki i kiełki. Roszponka, rukola, a kiełki dosłownie wszystkiego co znajdę. Dojadam już ostatnie kiszonki, pora przejść na świeże. Sezon tuż tuż, nie mogę się doczekać pomidorków!

Dużo by o zdrowiu, bo teraz łatwo je utracić. Niestety – w moim środowisku nie ma już chyba osoby, która by nie pokasływała. Złapać jakiegoś wirusa nie jest trudno, a niestety w pracy mam zimno i ostatnio się zaziębiłam, a do tego wokół kichają prosto na mnie. Niestety.

Pod koniec lutego odbyłam krótką acz ciekawą podróż w pewne urokliwe miejsce Łodzi, o czym opowiedziałam (głównie w fotografiach) na drugim blogu → "Stawy Stefańskiego, dalej wzdłuż Neru i na koniec Ruda-Popioły (drewniane wille)."

Powoli go rozkręcam, zostało mi jeszcze kilka artykułów z archiwum, ale zdecydowałam się wypuścić już ten świeży materiał, bo po co czekać. Chronologia tutaj nie będzie aż tak ważna. Myślę też o Fanpage dla tamtego bloga.

To nie jedyna wędrówka, o której nie pisnęłam ani słówka. Jeszcze...

Jeszcze trochę napawam się moim studyjnym  mieszkankiem. Szarość, czerń i biel. Dawno temu ukochałam odcienie szarości i wracając do tematu aranżacji wnętrza w nowym mieszkaniu, na razie jestem przekonana do szarego dywanu, ale to nie jest ostatnie moje słowo. Wyłącznie odcienie brązu w mieszkaniu lub szarość na przełamanie, to dwie odrębne stylizacje i obie mam w sercu. Klamka zapadnie gdy przy odrobinie większej ilości czasu, zacznę chodzić po sklepach.
    Poniżej mieszanki brązów, które też chodzą mi po głowie równie intensywnie.

Oba powyższe zdjęcia pochodzą ze strony "Pani dyrektor", architekt o architekturze.

Pożyjemy, zobaczymy. Na razie najpierw dożyjmy w ogóle żeby było o czym mówić...