Wiosenne: porządki, kwiaty, sałatki i > sprawy autorskie.

Marzec rozpoczął się kwieciście. Można powiedzieć, że wiosna tego roku jest nachalna – nie wiem jak to wygląda u Was, u mnie w domu i w mieście jest dość rozpanoszona.

    Mam do niej pewne "ale", lecz już nie tak wielkie jak za czasów kiedy moją codzienność okrywał cień gór... Brzmi dwuznacznie, bo rzeczywiście dziś czuję się jakbym wyszła z cienia.
    W Alpach wiosna oznaczała roztopy, lawiny błotne, mnóstwo wyrwanych z korzeniami drzew, zdewastowane szlaki i wiele z tym wiążących się trudności. Wolałam zawiesić wędrówki aż do czasu, kiedy dzielni Helveci uprzątną wszystkie ścieżki. To jednak już mnie nie dotyczy.

Wkrótce pojawią się komary, osy, a kleszcze już są.
    Jednak lubimy wiosnę. Lubimy ją za ciepełko, więcej słońca, za wydłużający się dzień i za kwiaty.
        Wiosna inspiruje nas do porządków.

Czytanie niniejszego wpisu:

Lubimy marzec za dzień kobiet. Zwyczaj ten sprawia, że mamy taki miły widok na ulicach, że panowie, spacerując ulicami miasta z kwiatami w rękach, są tacy eleganccy, poważni w drodze z misją do swych dziewczyn, żon, matek, teściowych...

    Ten dzień ukwiecił i mój stół porządnym bukietem tulipanów i efektowną, herbacianą różą. W tym samym czasie zakwitły moje rośliny doniczkowe.

    Mam koleżankę z Białorusi. U nich w kraju jest taki zwyczaj, że na dzień kobiet każda dostaje orchideę. Żaden inny kwiat, to musi być ten. Opowiadała, że babcia ma ich już kilkadziesiąt i pięknie jej mieszkanie rozkwita każdej wiosny. Szaleni ludzie! Wyobrażacie sobie mieć w domu np. trzydzieści storczyków?
Oj chyba już lepiej dostawać te kwiaty cięte...

W parku Klepacza.

W przyrodzie sprawa wygląda identycznie, zakwitły rabaty parkowe, cybulica syberyjska ozdobiła łódzki park Klepacza.
    Na łódzkim blogu zobaczycie więcej zdjęć: najbardziej niebieskie miejsce w Polsce

Słońce ostatnio rozleniwia. Zawsze miałam taką reakcję organizmu, że im cieplej i słoneczniej, tym bym więcej spała.
    Odpoczynek nad wodą jest wskazany. Po trudnym miesiącu planuję wrócić do wędrówek, więcej i częściej oddychać powietrzem lasu.

Rozpoczęłam wiosenne porządki, które nietypowo są równoległe z przeprowadzką. To już piąta... i za każdym razem mam coraz mniej rzeczy. Zauważyłam, że rzeczy gromadzą się w zawrotnym tempie. W ogóle nie chodzę po sklepach, nie pamiętam kiedy kupiłam sobie jakieś ubranie. Nie muszę, ciągle mam wszystkiego w brud i regularnie oddaję ubrania na PCK (w dobie wojny te wory idą dla wschodnich sąsiadów). A ciągle nie mam porządnych dżinsów... Podobno ta okropna moda na rurki minęła, więc może coś po latach sobie nabędę...

W parku Mickiewicza.

Jest jeszcze jedno świetne miejsce, gdzie byłam na spacerze z moimi rodzicami. Nieopodal parku Mickiewicza od dawna istniał staw, ale wokół tereny były niezagospodarowane i raczej nieciekawe pośród bloków.
    Zrealizowano tu wspaniały projekt, o którym napisałam również na drugim blogu: Zbiornik Zgierska

Mam piękną kuchnię, można powiedzieć – kuchnię marzeń. W kolorach w jakich sobie wyobrażałam zawsze kiedy projektowałam takie pomieszczenie na komputerze. W tym temacie też mam wrażenie, że przedmioty mnożą się z niczego, jak owocówki – jawny dowód na powstawanie życia z niczego. Bóg wyraził wolę, wypowiedział słowo i jest mucha. Bo innej drogi naprawdę nie ma. NA PRAWDĘ!!
I tak np. mam w domu 3 sokowirówki i pierdylion patelni. (Pierdylion to moja ulubiona liczba).

W temacie much, sałatka owocowa w pakiecie śniadania do pracy.

Porządki w domu, to również porządki wewnątrz siebie. Miałam taki czas, że wyrzucałam z siebie stare, zwietrzałe, nikczemne myśli, które człowiek zbiera przez całe życie jak te durnostojki zbierające kurz na półkach. Wyciąganie ich z tych ciemnych kątów wcale nie jest proste. Należy jednak uświadomić sobie, że to ani nie jest ozdobą, ani praktyczną pomocą.
    To są różne przywary, nieboże przekonania, które hamują nas na drodze rozwoju swoich pasji/umiejętności i spełniania marzeń, oraz sprawiają, że nie jesteśmy w pełni sobą – to takie nasze  h a m u l c e    j e s t e s t w a. Człowiek przyzwyczaja się do określonego sposobu myślenia, tym samym ogranicza siebie, nierzadko tym się dołuje i całego siebie wpycha w ten cień i kurz. I praktycznie nigdy nie myślimy, że sposobu myślenia można się pozbyć.
To tak jakbyśmy mieli skrzydła, ale cały czas związane tam na plecach i czymś polepione.

To nie są tylko hamulce jestestwa. To też cała pula pierdół, które myślimy o sobie, a nie są one prawdziwe. Krytyka, niewłaściwa ocena, poddanie się, pobłażanie sobie, a jednocześnie akceptowanie swoich przywar, myśląc "no taka jestem, tak po prostu musi to wyglądać". – to nic innego jak kłamanie samemu sobie.

Mam 35 lat, ale to jest tylko 35 lat z całej wieczności i naprawdę warto ambitnie zaangażować się we własne pragnienia, marzenia i rozwijanie pasji, talentów. Chcę być w pełni sobą i to eksponować, bo to mi się jeszcze będzie przydawać w przyszłym, wiecznym życiu.

Złe myślenie o sobie i akceptowanie tego, nazwałam "niebożym przekonaniem". Co to oznacza?

Np. → Nie zrobię się na bóstwo na dzisiejszy wieczór, bo bezpieczniej się czuję, jak wychodzę z domu w dresach.    /Celowo wybrałam banalny przykład, bo na prostych rzeczach najłatwiej jest mi zobrazować tę kwestię.
To jest akceptowanie tego, że żyjemy w zepsutym świecie i panowie nie przebierają w konwenansach. Znam przypadki gdzie zgwałcona kobieta przyjęła do wiadomości, że stało się to za jej winą, bo była niewłaściwie ubrana. A prawda jest taka, że facet nie miał prawa zrobić jej krzywdy, że popełnił przestępstwo.
    Świat tymczasem wpędził kobietę w poczucie winy. To ona wzięła na siebie winę  – w spychologii nazywa się to "przeniesieniem".

A nie jest jej winą, że jest zgrabna i ładna, a faceci mogą o niej tylko marzyć. ← To jest właśnie nieboże przekonanie, bo Bóg mówi do niej "O jaka ty jesteś piękna, moja umiłowana! O jaka ty jesteś piękna! Twoje lica są piękne, ozdobione klejnotami, a twoja szyja – łańcuchami. Uczynimy ci złote klejnoty nakrapiane srebrem". [Pieśń nad pieśniami]

Dlatego → dresy i luźne gacie są O.K., ale kiedy trzeba się odpindolić, to trzeba i już. 😎

Zawsze chciałam tonąć w książkach i zawsze chciałam tonąć w pracy nad książkami, artykułami, felietonami etc... I będę tonąć, bo tak postanowiłam!
    Kilka lat temu pewnej nocy usłyszałam wypowiedziane rzeczywistym głosem słowa od Boga, które były odpowiedzią na moje pytanie - co mam robić w życiu? Odpowiedź ta brzmiała: "To co lubisz i umiesz najlepiej".
Nic dodać, nic ująć.

Ostatnio w tym się zaczytuję.
Taka nietypowa u mnie tematyka.

Pisanie to moja pasja i chciałam związać z nią całe swoje życie, dotychczasowe i wieczne. Tak to czuję.
    Swoją pierwszą książkę napisałam kiedy nie pracowałam. Teraz pracuję dużo i namiętnie i nie mam głowy do pisania.

Pisarstwem się żyje.

Nie na darmo żartuje się o autorach, że aby napisać książkę, rzucają wszystko i wyjeżdżają w Bieszczady. Niemalże tak właśnie to wygląda, ja wyjechałam w Alpy i napisałam swój debiut w jeden rok.

Zastanawiam się co dalej z tym zrobić, bo pracować chcę, ale nie kosztem czasu i zaangażowania duszy. W tej chwili nie mam weny nawet do zrobienia korekty tego, co już mam gotowe, a mowa o drugim tomie. Jednak ruszyłam z miejsca i wkrótce zostanie nagrany profesjonalny audiobook pierwszej części "Strażników". Chciałabym zaraz po tym wypuścić drugi tom. I skończyć pisać trzeci, który rozpoczęłam jeszcze w Szwajcarii.

Tymczasem każdego dnia w drodze do pracy piękne widoki.

Potrzebuję znaleźć remedium na ten kłopot, który w istocie może tylko niewłaściwie nazwałam? Może to kolejne niewłaściwe przekonanie do wywalenia z czachy? Albo może czas po prostu przekonać się do innej pracy lub czegoś na pół etatu.
    Z pisarstwa się nie utrzymasz jeśli go nie rozkręcisz, a nie rozkręcisz go, jeśli nie umiesz poświęcić mu przynajmniej 80% czasu, który przeznaczasz na jakąkolwiek pracę.

Zostawiam tę sprawę Bogu. – Co to dokładnie oznacza? Opowiem Wam, gdy przyniesie mi to remedium na anielskich dłoniach.
    A tymczasem Winter Is Coming.