Teraźniejszość kontra przeszłość, czyli proces UWOLNIENIA.

Odkąd pamiętam byłam przekonana, że dobre życie bardzo zależy od naszego nastawienia do sytuacji w nim. Nie zawsze jednak dajemy radę, bywają chwile i nastroje dosyć kompulsywne.
    Pisałam poprzednio o porządkach  w swojej głowie. Nie na darmo chodzi się w tym celu do psychologa. Nie da darmo człowiek dobrze się prowadzi, bo w zdrowym ciele zdrowy duch i to prawda (ach te endorfiny).
    Ale nie ze wszystkim potrafimy poradzić sobie sami. Mamy dostęp do terapeutów i trenerów przeróżnych dziedzin – ale co jeśli specjalista (często lekarz) mówi Ci, że Twoja przypadłość jest nieuleczalna? A co byś powiedział, gdyby ktoś Ci zaproponował całkowite wyleczenie?
    Jest to możliwe. Wielu ludzi spotkało takiego kogoś, słyszałam przeróżne wspaniałe historie, wszystkie cudowne i zakończone happy endem. Ale ja Wam opowiem tylko jedną, swoją.

Tekst jest czytany, nagranie głosu u samego dołu.

Sprzątanie w głowie to często bardzo nieprzyjemna wyprawa. Jeśli byłeś kiedyś na terapii u psychologa, to wiesz, że nie mogło się obejść bez cofania do najdalszych wspomnień, bo zazwyczaj tak jest, że nasze zaburzenia, bolączki, problemy ~ wynikają z tego, co nam się przydarzyło w dzieciństwie, jednakże najczęściej o tym już nie pamiętamy. I chyba najtrudniej jest nam z czymś powiązać pewne fakty, przypomnieć sobie pasujące elementy do układanki, aby terapeuta mógł postawić diagnozę i rozpocząć proces naprawczy.

Dlatego czasami ludzie decydują się na pomoc hipnotyzera, ale ja nie jestem zwolenniczką praktyki oddawania swojej woli w całkowite władanie człowieka. Poszłam po pomoc do kogoś, kto pokazał mi retrospekcje z mojego życia, ale w inny i bezpieczny sposób. W momencie zajmowania się danym problemem z dzisiaj, cofał mnie jakby w przeszłość – w mig znajdywałam się w widziadle, które miało miejsce w mojej dalekiej przeszłości i widziałam je wyraźnie oczami dziecka, którym ówcześnie byłam. Co ważne, to było to konkretne zdarzenie, które pasowało do układanki. On dokładnie wiedział co mi pokazać.
Dana mi  wizja pod zamkniętymi powiekami w zupełnej świadomości pozwoliła zobaczyć chwile, które pozostawiły we mnie trwały ślad i pootwierały niebezpieczne furty.
Po co to wszystko? Na razie powiem oględnie – aby zaszyć rany i pozamykać furty dostępu do mnie.

Wyprawa w przeszłość ma niewiele wspólnego z radością. Doświadcza się duchowych spraw, które wpłynęły niekorzystnie na stan naszej osoby. Często jest nawet tak, że widzimy zło, przemoc, o których mózg postanowił zapomnieć, a wiemy o tej funkcji wyparcia, bowiem w dzisiejszych czasach wiemy coraz więcej o funkcjonowaniu umysłu.
Widzimy nędzę, być może jakieś upodlenie, że aż serce zostaje rozerwane gdy znów staje w tym samym miejscu, co kiedyś – w tym zapomnianym przez nas momencie.

Dobrze, mamy już fakty i powiązania, układanka jest cała. Co dalej z tym wszystkim zrobić? Jak uzdrowić serce i umysł? Jak pozbyć się pewnych przywar, toksycznych myśli, nieprzyjemnych uczuć?
Zazwyczaj pomocnik, który bierze w tym udział i tak doskonale prowadzi nas przez meandry przeszłości, albo robi to od ręki (po naszej słownej deklaracji, że już tego nie chcemy), albo leczy to w pewnym procesie.

Pora przedstawić nieocenionego pomocnika w takich sprawach. Jest to Duch Święty, którego subtelny głos prowadzi człowieka do doskonałości i świętości. Aby "uwolnienie" przyniosło słodki owoc – bo gdy człowiek ma to już za sobą, jest wolny. Żadnych przywar, żadnych lęków, żadnych przekleństw. Wolny, uśmiechnięty, szczęśliwy. Odmieniony, jakby wyprany, czysty jak łza.

UWOLNIENIE: To proces (a raczej kilka procesów), w których dotyka się bardzo wielu płaszczyzn. Przede wszystkim jest proces wpuszczania Ducha Św. w miejsca, w które dotąd się Go nie dopuszczało. Bóg to dżentelmen, nie zabierze nam tego, co lubimy, co kochamy. Trzeba mu zaufać i otworzyć się na Niego całkowicie, przecież On wie najlepiej czego i jak dotknąć.
To jest gra wstępna.

Kolejny proces to praca z Duchem Św. nad więzami pokoleniowymi. U każdego człowieka przebiega to bardzo różnie, bo każdy ma różną historię, ale często jest tak, że trzeba pewne rzeczy poucinać. W tym jest jeszcze jeden procesik – nie dopuszczać już do siebie kłamstwa, że coś tam nadal (później) może mieć jeszcze na nas wpływ.
To jest już penetracja.

Jest też proces zamieniania niebożych przekonań na boże. Pozwolenie Duchowi Św. aby mówił i przemieniał swoim słowem nasze myślenie w taki delikatny sposób, że jesteśmy nie tylko przekonywani, ale naprawdę zgadzamy się z Nim. Tu nic nie zrobi żaden człowiek w posłudze, to już jest konkretna praca z Duchem. Posługujący tylko naprowadza, a i tak wszystkie więzy rozwiązują się dopiero w modlitwie, gdzie mówi wyłącznie Bóg.
To jest ekstaza.

Proces uwolnienia to całkowite i w stu procentach działanie boże, w którym Ojciec kończy pewne rozdziały, definitywnie i raz na zawsze. Ale co dokładnie się dzieje w człowieku? Jestem pewna, że każdy mógłby po uwolnieniu opowiedzieć kompletnie inną historię i dać tym samym świadectwo życia. Naprawdę potężne świadectwo życia.

Co się zmieniło u mnie? Było oględnie, teraz będzie wprost: dałam złemu po mordzie. Teraz czas na moją historię, której nie przyszywaj do siebie(!), że jak Ciebie ten problem nie dotyczy, to znaczy, że cały ten artykuł to fikcja literacka.

Przede wszystkim byłam nieświadoma paskudnego przekleństwa pokoleniowego, które zostało ucięte. To są sprawy jakich u psychologa nie załatwisz, więc uwolnienie nie jest tylko rozprawieniem się z samym sobą (choć również), ale też tym, na co nie mieliśmy (nieświadomi) wpływu. To bardzo ważne.
Wiele z tego, na co w moim życiu narzekałam, na to co mi się przydarzało, było wynikiem przekleństwa, lecz nie mając o tym bladego pojęcia, zaczęłam obarczać winą samą siebie, a to najgorsze ze wszystkiego, co możemy zrobić. To jak z poplamionym krwią materiałem, kiedy najpierw próbujemy przygrzać plamę żelazkiem, bo ktoś nam powiedział, że wtedy łatwiej zejdzie. Tymczasem utrwaliliśmy krew na zawsze, a kłamca się ucieszył, że zaufaliśmy właśnie jemu – mówię tu metaforycznie.

Teraz wiem skąd te życiowe nieszczęścia się wzięły i przyznaję Wam, że teraz to zupełnie znikło. Nie zdarzają mi się już tamte sytuacje, które mnie przez całe życie upodlały, nie ma już żadnych konsekwencji, droga przede mną jest czysta i równa.

To przekleństwo dotyczyło ludzi jakich spotykałam na swojej drodze i jak się angażowałam w nich, zakochiwałam się w nich i popełniałam fatalne w skutkach decyzje, żałując potem i wstydząc się, a nawet powiem więcej – nie rozumiejąc dlaczego w to w ogóle wchodziłam. Dlaczego wtedy pragnęłam tak bardzo, że odłączało mi się racjonale myślenie?
Mówi się, że miłość, motyle w brzuchu itd... ale po tych wszystkich związkach miałam takiego kaca moralnego, że nic tego uczucia nie było w stanie przytłumić. Paskudna, obleśna, wstydliwa przeszłość...

To przekleństwo nie tylko przyciągało do mnie fatalistycznych ludzi, ale też mnie pchało w ich fatalne życia. Myślałam, że coś ze mną jest nie tak, albo że mam po prostu pecha. Te wszystkie historie na ogół z mężczyznami, którzy byli ze środowiska patologicznego, relacje, które oceniając zdroworozsądkowo, nie miały się udać i ewidentnie miały mnie ściągnąć do ich poziomu i upodlić; nie brały się z moich skłonności, jak wtedy myślałam, albo z naiwności. To było konsekwencją przekleństwa pokoleniowego.
Tak to jest gdy rodzina para się czarostwem... Nieudane związki, patologiczne relacje, gnój w sprawach sercowych, gnój w relacjach damsko-męskich, romanse, rozwody, wypaczenie pojęcia miłość. Dysonans z samym sobą, podejmowanie sprzecznych z sobą decyzji. Cierpienie.

To jest moja historia, sfera, którą potrzebowałam ocenić, rozpoznać jej korzenie i zlikwidować. Psycholog tego nie zrobi. Psycholog leczyłby skutki, nie poznałby przyczyn.
W miejscu przed współpracą z Duchem wpadłam w depresję, miałam myśli samobójcze – z tym faktycznie chodzimy do psychiatry, ale na szczęście ja nie musiałam, ominęły mnie medykamenty. Z depresji Bóg wyciągnął mnie już wcześniej, jakieś 3-4 lata temu. Tak – całkowicie i bezpowrotnie. A nauka mówi, że to niemożliwe.
Zaprosił mnie w ten sposób do procesu pracy nad sobą, o którym jeszcze wtedy nie miałam pojęcia, a do dzisiejszego dnia wiele rzeczy jeszcze się zawaliło, by mogło powstać nowe. Bo Bóg zawsze buduje na nowo, nigdy nie wprowadza człowieka w stare schematy, w stare walki. Sprawia, że człowiek wchodzi do nowego, czystego mieszkania, a walki ma już w niepamięci.
Nie trzeba już o nic walczyć. Wyobrażasz to sobie? Nie ma bolączek, umartwiania się, nie ma lęku. Za spokój w sercu człowiek wiele by oddał, prawda?

To tylko jeden aspekt mojego  procesu uwolnienia, chyba taki najbardziej spektakularny. Tematów było znacznie więcej, znacznie więcej retrospekcji, znacznie więcej przywar do odcięcia i pozbycia się z mojego życia.

A teraz pomyśl, że tylko od Ciebie zależy czy będziesz wzrastał wśród kwiatów, czy wśród chwastów.