Za kim podążasz, dokąd zmierzasz?

Zamknęłam temat zimowy w swoich artykułach na łódzkiej stronie, swobodnie więc wchodzę we wiosnę i goszczę się w słodkim zapachu świeżego nektaru. Już słychać bzyczenie owadów, pojawiły się kwiaty na drzewach i krzewach, choć ranki jeszcze nie za ciepłe i trzeba skrobać samochód (dziś musiałam), a horyzont to wciąż łyse gałęzie, lecz zieloność to już kwestia czasu, która naprawdę się skraca z dnia na dzień.
To co sobie postanowiłam, na dzień dzisiejszy konsekwentnie wprowadzam w życie i trwam rzetelnie w tym, by nie oszaleć. Najważniejsze to nie zgubić sprzed oczu najważniejszego, a reszta sama się ułoży.

Za najważniejsze każdy może uznać coś innego, bo dla każdego celem będzie innego rodzaju meta, do której każdy z nas ochoczo biegnie niczym zawodowy sportowiec. Są to nasi idole, mentorzy, nauczyciele, spece od coaching'u i jest to dla mnie całkowicie zrozumiałe. Śmiem twierdzić, że jest w nas wrodzona potrzeba do podążania za kimś. Jako dzieci, szliśmy za rodzicami i z nich braliśmy przykład i naukę. Potem dołączali nauczyciele w szkole, a z czasem każdy jako już dojrzały człowiek, wybierał swoją drogę. Jedni odchodzili za filozofiami, drudzy za światowymi idolami (istniejącymi bądź nie), a trzeci uznali, że nie pójdą za nikim, ale będą sami sobie panami, czyli jakby poszli sami za sobą.
Za kim ja poszłam? Był czas, że miałam swoich idoli w książkach. Inteligenci z rzeczywistości niematerialnej. Chodziłam w międzyczasie za filozofią wschodu, zdarzył się też epizod anarchistyczny, a i też szłam jakiś czas za duchem religijności.
Dziś idę po prostu za Chrystusem. Takim jakim jest w biblii.

Jak to wygląda w praktyce? Ostatnio miałam taki okres, że najczęściej niestety czułam frustrację. Za mało czasu na relaks, odpoczynek, ulubione zajęcia, a nagminnie pojawiające się okazje do spotkań, starałam się wykorzystywać na siłę, w konsekwencji trzymałam za ogon kilka srok. Na własne życzenie byłam ciągle zajęta i niewyspana i choć to było w sumie owocne, niestety zapomniałam o jednym – nie to jest w życiu najważniejsze, aby się zatyrać na śmierć.
Dostałam reprymendę w oczywisty dla mnie, choć ponadnaturalny sposób. Głos mówiący o tym, że skupiłam się na zajęciach, gubiąc z oczu swój cel życia. Robotą na nagrodę u mety nie zapracuję – owoce tej roboty mają wynikać z dążenia do mety, a nie odwrotnie. Inaczej to jest religijne myślenie, że im więcej zrobisz, tym więcej zasług – tymczasem powinno to wyglądać tak: najpierw zbliż się do nauczyciela, a potem wykonaj dzieło, o które cię poprosi. Przy tym gwarantuję, że nie zatyrasz się na śmierć, bo też nie o to w tym wszystkim chodzi.

I nagle starczyło czasu na spacer po parku na Zdrowiu. Jest to zabytkowy i największy park w Łodzi, (188,21 ha) i na pewno nie raz wybiorę się do niego z aparatem.

Runo leśne przepięknie teraz kwitnie, a zapach jest tak wspaniały, że zapomniałam już jak dawno nim nie oddychałam. Zapach ziemi, leśnej ściółki, to wszystko razem zmieszane z wiosennym deszczem powoduje niesamowite uczucie. Aż serce się raduje.

Jak mało potrzeba miejsca na to, aby regularnie uprawiać sport, dowiadywałam się niejednokrotnie mieszkając w różnych wnętrzach. Najwięcej miejsca miałam w swoim Studio, ale i teraz mi go nie brak. Skoro mogę nawet używać skakanki... ach te mieszkanka w blokach. ;)
Wróciłam do regularnych ćwiczeń, znalazłam też czas na książki, wreszcie oddycham swobodnie i nie odczuwam już frustracji.

Wystarczy mi mały kawałek podłogi. Jeśli mata się mieści, to wystarczy miejsca w zupełności.

Mój nauczyciel przypominał mi przez ostatni tydzień co krok o sobie i za to jestem Mu wdzięczna, bo naprostował mnie w końcu. Głównie przez słowa innych ludzi, od których zawsze najmniej spodziewasz się odpowiedzi. To przychodzi zawsze nagle, myślisz o czymś, ale nikomu tego nie mówisz i nagle podchodzi ktoś i mówi ci dokładnie to o czym myślisz, mało tego, dodaje na koniec odpowiedź na twe rozterki i pytania. Przypadek? Nie wierzę w takie przypadki.
Potem przez resztę dnia z różnych stron przychodzą potwierdzenia tego samego, przez sny, przez słowa, różne zdarzenia kiedy wiesz, że to ewidentnie do ciebie, po prostu to wiesz. I jak tu nie czuć się ponadnaturalnie zaopiekowanym?

Miałam czas na:

⏩ Willa Leona Allarta
⏩ parkowe cmentarze
⏩ spacer nad rzeką łódką
⏩ spacer po centrum miasta
⏩ odwiedzenie Zajezdni Muzealnej Brus

A to nie wszystko. To tylko tyle, ile udało mi się zrelacjonować na blogu.

Poznałam nową kawiarnię, mieści się na ul. Żeligowskiego 46, oczywiście w Łodzi. MORNING coffee & more. Nie robiłam zdjęć, to nie był czas na reportażowanie. Ciasto wyborne, kawa obłędna, czego chcieć więcej jak rozkoszy podniebienia w wolną niedzielę?

Ciasto Twix.

Połowa miesiąca minęła mi jak z bicza strzelił. W obliczu sztormu, różnych denerwujących sytuacji, zachwiania równowagi, byle nie stracić z oczu Tego Jedynego – byle nie przegapić jak podaje ci rękę – zanim utoniesz w tej brei wszystkiego, zanim znów będziesz przeładowany emocjami.