Był sobie taki jeden dzień – ułamek życia.

Przyroda rozkwita, chwytam jej esencję życia wszystkimi zmysłami. Jakiś gołąb nadał morsem w mój parapet, że czas dać krok wiary i sprawdzić nowe możliwości. Szczerze? Czuję ulgę. Szarpałam się z czymś, czego nie potrafiłam ocenić, bo nie miałam porównania (wywiad środowiskowy i śledztwo prywatnego detektywa, to nie wszystko). Jak nie spróbuję, to się nie dowiem.
Ostatnio knieje szumią inaczej. Szepczą mi: pokonaj samą siebie. Spróbować – tyle mogę zrobić zawsze.

"Przekuj frustrację na satysfakcję" – pamiętam tę radę cały czas. Może to jest właśnie to.

Często oddycham powietrzem znad wilgotnej ziemi. Zapachem ściółki leśnej i kwiatów wciąż kwitnących i cieszących oczy. Lubię siąść na przewróconym pniu i przywołać w pamięci sen, znów spróbować go wyłożyć. To nie przychodzi od razu, ale zawsze widać jak życie rzeczywiste z tym blisko koreluje.
Bez tych chwil nie umiem żyć. Bez przyrody i bez duchowości. I bez twórczości też nie.
Człowiek został stworzony płodny, aby kreował ten świat cały czas.
Było już kilka okazji aby posłuchać drżenia pnia gdy weń tnie jakiś szalony dzięcioł. Za mną i więcej przyjemnych, dzikich spotkań, ale to materiał, który na razie czeka na obróbkę zdjęciową. Na troszkę czasu.

Oto taki jeden dzień, w którym budzę się jak pąk na kaktusie i rozwijam pod wpływem słońca. W cieniu kłuję, w świetle pachnę, okrywając kolce płatkami – absolutnie nie mogę siedzieć zbyt długo w zamknięciu – dlatego uważam, że powinnam mieć jak najwięcej dnia wolnego, bo inaczej bez kija nie podchodź...
I dzięki temu ma szansę powstać nowa książka, czuję bardzo przyjemne zaangażowanie. Tym razem ciężka psychologia zawikłana w futurystyczną opowieść o człowieku, którego życie zmieniło się... po śmierci. Czasy jakich nie znamy, pełne pole manewru dla kogoś z wyobraźnią.
Oczywiście przygody Scarlet nagrywają się, będzie czytane. To tak na rozruch, bo przecież czas najwyższy zdmuchnąć kurz z tej historii, prawda?

/źródło grafiki

/źródło grafiki

Kawa to jest ten czarny napój o określonej mocy pobudzania. Moje napoje chyba niewiele z tym efektem mają wspólnego, więcej z napojem o zmiennych smakowych, których kwintesencja tkwi w różnych dodatkach. Są to napoje energetyczne, nierzadko tłuszczowe i wysoko-proteinowe (tzw. kawa kuloodporna).

Zaraz po tym zasuwam na matę, a to jest energia, którą można porządnie wykorzystać. Dziś trening z nowymi ciężarkami na nogi. Progresuję. Niedługo mój kopniak będzie zabijał...

W tym samym czasie na parapecie rosną rośliny tak szybko, że aż trzeszczą, bo rosną na chwałę Panu – jeśli nie pamiętacie tej historii: są to roślinki z marketu, które postanowiły umrzeć (jak większość napompowanych sztucznie roślin z marketu), ale prośba dotarła nad chmury i obecnie nadal rozrastają się jak szalone.
Nasiona surfini zaś, to inna historia... z ziemi wylazły muchy zamiast kiełków... Ciekawa konwersja...

Zatem minął poranek, pospacerowane, kawa wypita, trening zrobiony, śniadanie zjedzone. Mamy około południa, pora wyjść naprzeciw przygodzie, spotykać ludzi, doświadczać życia i przeżywać wrażenia.
W Łodzi wrażenia estetyczne są cały czas na wysokim levelu.

Po przespacerowaniu całej ulicy Piotrkowskiej, zebrał się pokaźny materiał zdjęciowy – owoc moich zachwytów – bo blog o Łodzi powstał z serca i jest dziełem szczerej opinii mieszkańca, któremu podoba się tu żyć. 

Mam taką historię związaną z Placem Wolności, który widnieje w centralnym miejscu niniejszego muralu w Łodzi: za czasów szkolnych przesiadywałam pod pomnikiem Kościuszki długie godziny, pisząc prace do szkoły na j.polski, albo czytając książki. Całe miasto kręciło się na tym rondzie dookoła mnie, hałasowało, a mimo to potrafiłam się skupić i napisać dobre rzeczy na piątkę albo szóstkę. Miłe wspomnienie.
Ten mural ma już kupę lat, a dopiero teraz zauważyłam, że na nim jestem...

W roku ukończenia muralu miałam 21 lat, czyli niedługo po skończeniu edukacji. Ostatni raz przesiadywałam pod pomnikiem właśnie do tego roku, więc mogłam być inspiracją dla twórcy, lecz przecież nikt tego nie powiedział, że to ta obca dziewczyna, którą zapamiętał. Przecież autor w rzeczywistości mógł namalować samego siebie. Niemniej pasuje to jak ulał do mnie, nawet kolory ubrań się zgadzają.

Mniej więcej w tym właśnie czasie rozpoczęłam swoją przygodę z fitnessem, a nawet trochę wcześniej, wychodzi więc na to, że to już ok. 15 lat w sportach sylwetkowych. Ani razu nie startowałam w zawodach. Nie ciągnie mnie w tym kierunku.

Nie robię tego po to, by imponować innym. Uprawiam sport aby się rozwijać i być sprawną (w miarę możliwości) do końca życia.
Mój wygląd to efekt uboczny (jak każdego sportu) i dopasowanego indywidualnie modelu żywieniowego. Mój wygląd jest też świadectwem mojego charakteru i ciężkiej pracy. 

Mam zniszczone dłonie przez pracę (zawsze pracowałam fizycznie), na ciele mnóstwo śladów po otarciach, (knieje, chaszcze i alpejskie skały), blizny, potłuczone piszczele (już od dziecka) i nie ukrywam tego – jestem prawdziwa, nie jestem wydmuszką na upiększonych zdjęciach. Na nich nawet makijażu nie mam.
Mój wizerunek to jest mój autentyzm.

Zwiedzanie Łodzi turystycznie to jedno z moich ulubionych hobby w czasie wolnym. Neutralizuje to poziom stresu i kasuje pamięć, wymiatając z niej niepotrzebne rzeczy.
Skorzystałam w tym tygodniu po raz pierwszy w życiu z miejskiej hulajnogi elektrycznej. Bardzo fajna zabawa, wszystkim polecam. Uruchamia się ją przez aplikację. Świetny, szybki środek transportu, przygodowy i wg mnie bezpieczny, choć rozpędza się nawet do 25 km/h.

To pozwoliło mi w bardzo krótkim czasie przemierzyć całą Piotrkowską w przeciwnym kierunku, by zdążyć na spontaniczne spotkanie.
A wieńczącym punktem samego spaceru była kawa w Starbucks'ie, całą relację z zabytkowej ulicy możecie zobaczyć tutaj ⏩ Ulica Piotrkowska – DEPTAK.
A potem restauracja i ustalenie, że wszyscy mamy ochotę na lody.

Truskawkowa frappe towarzysza.

Moja czekoladowa frappe.

Potem już razem we czwórkę przetransportowaliśmy się do lodziarni w Galerii Łódzkiej, by jeszcze bardziej się dopieścić.
Nie na darmo powtarzam, że ćwiczę po to, żeby jeść...

W tym towarzystwie można poruszyć każdy temat. Przy nich nie brakuje mi rozmów o Bogu, gdyż przy większości osób to raczej jałowe tło religijności, w którą wielu ochoczo wchodzi, ale wcale nie zna własnego Boga.

Wielu ludzi nie wstydzi się mówić o Bogu. Bo to łatwe, można ukryć pod tym słowem wszystko co nam tylko odpowiada. Nawet ateiści, którzy "wierzą", że nie ma Boga – tworzą własny obraz tego, w co należy wierzyć. 

W Biblii wielu ludzi wierzyło w bogów, bo jak już można wybierać to super mieć ich kilku.
Wielu ludzi było wyjątkowo religijnych w swoich obrzędach, zwyczajach i uczynkach. Stąd tak łatwo przychodzi nam zastępować jednego boga innym bogiem. Jednego mieć od finansów, drugiego od seksu, a trzeci niech pilnuje mnie podczas podróży... Chyba skądś to znamy...?

Człowiek zawsze pragnie na swój sposób coś opisać, ubrać i uzasadnić. Stąd tyle denominacji, nazw i wiele innych pierdół o których nie ma mowy w Słowie Bożym.

Prześcigamy się w tym w co wierzymy.

Uzasadniamy pod siebie. Ciągle pragniemy mieć obok siebie tego boga, który jest taki jaki chcemy aby był. "Wierzymy po swojemu". Przecież "nasz" jest bardziej boży niż każdy inny.

Ale wiem jak "mój" Bóg ma na imię. Znamy się z imienia.

Z całą pewnością nie jestem wstanie objąć Go w swoje ramy. Zawsze gdy to robię, czuję że nasza relacja umyka, staje się proceduralna, obrzydliwie "religijna".

Zatem "mój" Bóg ma na imię – Jezus Chrystus

– made in Mateusz Mrozowski
Podpisuję się pod tym.

 

W domu kolacja, frytki z własnej frytkownicy, surówka ze sklepu, rybki made in Zbiornik Retencyjny Żabieniec. Dobrze jest potrafić polować.
Zdjęcia z wypadu nad wodę, wkrótce będą gotowe.

Cały czas w drodze, cały czas w ruchu. Nie cierpię stagnacji. Wiele ostatnio się dzieje, po trudnym okresie jakby wylało się na mnie wiadro błogosławieństwa. Stoję w kałuży cała mokra, szczęśliwa i uśmiechnięta. Chcę więcej, bo chcę popłynąć!

Mamy te same chwile. Tę samą czaso-przestrzeń. Ja i Ty. Jak przeżywasz swoje chwile?