Wiejska drogo zabierz mnie do domu

Za mną sporo przygód, przede mną sporo wolnego czasu, więc będę mogła nadrobić i wszystko Wam zrelacjonować. W obecnej chwili przychodzę do Was ze skrótem najciekawszych wydarzeń, uszczknę sobie z ładnej polemiki i postawię na swoje wrażenia.
Na początku maja spędziłam ciepły czas na przepięknej wędrówce, która miała miejsce w Łodzi, która to, nie raz już mnie zadziwiła ukrytymi uroczyskami.
Podążając jednymi z bardziej ruchliwych arterii miasta, nikt by się nie spodziewał, że gdzieś na końcu ulicy Brukowej zastanie tak bajeczne tereny.

Gorąco zachęcam do spojrzenia na niepełną relację na drugim blogu ⏩ "Dzika strona Żabieńca."
Bo dopełnienie zamieszczam właśnie tu i właśnie teraz:

To największy dwukropek jaki w życiu postawiłam i opublikowałam... Będzie go widać z kosmosu.

Z tego zbiornika pochodziły ryby, które ostatnio widzieliście na moim talerzu.

Na piaszczystej drodze w stronę jednego ze stawów, napotkałam ropuchę szarą. Cudem nie rozjechał jej samochód, który akurat mnie wyprzedzał.

Ropuchy żyją nawet do 40 lat, możliwe więc, że te największe egzemplarze jakie spotykam na łąkach i w ogrodach, widziały więcej niż ja.
Jest jadowita, ale jadu używa wyłącznie defensywnie. Człowiekowi nie zaszkodzi, pies najwyżej może dostać piany. Toksyna szkodzi wężom i innym płazożercom.
Ropuchy zmieniają kolor od czarnego po brązowy.
Są pożyteczne dla ogrodu, zjadają bezmuszlowe ślimaki i inne szkodniki naszych upraw.

Ta została przeniesiona w pobliże stawu na łąkę przyleśną.

W spacerowej drodze powrotnej znalazłam się na osiedlu Teofilów, gdzie sprawdzałam co w tutejszych tunelach piszczy.
Teofilów „theos” – Bóg i „filos” – przyjaciel. Oznacza zatem przyjaciela Boga lub człowieka miłego Bogu, źle powiedziałam w nagraniu.
Posłuchajcie co usłyszałam po wejściu do tego tunelu:

Podczas pewnej wizyty u moich rodziców, poznałam co to jest oryginalna chałwa z miazgi nasion oleistych. Pişmaniye to turecki deser przypominający watę cukrową.
Była tak delikatna, że wrażenie z jedzenia nie przypominało jedzenia. Coś słodkiego rozpływało się w ustach czyniąc przyjemność wysokiej skali.

Mamy z rodzicami ulubioną lodziarnię gdzie oddajemy się rozpuście kubeczków smakowych. Każdego dnia są tam inne smaki, zawsze świeże i ciekawe. Smaków dziś nie pamiętam, lecz nie to jest istotne, lecz natura przyjemnej kremowej konsystencji.
P.S. nie będzie reklamowania.

Skoro rozpusta, to "na drugą nóżkę".

Słońce już delikatnie przypieka, można powiedzieć, że pierwszy "plażing" mam już za sobą. Nad rzeką Bzurą gdzie rozległa tafla wody czyni zbiornik atrakcyjnym turystycznie, rozłożyłam ręcznik i wygodnie ległam na trawce w promieniach majowego słońca.
W szuwarach harcowały zielone żabki, w oddali odgłos końskich kopyt stępujących ścieżką. Leniwe myśli płynące jak te pierzaste kłęby chmur, zastępowały powoli zmęczenie i wszystkie negatywy jakie nazbierały się po tygodniu pracy.

Innego dnia przechadzając się po jednym z osiedli, ujrzałam powietrzny ogród. Dopisałam sobie w myślach taką historię:

Pewien człowiek marzył całe swoje życie o pięknym ogrodzie. Kochał on roślinność, zawsze w domu miał pełno kwiatów, ale brakowało mu do szczęścia własnych upraw w gruncie.
Marzenia o własnym domu nie udało się spełnić, dostał mieszkanie po zmarłej krewnej w bloku na pierwszym piętrze. Przyjął je, ponieważ doskonale wiedział, że na zakup działki nigdy nie będzie miał pieniędzy, a kredytu brać nie chciał.
Ale dla kreatywnej osoby, która ma marzenia, zawsze znajdzie się rozwiązanie!

A teraz proszę o szczególną uwagę, nim zaprezentuję, proszę o dźwięk:

Fanfara odegrana, niniejszym przedstawiam Wam – BANANA!

Na razie jest słaby i zniszczony, ocalony został przed wyrzuceniem, wiele przeszedł.

W tygodniu zobaczyłam na własne oczy 60 tys. kwitnących tulipanów. Nie wiem kto to policzył, ale kwiaty piękne. Ogarnę zdjęcia, jeszcze chwilka. Miłego weekendu!