Kraina Wielkich Jezior Mazurskich – dzień trzeci. MAMERKI

Definicją mojego życia mogłoby być słowo "eksploracja", albo "rekonesans". Czasami podejrzewam je o słowo "pluskwa", bo lubię pójść tam, gdzie wiedzie mnie ciekawość, a niekoniecznie jest to komu potrzebne (z odniesieniem do "poznaj wroga"). Już nawet nie powiem co mam na myśli... i czy jest jednoznaczne z łażeniem po dawnych kwaterach ludzi odpowiedzialnych za rzeź, tego jednak nie wiem.
Moja codzienność krąży wokół dziwnych szlaków, nawet jeśli to będą wcale nienadzwyczajne kierunki, to powiadam Wam – bywałam w życiu jak czołg – musiałam wleźć, doświadczyć i sama się przekonać. W życiu jak i w trasie. Ostatnio jednak coś się zmieniło. Mam dosyć tych doświadczeń, a ostrzeżenia – jak te znaki na niebie i ziemi – zawsze były, zawsze je widziałam. Cóż... to temat na inny raz.

Działo się tego dnia coś niezwykłego, jakby odpowiedź na prośbę, która gdzieś tam w głowie zagrała nutkę – deszcz, który zapowiedziano w obfitości – lubię deszcz, ale czasem przeszkadza; padał, kiedy byliśmy pod dachem, zatrzymywał swe ronienia, kiedy wychodziliśmy na zewnątrz.

MAMERKI

(niem. Mauerwald)

Osada leśna bez mieszkańców. Już z definicji staje się ciekawe, a dowiedziawszy się że tam znajduje się jeden z najlepiej zachowanych w Polsce kompleksów niezniszczonych bunkrów niemieckich z okresu II wojny światowej – Kwatera Główna Niemieckich Wojsk Lądowych (OKH), wiadomym było, że trzeba to miejsce zbadać!
Mieszkało tu 40 najwyższych generałów i feldmarszałków, 1500 oficerów i żołnierzy Wehrmachtu. 30 schronów żelbetonowych, które niezniszczone zachowały się do naszych czasów.

Budowę niniejszego kompleksu ukończono razem z kwaterą główną Hitlera w Wilczym Szańcu. Swych rąk do tego użyczyli Robotnicy Organizacji Todt, oraz firma budowlana Simensa, która pod koniec XX w. budowała schrony dla Saddama Husajna.
Każdy budynek posiadał instalację elektryczną, telefoniczną, wodno-kanalizacyjną i centralnego ogrzewania, czego dziś już nie odczujemy, gdyż zwiedzający może doświadczyć chłodu i dużego stopnia wilgoci. System wentylacji był standardowy i posiadał filtry na wypadek puszki z gazem.

Mamy tu do czynienia z niezwykłym muzeum, które tylko na początku klasycznie odzwierciedlało większość tego typu przybytku (różniąc się tylko tym, że jeżeli coś nie stało w gablocie, można było to brać do ręki).
W następnej części pojawia się gigantycznych rozmiarów makieta, która urzekła mnie na bardzo długie chwile zabawy z aparatem.
Pojawił się wojskowy samochód, który sprawił mi równie wiele radości

STALININGRAD – pierwszy śnieg - pocałunek śmierci 6 armii niemieckiej.

OPERACJA "CYTADELA" – 1 dywizja grenadierów pancernych w bitwie pancernej pod Prochorowką.

BURSZTYNOWA KOMNATA

To co tutaj widzimy to replika. 60 m². Tak naprawdę tego skarbu nigdy nie odnaleziono.
Ciekawie się wchodziło do środka, słuchając wiadomości telewizyjnych z poszukiwań tej komnaty.

PLATFORMA

Fenomenalna konstrukcja, widoki świetne, polecam te wrażenia!

NASTĘPNY BUNKIER

Zaczątki stalaktytów. Tak, tych samych co to podobno budują się miliardy lat.

Dosyć dosadne przedstawienie.

BUNKRY GIGANTY

Ich ściany i stropy mają grubość 7 metrów. Są niezniszczone i dostępne do zwiedzania (zawarte w tym samym bilecie). Niemcy nie zdążyli wysadzić schronów, zostały one opuszczone bez walki przez wojska Wehrmachtu w styczniu 1945.

Bez aranżacji muzealnej, każdy dokładnie opisany na tablicach przed wejściami. Łatwo dostępne, choć nieco dzikie.

UKRYTE W KNIEJACH

I tutaj dopiero zaczęła się zabawa. Fascynująca i wymagająca, ale warta poświęcenia.
Parę dni temu powiedziałam, że jedyne zwierzę w Polsce jakiego bym nie chciała zobaczyć, to łoś, ponieważ historie o jego abstrakcyjnym zachowaniu bywają okraszone niebezpieczeństwem. Z drugiej strony chciałabym nie nosić w sercu obaw tego typu, co wywoływało we mnie bez przerwy wewnętrzny rozłam.
Został anulowany tego dnia, kiedy niedaleko ujrzałam na własne oczy łosia kłusującego przez niedalekie knieje. Fascynujący widok...

Tych dziko położonych bunkrów jest (jeśli dobrze zapamiętałam) 20. Mapa z tej odległości nie pokazuje wszystkich.

Tak tak, on tu jest.

Ta soczystość zieleni była powalająca. Kiedy jak nie po deszczu? Przyroda ma wtedy tak wysoko nasycone barwy, że oczy można wypatrzeć...

I znów: łaziliśmy - nie padało. Chowaliśmy się w bunkier - padało.

A to nasz bunkier śniadaniowy:

Były do siebie bliźniaczo podobne, ale znalezienie każdego było świetną frajdą. Do jednego tylko nie udało się dojść, zbyt zachaszczone. Mimo szczerych chęci... naprawdę...

Zobaczcie jak pięknie parowała ziemia.

STALOWY MOST KOLEJOWY Z 1918 r.

Warto było pójść trochę dalej w kierunku mostu, który jest zaznaczony także na mapach Google. (Zerknij na screen jaki wkleiłam wcześniej).

Dzięki tej dodatkowej atrakcji na szlaki, mimo iż nadłożyliśmy trochę drogi, obejrzeliśmy nie tylko widowiskowe plenery, ale zagłębiliśmy się bardziej w dzicz. I to jest petarda za każdym razem kiedy wchodzisz do lasy – nigdy nie wiesz co jest dalej. Tak samo było z Alpami, nigdy nie wiesz co ujrzysz za tym szczytem co jest przed tobą. Wędrowanie po bezdrożach to piękne hobby i nigdy nie nudzi.

PRZERWA I POWRÓT

Czas na spiralną frytkę, która smakowała zupełnie jak robione przeze mnie chipsy. Dobra przekąska.

MAZURSKIE SERPENTYNY

Po drodze spełniło się moje kolejne marzenie. Otóż nie dalej jak dzień wcześniej mówiłam o tym, że chciałabym mieć okazję sfotografowania pełnej tęczy. Zawsze udawało mi się uchwycić jej część, reszta była zakryta przez wieżowce, drzewa (jeśli widziałam ją z lasu) albo przez wysokie góry. A tym razem ukazała mi się jak na dłoni.
Po tych wszystkich rewelacjach mam nieodparte wrażenie, że Bóg podsłuchuje i robi małe prezenciki. ;)

I znów ta soczystość zieleni po deszczu... Napatrzeć się na to wszystko nie mogłam!!

A to już dróżka w bok, bo zobaczyliśmy pewien znak...

SPONTAN PO DRODZE

Było tam kilka mogił, zniszczone nagrobki, mogiły bez płyt. Nieduży teren.

KOLACJA

Jedzonko, a potem zasłużony sen.

I tak zakończył się niesamowity dzień pełen wrażeń i "przypadkowych" zdarzeń. A ponieważ nie wierzę w przypadki (ktoś mi powiedział, że Bóg ma na drugie Przypadek), zamykam te sytuacje w swoim sercu, nucąc dziękczynną myśl.
A czy serce faktycznie jest zdolne myśleć? Wg neurohirurgów serce ma złożony system nerwowy, który można nazwać małym mózgiem. Odkryto, że komórki serca są identyczne z tymi, które znajdują się w mózgu.

Naukowcy uważają, że w sercu człowieka zapisane są wspomnienia różnego rodzaju przeżyć i doświadczeń. To może wyjaśniać, dlaczego osoby po transplantacji serca mają wspomnienia sytuacji, w których nie uczestniczyły, oraz zachowują się inaczej niż zwykle (np. zmieniają nawyki na takie, które miał dawca serca).

– źródło

Zatem gdy w poezji czytamy o myślach serca, nie myślmy już, że to tylko piękna metafora, a fakt właśnie. O myślącym sercu przeczytamy także w Biblii.