Kraina Wielkich Jezior Mazurskich – dzień powrotu - Grom, Stajnia Jutrzenka.

W tym sporcie wiek nie gra roli. Przekonałam się o tym gdy szukałam stajni w swoim mieście, aby zaangażować się w systematyczne hobby. W jednej z nich mimochodem obserwowałam kobietę szykującą swojego konia do jazdy. Zgrabna dżaga, dosłownie. Jakbym była facetem, może poszłabym nawet po numer telefonu. A potem się odwróciła i zobaczyłam bystre oczy na pomarszczonej twarzy, a spod toczka wystawały kędziorki siwych włosów. Zrobiła na mnie piorunujące wrażenie i pomyślałam wtedy – chcę być w formie do końca życia!

/archiwum

Gospodarstwo Agroturystyczne Jutrzenka – zgodnie z tym co sami o sobie piszą na stronie internetowej – jest w istocie zbudowane na fundamencie rodzinnej pasji i zamiłowania do koni jak i ludzi. W tym mazurskim azylu, który nazwałam kiedyś swoim własnym rajem, stawiają na skuteczną naukę jazy konnej w przyjemny sposób, co mogę osobiście podkreślić, bo nie dość że wyuczyli mnie tu fachowej jazdy, to jeszcze zaszczepili takiego bakcyla, że mimo różnych kolein życiowych i nieregularności w tej aktywności, ciągle wracam do jeździectwa.

/archiwum

Był czas, że ta regularność była w miarę zachowana. Wtedy wracałam tam do szlaków mazurskich jezior i lasów. Do ludzi, z którymi jakoś się związałam, mimo "sezonowych" kontaktów i do samego dalszego udoskonalania się w jeździectwie. Kwadratura koła i ćwiczenia na ujeżdżalni też są fajne, o ile ta zabawa naprawdę sprawia przyjemność obydwu stronom.

,,Najwspanialszą rzeczą w jeździe konnej jest moment, w którym zsiadasz i wiesz, że obydwoje dobrze się bawiliście”

/archiwum

Tym razem minęło naprawdę sporo czasu od ostatniej jazdy. Fakt – o tym się nie zapomina, to jak z jazdą na rowerze, ale wprawa mimo wszystko ma znaczenie. Nie nastawiałam się nawet na jazdę, nie miałam ze sobą stroju jeździeckiego. Myślałam tylko o kawie i pogaduchach.
Patrzyłam w niebo, widziałam krążące chmury deszczu i pomyślałam sobie: O.K., nie tym razem. Ale jeśli jednak... to niech zaświeci słońce!
Po pogaduchach... zaświeciło tak pięknie i promiennie, że potraktowałam to jako Boże zaproszenie.
I tak, gościnnie w siodle w eleganckich spodniach, ale czego się nie robi dla chwili zapomnienia, żeby sobie przypomnieć jak to jest, kiedy wkłada się nogę w strzemię, a reszta świata nagle przestaje istnieć.

Zmiany, zmiany, już nie ma z nimi rozrabiaki, konia o imieniu Tornado, który był mi solą w oku, przyznaję. Niby go nienawidziłam za parę rzeczy (ogólnie fikał w stadzie), i tak na nim czasem jeździłam. Tornado jest w dobrych rękach. Wspominam, nie tęsknię.

/archiwum. To ten srokacz. Ja tuż za nim na klaczy, której też już nie ma. Staruszka odeszła na tęczowe pastwisko.

Ostatnio znów przeglądałam kursy na instruktora jazdy konnej. Czekałoby mnie naprawdę wiele godzin, by wrócić do dawnej klasy, a nawet zajść jeszcze dalej, ale myślę, że byłoby warto. Byłoby, gdyby pracodawca nie inspirował raczej do tego, by zrzec się życia i wyznać, że firma jest moim panem...
Coś tu jest nie tak...

Ostatecznie zostają urlopy, zlizywanie kurzu z książki, którą miałam pisać, wąchanie terpentyny, zamiast malowanie obrazów i marzenia o końskiej kupie.
Wierzę, że przyjdzie czas, kiedy obetrę łzy i zrobię coś mądrego.
Mój raj, moja idylla tu na ziemi... A może trzeba dalej projektować "mazury-escape"? Życie jest krótkie. Wczoraj 20 lat, dziś 35, jutro 40... Kto wie co będzie dalej. Może ziści się największe marzenie i na własne oczy zobaczę jak Bóg schodzi na ziemię i ora to wszystko? Dziś we mnie gra nostalgia.

/archiwum

/też archiwum

Stajna Jutrzenka w miejscowości Grom to na pewno jest miejsce, do którego wracam bardzo często. Na pewno możesz liczyć, Czytelniku, że tam mnie niekiedy spotkasz. Na pewno, Czytelniku, możesz się spodziewać, że tam zobaczysz mnie szczęśliwą. W dresie, w butach w kupie, w całym swym potarganiu, ale szczęśliwą i uśmiechniętą.
I nie - nie robię reklamy, bo wtedy nie będzie tam dla mnie miejsca, bo najbardziej lubię spontanicznie. Chociaż z drugiej strony... fajnie by było Was zobaczyć.

Znacznie powiększyli ujeżdżalnię, jest więc gdzie poszaleć. Jeśli potrafisz – jedź na padok, nie wiem ile tam przestrzeni, ale wydaje się nieskończoność.
Jeśli nie potrafisz, to tam zrobią z Ciebie jeźdźca, jeśli tylko chcesz.

Bo marzenia są po to, żeby je spełniać. Wiem, że czytywałam właściwe książki, a w nich prawiono, że nie wolno się cofać w życiu swoim, że trzeba koniecznie na przód. I ja bardzo chcę! Koniecznie na przód! Być tą babcią, która spojrzała się na mnie pewnego dnia spod daszka swego toczka.
I chcę mieć czas na miłość. Zawsze chcę mieć czas na miłość, bo teraz go nie mam. Przestałam nawet o tym myśleć, a przecież tak wiele zmian w życiu... Bardzo ważnych zmian. Co to jest to, co mnie odciąga od podejmowania mądrych decyzji?

P.S. Bo serce jest tam, gdzie kochasz. Już dawno mi to ktoś powiedział. Mój dom jest w niebie. A ludzkie serce zakopane zostało na Mazurach, całkiem niedaleko tego padoku. Jestem rozdarta między niebo i ziemię, a coś chronicznie wpieprza mi się między wódkę, a zakąskę.