Turkusowe jezioro, mały polski raj.

Wiele jest turkusowych jezior w Polsce, wiele jest po prostu czystych jezior w Polsce. Gdy spoglądam na skale czystości wód na naszej rodzimej ziemi, widzę znaczną poprawę od czasów kiedy przyszłam na świat. Jeziora kojarzyły mi się ze szlamem, trzeba było poszukiwać, żeby znaleźć przyjemną wodę. Obecnie problem dla mnie nie istnieje, bo trafiam nad naprawdę piękne naturalne zbiorniki i czyste kąpieliska.
Lubię spędzać czas nad wodą, lubię też lasy, ale i wysokie połacie górskie ponad linią drzew, gdzie szmaragdowe łezki jezior szczycą się nadzwyczajną czystością. Ale dziś pokażę Wam zbiorniki powstałe sztucznie.

Osadnik Gajówka

To zalane wyrobisko kopalni węgla brunatnego. Ten kolor powstał dzięki węglanowi wapnia.

Zasadowy skład wody nie sprzyja kąpielom (zakaz kąpieli), a tak powstałe dno jest grząskie, dosłownie zapada się pod ciężarem człowieka. Wg Wikipedii, miąższość składowanych popiołów wynosi około 40 metrów...

Niestety zakaz nie jest respektowany, zdarzyło się już kilka interwencji polegających na wyciąganiu zassanych ludzi dźwigiem przez straż pożarną.

Plener przepiękny do zdjęć (koniecznie w słońcu), ale radzę nie dać się skusić na ten lazur i nie zbliżać się do brzegów.

Najpiękniej wygląda z lotu ptaka:

Na miejscu zaprzyjaźniłam się z ważką. Od dziecka mam naturalną więź z tymi owadami, one siadają na mnie albo tuż obok i nie boją się. Mogę je dotykać, brać na ręce... Może Wam też się to przydarza? Może to żadna wyjątkowość? Opowiedzcie mi o tym.

Pomachała i odleciała.

Podjechaliśmy samochodem do jeziora Bogdałów...

...ale nie zatrzymywaliśmy się nad nim. Jeszcze nie teraz.

Najpierw las.

Bo bez lasu trudno wyobrazić sobie przygodę. A właściwie... bardzo prosto, bo skaliste góry też mogą być.
Tym razem jednak to przygoda proste z serca Polski, Wielkopolskie.

Celem było odległe cmentarzysko wielkich maszyn kopalnianych, które miało znajdować się daleko za kniejami. Jakimż zaskoczeniem było dla nas, gdy ujrzeliśmy zamiast dalszej części lasu, ogromny obszar pustynny....

Tymczasem:

Strefa kopalni

Zakazu wstępu nigdzie nie było, teren otwarty, GPS wskazywał szlaki. Cmentarzysko miało znajdować się za tą gigantyczną dziurą, której nie sposób przejść, bo spad był stromy i sypki, zresztą nikomu się nie spieszyło, postanowiliśmy pójść na około.

Po drodze ku mej uciesze napotkaliśmy jedną samotną koparkę. Jajcarska sesja zdjęciowa aż się prosiła.

Obszar, na którym powinniśmy już dostrzec wielkie maszyny, zajmowały wiatraki i to właśnie tam miało być cmentarzysko, zgodnie ze zdjęciami z Internetu. Niczego jednak nie widzieliśmy, co nas zniechęciło do dalszego okrążania, poza tym wyskoczyło coś jeszcze nadspodziewanego.
Gdy już ostatecznie zrezygnowaliśmy z pustynnych pejzaży, pojawiła się droga, magazyny, zaparkowane sprzęty ciężkie, jeszcze większe koparki, ale to wszystko było czynne i wydawało się, że trafiliśmy do zaplecza kopalni.

Przeszliśmy obiekt, bo tak wiódł szlak wg GPS, poza tym nie było żadnych zakazów wstępu. Na koniec brama z pilnującym panem ochroniarzem, to była ciekawa rozmowa...
Pan zarzekał się, że wszędzie są znaki zakazu wstępu, że wtargnęliśmy na zamknięty teren, bo pół życia tu pracuje i on wie. Kusiło mnie żeby zapytać, czy przez te pół życia opuścił choć raz rewir bramy wjazdowej.

Wejście na teren kopalni jest nieoznaczone, niechronione i niepilnowane. Jedynie od asfaltówki gdzie jest brama główna, stoi człowiek, a tak to każdy może wejść. Niech się zastanowią na tym.

Po drodze spotkaliśmy rowerzystę, który zatrzymał się na łyk wody (my akurat również mieliśmy krótką przerwę). Pojawił się jakby w odpowiedzi na nasze pytania... Znał doskonale te tereny i opowiedział co tu kiedyś było warto zwiedzić. Potwierdził, że cmentarzyska maszyn kopalnianych już nie ma, a Osadnik Gajówkę mają osuszyć.
Można znaleźć w Internecie, że jednym z powodów jest głupota ludzka. Druga sprawa to zalesienie. Przeważnie po zalaniu kopalni przechodzi się do osuszenia i zalesienia i to nie pierwszy raki proces, a natura z łatwością sobie radzi z takimi ziemiami. Do dziś widnieją na mapach puste białe place po kopalniach, ale w rzeczywistości stoją tam już całkiem gęste lasy.

Czerwony – tam miała być kopalnia;
Pomarańczowy – tego lasu nie ma.

Lasem do kąpieliska Bogdałów.

Kiedy dotarliśmy już do brzegu, należało znaleźć sobie przyjemne dojście, bo szeroka plaża była zajęta przez imprezowiczów. Głośna vixa to nie jest to, czego potrzebuję do szczęścia. Poszliśmy więc dzikim i zarośniętym brzegiem w nadziei, że znajdziemy tam ustronną zatoczkę, a widzieliśmy po tej stronie jednego wędkarza z wielkim parasolem plażowym, więc sądziliśmy, że było to możliwe. Jednak jak się później okazało, była to  j e d y n a  zatoczka gdzie można było wejść do wody. Ale przejście było ciekawe, lubię przeciskać się przez knieje.

Osadnik Bogdałów

Zbiornik również sztucznie powstały. Dno w porównaniu z turkusowym jeziorem, jest bezpieczne, ale trzeba być ostrożnym i wyczulonym na rozpadliny i uskoki gruntu. Dopiero po kilku latach od utworzenia tego zbiornika, warunki glebowe jak i wody, zaczęły sprzyjać życiu roślinnemu.
Głębokość do 12 metrów.
Zbiornik należy obecnie do Nadleśnictwa Turek. Jest zarybiony, przyciąga wędkarzy, a także miłośników odpoczynku nad wodą.
Nie widziałam żadnych zakazów pływania.

Prócz piaszczystego dojścia do brzegu od dwóch stron dojazdowych (na jednym i na drugim końcu), są możliwe dojścia do wody tylko wzdłuż jednego brzegu, gdzie ciągnie się normalny szlak pieszy, nie ten, który wyżej pokazałam.

Tutaj w ustronnym miejscu zrealizowałam swoje stare marzenie z dawnych lat o tym, że to ja oświadczam się mężczyźnie, a nie odwrotnie. Odwrotnie już było. Ale mężczyźnie nie daje się pierścionka z brylantem.
Łączy mnie z nim zabawna treść, której nie sposób opowiedzieć ot tak. Właściwie poznaliśmy się snując zabawną historię, w której rolę główną odgrywała zabójcza koparka... Sami rozumiecie, że to dość osobliwa kwestia. Poznawszy się, poszliśmy na całonocny spacer i z chęcią Wam o tym opowiem, ale jeszcze będę miała ku temu lepszą okazję.

Ponieważ lubię duże maszyny i w plik naszych dziwactw wchodzi też walec drogowy, stał się on już niemal naszym symbolem rozpoznawczym, także w języku, wymowie, anegdotkach itd.
Dlatego właśnie dostał zaręczynowy model walca.
Dla lepszego zrozumienia, zachęcam do wysłuchania i obejrzenia klipu o zacnym tytule "Walec", który umieszczam na koniec.

Po licznych perturbacjach jakie szarpały nami w życiu, czas na odnowienie przysięgi małżeńskiej, chociaż pastor uważa, że to ślub, bo braliśmy tylko cywilny. Wtedy jeszcze o kościelnym nie myśleliśmy, bo niby w jakim? Z katolickiego powychodziliśmy już dawno.
Po latach kiedy już zadomowiliśmy się w pewnej wspólnocie ewangelicznie wierzących, nastała świetna okazja, by przypieczętować związek. A śluby w takich Kościołach są bardzo fajne. :)

No to podkręcajcie głośniki!