Taka to historia.

To przyszło latem miesiąca skwarnego, podczas urlopu rozdzielonego między podróż w trasę koncertową, a wczasy w siodle. Dzień u Mateczki Chrzestnej, spotkanie nad rusztem. Zobaczyłam go, luzacki styl, niekoniecznie udany, w powietrzu dym. Rozmowa interesująca, aparycja ciekawa.

    Zaczęło się od pierwszego spaceru, który niepostrzeżenie porwał nas w noc na drodze prowadzącej ku dziwnemu zjawisku. W podchmielonych żartach ruszyliśmy dalej w przygodę aby sprawdzić co tworzy poświatę pośród szczerych pól. Fantazja o statku kosmicznym pasowała jak ulał i nakręcała atmosferę. Rzeczywistość jak zwykle okazała się zaskakująca: trafiliśmy na kilka koparek oświetlonych mocnymi lampami.

    Kiedy horyzont rozjaśnił blask jutrzenki, siedliśmy na rybach. Było mi zimno, a ten cham miał bluzę, w którą sam się ubrał. Długo nie połowiliśmy, bo już mi dłonie zesztywniały, od sandałów ciągnęło, za chwilę zaczęłam kichać. Wróciliśmy więc na działkę, młodzieniec legł spać, a ja zrobiłam sobie kawę i poszłam na łąkę posiedzieć w słońcu na wielkim kamieniu. Debatowałam długo ze swoim wnętrzem – wieczna singielka o rekordowych latach w samodzielnym żywocie, wierząca, że jest jak Paweł Apostoł, doszła do wniosku, że pojmie tego chama za męża. I wyruszyła w przygodę za nim, choć niechętnie opuszczała rodzinne miasto.

Tak to się zaczęło. Na tej ziemi, na którą czasem wracamy, pośród tych ludzi, gdzie zawsze jest sympatycznie, pod tymi drzewami, które stanowią prywatny las-enklawę. Nad wodą, która z roku na rok dziczeje i pięknieje brzegami swymi przypominając mazurskie szuwary.

Nie mogło być romantycznie, bo mnie romantyzm nie pociąga, a przygoda właśnie. Nietuzinkowość i nadzieja na przeżycie czegoś ciekawego. Tak najczęściej wchodzę w pewne projekty życia, bo wyczuwam w tym świeżość i coś zdecydowanie pozytywnego. I lubię zmiany.

Można by uznać, że to nie był z pozoru najlepszy materiał na męża. Raczej przedstawił się źle, raczej zbyt zuchwały i pewny siebie i za dużo dymu produkował niczym parowozy, które przecież lubię. Może skojarzenie z tym żeliwnym monstrum było mi tak przyjemne, że za nim poszłam? Co mnie skłoniło i czym jest zauroczenie?
Tak – to jest prawidłowe stwierdzenie – nie wiem dlaczego za nim poszłam. W takim razie pewnie to miłość.

Czas mijał, rzeczy się działy, myślę, że lepiej nigdy tego nie opiszę niż tu. I to jest napisane dosłowniej niż myślisz...
    Czas wzbogaca dzisiaj wspomnienia, przypomina niejedną przygodę, a im dalej ten czas biegnie, tym bardziej przekonuje mnie o tym, czego mi brak. Zaś my, można powiedzieć, jak zamazani w tej przeszłości półprzezroczystym flamastrem, idziemy w tym wszystkim niekiedy razem, niekiedy osobno, po to, by spotkać się jeszcze raz w tym samym miejscu i jeszcze raz rozpatrzyć ten wniosek, do którego doszłam pierwszy raz. Tym razem bez koparek.

Niby mała działka rekreacyjna, a mieści się na niej las, wielki dom, ogród kwitnący jak marzenie, dwa oczka wodne, wspomnienia, myśli, sny, słowa i urok osobisty każdego z nas tam przybyłych. I milion ptaków śpiewających w zgranym chórze, ukwiecone życie prowadząc, z wiatrem frunąc, pod niebiosa wołając jak wielki jest Pan.

Za dnia i choć powietrze to samo, jakby jakoś ładniej było i przyjemniej. Skwar wymieszał się z wiatrem od wody, dopieszczał i rozleniwiał, a że iść się chciało hen w siną dal, to zupełnie inna sprawa. Nie dzisiaj, nie tutaj, ale przyjdzie taki czas, że włożę kapelusz włóczykija i pójdę tam gdzie mnie nogi poniosą jak za wcześniejszych lat.

Gdzieś tu to było – nasze pierwsze ryby razem.