Marzyłam by mieszkać w ładnym miejscu.

Zarzucałam kotwicę już w wielu ciekawych regionach świata i każdy był na swój sposób szczególny. Szczerze przyznam, że najmilsze wspomnienia mam z dzielnicy Łodzi, w której się wychowałam. Z okna widziałam niewielki park, a w nim ładny budynek (a'la dom wielorodzinny) przedszkola, do którego chodziłam. Pół godzinki żwawego marszu miałam do Łagiewnik i Arturówka – świetnego miejsca do wypoczynku nad wodą. Dosłownie chwilę miałam do jednego z ładniejszych parków w Łodzi, Parku Julianowskiego.

Pomijam już krótkotrwałe próby pomieszkiwania w miastach ościennych.

A potem na kilka lat wylądowałam w Szwajcarii, gdzie doskwierała mi pustynność dolin.

Same łąki, ziemie rolnicze, żadnych parków, lasów etc. Wszystko świetnie zorganizowane, czysto, piękne drogi i aleje, mnóstwo dróg asfaltowych, kwitnące rabaty na osiedlach, ale szaleńczo brakowało mi cienia wielkich drzew. Zwłaszcza w lecie było to uciążliwe. Człowiek jak na patelni, a upały i susze są tam okropne.

Lasy były, owszem: rozległe i dzikie, w którym można było poczuć się intruzem, w którym spotykało się przeróżne zwierzęta. Piękne zielone tereny, ogromne jary, puszcze i malownicze uroczyska. Ale one były tam wysoko w górach.

Na jednym z wysokich szlaków.

Łąka w drodze na szczyt.

Wiem dlaczego tak było. W Szwajcarii jest wiele huraganów, orkanów, często schodzi halny, dlatego w dolinach jest tak... będzie dobrze powiedzieć: sterylnie.

Z okna widziałam Alpy. I na tym koniec plusów.

Słuszne kwiecie dla ozdoby przed domami - sukulenty. Zdarzały się też kaktusy.

Wiosną nie koszono trawników, przecież pięknie kwitły. Poza tym gdy przychodziła susza (już w czerwcu), takie gęste łączki lepiej trzymały wilgoć i latem po skoszeniu nie było żółtych placów.

U kogoś na posesji.

Po powrocie do Polski próbowałam mieszkać na wsi blisko lasu. To zdecydowanie nie mój klimat, mimo iż blisko natury, do dyspozycji ogród, a za płotem łąka. Dobre na jakiś czas, ale brak komunikacji miejskiej i uczucie, że wszędzie jest daleko, stały się uciążliwe. Marnowałam kupę czasu na dojazdy samochodem.

Ponadto było tam głośno, ludzie pracują, koszą, piłują, a stada psów szczekają przez całe noce. Może fatalnie trafiłam, ale wieś wcale nie kojarzy mi się ze spokojnym, sielskim życiem.

Po różnych dziwnych perturbacjach, o których aż mi się nie chce pisać, wróciłam szczęśliwie do Łodzi, ale na osiedle, którego kompletnie nie znałam.

Dla młodej osoby, może studenta, który w domu nie gotuje, żyje na zamówionym żarciu i chce mieć wszędzie blisko aby nie marnować czasu – lokalizacja jak znalazł. I na kampus też było blisko. Ale prócz licznych restauracji, wszystkich potrzebnych sklepów na wyciągnięcie ręki, poczty i biblioteki, nie było żadnego większego zieleńca. Tylko beton. Kiedy tam mieszkałam, był mój sezon na bieganie, ale zaprzestałam, bo nie chciałam niszczyć kolan na asfalcie i chodnikach.

Bardzo fajne mieszkanie, ale okolica trochę zbyt szara jak dla mnie.

Ideałem byłoby wrócić na tereny rodzinne albo przenieść się gdzieś, gdzie można by wypośrodkować to wszystko, odnaleźć miejską równowagę między blokami, a ciszą pośród drzew. I mam to!

Wiedząc doskonale czego już nie chcę i czego naprawdę potrzebuję – znalazłam miejsce, w którym dobrze mi się mieszka.

Codziennie budzę się z takim widokiem.

Słońce pięknie zachodzi między konarami.

Całe osiedle, choć zwyczajne, jest bardzo zielone, a wiosną obficie kwitnące.

Jedno tylko stało się uporczywe. Gdy o 4 rano wstanie pierwsza sroka, budzi swym skrzekiem i trzeba zamykać okna, mimo iż wtedy jest najlepsze powietrze. Szkoda wielka, ale za chwil parę wstaje reszta srok i robi się taki rejwach, że spać się nie da.

A potem dochodzą do tego rzesze cukrówek i niebieskich gołębi, no i pozamiatane.

Pociesznym miejscem jest Staw na Pabiance całkiem niedaleko, gdzie PZW ma swój własny staw. Ładna okolica, cisza i cień lasu dają to o co chodzi człowiekowi po pracy – pełen relaks, no i kolację jak Pan da.

Tego dnia łowiłam na bardzo kobiecą przynętę w intensywnym odcieniu różu. Niestety brały tylko niewymiarówki, raz nawet wyciągnęłam z wody rybę, która jest niejadalna, ale ładna. Ma imponującej wielkości płetwę grzbietową, ale nie pokazała jej.

Jazgarz.

W tej wodzie żyją raki.

Stosunkowo blisko mam też do rowerowej lub spacerowej relaksacji pod zielonym dachem. Przezeń przejeżdżam kiedy jadę rowerem do pracy, co umila mi znacznie ten czas. Chciałabym móc wybrać sobie taką ścieżkę na całą drogę, niestety nie jest to możliwe, bo moja praca mieści się w niezbyt zielonej części Łodzi.

Opuszczam więc swoje zielone osiedle i jadę drogą rowerową, która na szczęście jest i to mnie cieszy.

Szczegóły tej zielonej rekreacji tutaj.

Ktoś w tym parku zawiesił oponę. Dobry patent na upał, skryć się w cieniu i robić sobie wiatr.

W cieniu nad wodą też można dobrze uciec przed spiekotą. Minęło ostatnio dni kilka chłodniejszych, odetchnęłam z ulgą, ale gdy słońce dopieka, szuka się właśnie takich miejsc i to całkiem nie daleko.

Dobrze, że je mam, bo znów wygląda na to, że będzie gorąco.

W tym świecie to jest dla mnie właśnie stabilizacja – estetyczne mieszkanko w bloku na zielonym osiedlu i piękne zieleńce wraz ze stawami w zasięgu dosłownie paru kroków.

Żeby tylko plagi gołębi i srok się pozbyć, to by już w ogóle było cudownie, bo... chodniki nie wyglądają najlepiej. Może trzeba hodować na balkonie sokoły?