Pięć powodów mojego odejścia z firmy, pomimo awansu.

Obiecałam pociągnąć temat, ale jeśli ktoś się spodziewał, że wywlokę tu ponure brudy i złowieszcze tajemnice firmy, to się grubo pomylił.

Nie planuję wystawiać oficjalnej opinii, nie zamierzam podawać nazwy ani adresu. Odpowiadam na pytanie: odchodzę, bo to nie moja droga. Nikt mi nie wszedł pod paznokieć, wręcz przeciwnie. Po raz pierwszy trafiłam na kadrę, gdzie nikt się nie wywyższa (jak to bywało w innych podobnych firmach), panuje zdrowa atmosfera.

Uważam, że atmosfera w pracy to 3/4 sukcesu.

Ale żeby jasno powiedzieć o powodach rozstania, musicie najpierw przebić się przez moją historię. Sorry, ale to kluczowe.

Cały tekst czytam, nagranie jest w dwóch częściach, myślę że warto poznać treść ubarwioną o głos, emocje, kilka słów więcej, więc zapraszam:
⏩ część pierwsza czytania
⏩ część druga czytania

Młoda osoba też może poważnie chorować.

Sporawa jest taka, że w dzieciństwie usłyszałam, iż na trzydziestkę będę pchać przed sobą balkonik jeśli się w porę nie ogarnę. Po druzgocącym porażeniu lewostronnym całego ciała we wczesnym dzieciństwie (krzywy wzrost, lewy kościec słabiej rozwinięty, miednica opuszczona z lewej strony), moje rokowania na przyszłość były fatalne. Wyprzedzam pytania – papiery po tym incydencie tajemniczo zniknęły, ponieważ był to błąd lekarski, wówczas moja mama mogłaby dokumentację wykorzystać w sądzie. Dlatego nie mam grupy, ani żadnych podstaw prawnych, by odmawiać dźwigania w pracy i w związku z tym pracuję równo ze zdrowymi osobami.

Jak się to rozwijało:

W dzieciństwie powłóczyłam lewą nogą, lewej ręki nie używałam. Chodziłam na zajęcia korekcyjne. Mimo to wada była widoczna, ale szybko zaczęłam prawidłowo stawiać lewą nogę.

Do puli nieszczęść doszły problemy ze stawami ogólnie, a szczególnie z kolanami. Był czas, że z bólu nogi same składały się pode mną. Lekarze mówili, że przejdzie mi z wiekiem, nikt nawet nie pomyślał, by prześwietlić te kolana.
    Dopiero kilka lat temu pewien lekarz w Liechtensteinie od razu skierował mnie na RTG i później podał mi konkretną przyczynę – szybki wzrost w okresie dojrzewania, ponoć wyjątkowo szybko wystrzeliłam w górę i pociągnęło to za sobą pewne konsekwencje, np. słabe stawy, zwłaszcza staw biodrowy, nadgarstki i kolana, a w tych ostatnich narośla, które można było zoperować WTEDY, ale dziś już na to trochę za późno, lekarz sam mi odradził. Tzn. można by było, ale po tej operacji musiałabym zrezygnować z jakiegokolwiek sportu, nawet z gór. Mnie należało operować wtedy, gdy jeszcze rosłam.
    Dziś radzę sobie, po prostu wiem na ile mnie stać, żeby nie przeforsować kolan, żeby nie przyszły bóle (być może porównywalne z reumatycznymi, nie wiem i nie chcę wiedzieć) i by nie zbierała się woda w kolanach.

W czasach liceum i nieco później chodziłam do kręgarza i brałam leki zwiotczające na kręgosłup, bo nie mogłam wytrzymać z bólu. Zabroniono mi dźwigać, nawet szkolny plecak nie wchodził w grę – kolejne pały za brak książek i niezrozumienie nauczycieli... zostawmy to, temat rzeka. Plecak dźwigać musiałam.

Ćwiczenia korekcyjne i regularne wizyty u specjalisty sprawiły, że chodziłam w miarę prosta.

Gdy skończyłam liceum i podjęłam pierwszą oficjalną pracę na pełny etat, a był to hipermarket, zaczęła się jeszcze większa zabawa z kręgosłupem. Wcześniej nie wiedziałam co to są silne bóle. Dowiedziałam się jak popracowałam przy dźwiganiu koszy z ciastami i pieczywem. Byłam postury rachitycznej, mogłam reklamować muzeum w Oświęcimiu, więc sprawiało mi to problem.
    Było źle, nie dbałam o siebie zbytnio, przed podjęciem pracy rozwaliłam sobie układ trawienny, bo byłam w toksycznym związku i odchudzałam się na prośbę partnera. Dość często byłam u lekarza, funkcjonowałam na tabletkach i zaczęłam bardzo szybko tyć. Rozumiecie, 20 lat dziewczyna, rozwalony kręgosłup, bebechy w strzępach, psychika rozfajdana – czająca się tuż za rogiem depresja (której nie leczyłam w gimnazjum ani w liceum). Bywało różnie.

Zaczęłam myśleć samodzielnie, czyli nie tylko lekarze leki:

Zaczęłam chodzić na basen, plus do tego ćwiczenia korekcyjne zadane przez ortopedę i regularne wizyty u kręgarza, który powiedział, że jeśli nie przestanę tak pracować, to mi już nie pomoże.

Po basenie czułam się fenomenalnie, ogólnie to był czas, kiedy zaczęłam poszukiwać pomocy i dużo czytać na temat prawidłowej postawy ciała i bólów pleców i to było wielkie błogosławieństwo, że w ogóle zechciałam zająć się na własny rachunek tym mozolnym zadaniem. Zaczęłam się uczyć o tym, że należy wzmacniać gorset mięśniowy, że dźwiganie ciężarów w techniczny sposób pod okiem eksperta, leczy takie objawy jak ja mam i tak oto zafiksowałam się sportem.

Poszłam na siłownię dla kobiet, tam pod okiem trenerki ćwiczyłam całe ciało, ale ze szczególnym uwzględnieniem właściwej postawy. Nie mogła mnie zostawić samej, bo moja krzywa sylwetka i nierówny kościec, wymagały ciągłej korekty przy każdym ruchu.

Zrozumiałam, że wzmocnienie mięśni okołokręgosłupowych to duży potencjał w kierunku zdrowia, tak samo ćwiczenie mięśni wokółkolanowych, które odciążają stawy.

Uczyłam się dalej i to bardzo dużo, praktycznie każdego dnia po pracy. To było moje samodzielne studium, jednocześnie zafiksowałam się na punkcie dietetyki i z pulpeta zrobiłam się normalną, zdrową kobietą, przynajmniej wizualnie, bo niedorozwój nadal jest odczuwalny, lecz zdecydowanie mniej widoczny.

W sumie fitnessem zajmuję się już od ponad 10 lat, chodzę prosto, sylwetkę mam O.K., nie pcham przed sobą balkonika i nie miewam już takich potężnych bólów jak kiedyś. Nabrałam więcej siły, poprawiłam sobie kondycję, a! i zapomniałam: chore bebechy wyzdrowiały na odpowiedniej diecie, nie biorę obecnie żadnych prochów.

Minęły lata i wróciłam do marketu.

O.K. radziłam sobie dużo lepiej niż wtedy, raczej nie czołgałam się po podłodze, ale kiedyś pan z PIPu powiedział takie słowa, które wzięłam sobie do serca: może dziś nie czujesz tego problemu, ale mikrourazy, które powstają podczas przeciążania się przez tyle godzin, kiedyś dadzą się we znaki.

Osobiście jestem zdania, że BHP dla kobiet powinno być świętością. Dziś się o to nie dba, jest równouprawnienie i kobiety tyrają równo z mężczyznami. Przeszłam lata cierpienia i walki z bólem i już nie chcę do tego wracać – to jest pierwszy powód zwolnienia się.

Zdrowie ma się tylko jedno – wiem, że to frazes, ale marzę i dążę do tego, by na stare lata być samodzielnym człowiekiem. Wystarczająco napatrzyłam się na niedołężnych już starców.

Tymczasem jedna kobitka w takiej pracy nierzadko musi rozłożyć dwie wyższe od niej palety warzyw, gdzie jedno pudło bananów to już 18 kilo. Pamiętam promocję na pomarańcze... długo łupało w krzyżu. Lub gdy nie ma na zmianie faceta, lecisz z paletą z napojami i piwami.

Permanentne przemęczenie i frustracja to drugi powód.

Markety to robota fizyczna, a brak regeneracji to rozwałka organizmu. Owszem, na sali ćwiczeń dźwigam, ale robi się to poprawnie technicznie, uchwyty są do tego przystosowane, jest nadzór instruktora, który koryguje postawę podczas ćwiczeń i najważniejsze: trening trwa od godziny do dwóch, po mocnej rozgrzewce, a na koniec efektywne rozciąganie. Odżywka białkowa albo gajner dla odbudowy mięśni i uzupełnienia wypoconych braków, następnie pożywny posiłek. Najważniejszy po treningu jest zdrowy sen.

W pracy w markecie to trochę tak jakbyś miał 8 godzin siłowni na same ręce, bez supli, bez odpoczynku, bez pożywnego posiłku, bo nie masz czasu na porządny obiad. I tak codziennie.

W pracy po tygodniu takiego szaleństwa czuję się w weekend jak koń po westernie i nie mam ochoty kompletnie na nic. Plecy bolą, łapy przedźwigane, nogi przetyrane, aż się na siłowni ćwiczyć nie chce, ostatnio naprawdę sobie folgowałam. Robiłam tylko tyle żeby dbać o resztę ciała, żeby być foremnym.

Po nocce, czyli po kilku godzinach robienia przysiadów przy regałach, ledwo wstawałam z kolan, czasami z podporem i bardzo powoli, co wpływało też niemiłosiernie na prędkość pracy. Następnego dnia kolana miałam spuchnięte. Raz do tego stopnia, że nazbierała się woda, ale na szczęście mało i nie potrzebne było odsysanie. Miałam przymusowy tydzień wolnego od siłowni i roweru, niestety nie od pracy.

Do tego dochodzi permanentne niewysypianie się i mamy frustrację rodzącą poczucie beznadziejności, które chcąc nie chcąc, wyładowywałam w domu – to jest powód trzeci. Nie pasowały mi te godziny pracy. Niestety nie nadaję się do wstawania o 4. Coś takiego zachodzi w organizmie o tej godzinie, że ile bym tak naprawdę nie przesypiała, rano budziłam się zmęczona i senna.
    Naukowcy mówią, że każdy organizm ma te swoje procesy detoksyzacyjne o innych porach i jeśli je prześpisz, jest O.K., jeśli zaś nie – jest po prostu tragicznie i z każdym dniem coraz gorzej. Po całym tygodniu czułam się jak wrak, chociaż padałam do łóżka z każdym dniem coraz wcześniej... to ten sen nic nie dawał.

Mam powszechnie znaną alergię na popołudniówki. Popołudniówka kończyła się grubo po 22, jeżeli występowała roszada ranków i popołudniówek (nieprzedzielonych wolnym), około dwudziestej godziny po prostu snułam się po tej robocie i ziewam, popatrując na zegarek. Nie jest mi tak łatwo się przestawiać.

Przez ostatnie miesiące męczyłam ludzi swoim narzekaniem, zmieniłam się nie do poznania.

Pamiętam, że kiedyś nawet i nocki lubiłam. Cisza, spokój, praca rzetelnie wykonana, punkt 6 już pod drzwiami... nie w tej firmie. I zaczyna się kolejny temat, czyli kolejny powód rozstania z firmą:

Szacunek dla czasu pracy i czasu wolnego

Myślałam, że jak zgodzę się na awans na zastępcę kierownika, to sobie polepszę. Nie będę siadać na pierwszej kasie – chamstwo i bezmyślność klientów są już na poziomie legendarnym.

I tu mała dygresja: czasami przychodzi do nas miła pani, właściwie nie wiem kim jest, ale ma na koszulce napis „trener”. Powiedziała, że nie chce stanąć przy obsłudze, bo u nas są wyjątkowo podli klienci.
    Inna pani, kierowniczka na szkoleniu, zapytana, czy nie chciałabym u nas zostać, powiedziała, że u niej w placówce klienci chociaż "dzień dobry" mówią.
    Wychodzi na to, że nasz sklep stanął na osiedlu wyjątkowo źle wychowanych obywateli.

Idąc dalej, kierowniczym plusem jest to, że aż tyle i aż codziennie się nie dźwiga i generalnie pomyślałam, że naprawdę będzie mi lepiej, ale pojawiły się inne mankamenty.

Nie trzeba czytać opracowań naukowych, by wiedzieć, że człowiek w pracy zachowuje wydajność dokładnie do sześciu godzin na pełnych obrotach. Potem to już raczej akcja-reakcja, mniej więcej jak rozmawiam o tym z ludźmi, każdy to przyznaje.

W niektórych zagranicznych firmach praktykuje się czas na relaks, w którym pracownik ma prawo wyciszyć się aby zagłuszyć narastającą frustrację i nie chodzi tu o zwykłą przerwę na lunch. To dodatkowy czas na ogarnięcie psychy.

W markecie jest odwrotnie, takiego czasu nie ma, ba, kierownikowi nie przysługuje nawet przerwa na posiłek (łykasz w przelocie), a grafiki w wielu sklepach naginają zasady. Wyjść po nocce punktualnie? Zapomnij, ma być zrobione, nikt tego za ciebie nie dokończy i to jest w sumie zrozumiałe, ale kosztem zdrowia i życia prywatnego. I zostań jeszcze z godzinę albo dwie, bo na ladę przyjdzie pracownik trochę później, a ktoś musi sprzedawać.
    Co prawda ja tego nie usłyszałam, ale tak też się działo.

Co do samych nocek, tylko raz próbowałam pracować bez energetyków, bo to syf straszny, nie chciałam tego pić. Niestety wykorkowałam już przed piątą, ciężko kontaktowałam... Chyba musiałam naprawdę źle wyglądać, bo kierowniczka puściła mnie wcześniej do domu. Prowadziłam samochód slalomem... Dobrze, że policji nie spotkałam i udało mi się nie obetrzeć felgi. Porażka...

Męczące jest też to, że nocki to są zmiany od dziewięciu do dwunastu godzin. Zmienia się wtedy etykiety cenowe na całym sklepie (od 2 do 3 tysięcy sztuk) i wystawia towar na nową promocję. Można by wyrobić się z robotą w 8, ale góra wymyśliła sobie, że na niektórych nockach będą małe inwentury. Czyli oni myślą, że na nocnej zmianie się leży i kawkę popija.

Kompletnym absurdem była noc zmiany promocji i wielkiej inwentury całego sklepu – jednocześnie. Na szczęście wypisałam się z tego, ale widziałam jak to wyglądało: póki wszystko nie zostanie policzone, nie ma sensu brać się za robotę, dlatego nasza ekipa na zmianę promocji zaczęła pracę bardzo późno (inwenturą zajmowali się inni ludzie), po czym siedzieli do 10 rano chyba, jak nie lepiej, jeśli dobrze pamiętam.

Ludzie, otrząśnijcie się wreszcie – czasami mam wrażenie, że „góra” nie ma bladego pojęcia o pracy w markecie.

Wspomniałam wyżej, że źle znoszę nocki. Tego nie da się odespać, bo właściwie nie wiadomo co zrobić, czy położyć się od razu po powrocie do domu, czy przemęczyć się i położyć wieczorem? Spróbowałam jednego i drugiego. Nie pomogło nic.
    Pierwsze rozwiązanie sprawiało, że w nocy nie mogłam spać (a jeśli następnego dnia szłam na rano, to była straszna lipa i znowu morze energetyków, żeby jakoś wytrwać). Drugi wariant to dla mnie była męczarnia do tego stopnia, że zdarzyło mi się dwa razy zasłabnąć. Nie stracić przytomność, ale po prostu tak się bujnęło w czaszce, że wolałam paść (we w miarę kontrolowany sposób) na chwilę na podłogę i przeczekać, niż próbować zachować równowagę i rozkrwawić sobie łeb albo wybić zęby. Lepsze wtedy jednak jest po prostu wyłączyć się tu gdzie stoisz i nie walczyć z tym.

Spróbowałam jeszcze jednego wariantu, położyć się od razu i nastawić budzik na 13, czyli zdrzemnąć się jakieś 5 godzin, ale się nie wyspać i zasnąć normalnie wieczorem. Ale całe popołudnie czułam się tak źle, że szkoda gadać. A tak w ogóle miałam problemy z odespaniem tego jeszcze 3 dni po nocnej zianie. Kończyło się to 15 godzinami snu w wolną niedzielę.

A teraz coś z dziedziny dietetyki i ogólnej biologii organizmu.
Może to zainteresować osoby nadal pracujące w tej branży.

Kiedy ciało jest zamęczane fizycznie, zwłaszcza przez permanentne niewysypianie się i zarywanie nocy, metabolizm i hormony po prostu szaleją. U kobiet zwłaszcza gospodarka hormonalna dostaje mocno po dupie, pojawiają się wahania miesiączki, albo jej całkowity zanik.
    Kiedyś wg mojej miesiączki można było zegarek ustawiać, teraz szkoda gadać, jak to się nie zmieni, będę musiała zdecydować się regulację. Ponadto centralny układ nerwowy jest tak przeciążony, że metabolizm przestaje być wydajny i zaczyna się odkładać tkanka tłuszczowa. Swój sześciopak pożegnałam jakieś 5 miesięcy temu. W grudniu jeszcze był!

Cóż się dziwić, słabe treningi, energetyki i inne syfy mające dodać power'a, nierzadko jedzenie gotowców, łykanie posiłków w trakcie pracy, pojawiające się pierwsze, uciążliwe problemy gastryczne....

Zastępca kierownika

Podejmowałam posadkę z dużą dozą wątpliwości. Grafik kierowniczy to niestety dramat. Może nie tyle grafik nawet, co... rzeczywistość... Obserwowałam tryb pracy kierowników z podziwem... i postanowiłam spróbować, by porównać plusy i minusy z pracą zwykłej kasjerki.

Czas pracy polegał bardziej na umowie-zleceniu, choć wciąż mówimy o pełnym etacie. Kierownik miał pewne cele do zrealizowania, ale nie zawsze był w stanie je wykonać. Może kwestia łutu szczęścia? Wystarczyło, że danego dnia był duży ruch, a → reagowanie na wezwania do kas, robienie zwrotów, audyt, odwiedziny regionalnej, zebrania-online w czasie pracy, różne zadania „na już” i... → podstawy do wykonania na swojej zmianie kończył... po pracy. Bo musi dokończyć, żeby kolejna zmiana mogła się skupić na swoich zadaniach, a nie kończyć po kimś, bo też chciałby iść do domu. Normalne prawda? Najchętniej spuściłabym ten telefon z e-zadaniami w sedesie...

Góra myśli, że kierownik siedzi w biurze i kawkę popija, kiedy tak naprawdę może 1/4 zmiany tam przesiedzi.

Dziury – są to puste miejsca w półkach, czyli braki towarowe. Należy je zeskanować, wydrukować listę i sprawdzić z aktualnymi stanami. Przeważnie stany pokazywały, że towar jest, więc kierownik musiał go znaleźć w magazynie i wyłożyć na półkę. Ale... i mamy już kolejny powód:

Praca a współpraca

Niezależnie od tego jakie stanowisko piastujesz, to jest kolejny dramat marketów i prawdopodobnie najbardziej irytująca rzecz w całej pracy. Magazyn... Tam wszystko żyje własnym życiem.
    W magazynie stoi regał na towar, który nie zmieścił się na półce sklepowej. I każda półka w tym magazynowym regale jest opisana, by segregować te nadwyżki. Ale najwyraźniej przeczytanie kartki wykracza poza kompetencje pracownika.
    Zazwyczaj kiedy cały regał uporządkowałam – już następnego dnia oglądałam istny chaos.

Do magazynu chemii czasami bałam się zajrzeć żeby nie dostać apopleksji... a magazyn nabiału czyli chłodnia... O nim można by filmy katastroficzne kręcić.

Miałam już takie momenty, że po włożeniu dużego wysiłku w porządkowanie i mycie, następnego dnia oglądając „Kung Fu na demolce 3” po prostu nie chciało mi się pracować. Snułam się po tym magazynie unikając obowiązków. No niestety, przykro się robi, kiedy szczere starania zostają opryskane ciepłym moczem.

A później właśnie jako kierownik, w tym całym bałaganie odnaleźć konkretny towar... Całą zmianę można na tym spędzić. A gdzie reszta obowiązków? Gdzie wezwania na kasy, zwroty, rozmiany,  przyjmowanie dostaw, rozliczenia kasjerów.................

Dobrze, mogłabym więc dalej być kasjerką i do rozkładania towaru, ale...

W supermarketach góra zajmuje się najczęściej głupotami

Ważniejsze jest czy upinasz włosy i nie masz biżuterii, (takie ogólne ujednolicenie) niż ogólny charakter bycia z klientem, a to przecież w handlu jest priorytet. Obsługi uczono mnie w małych sklepach prywatnych, w supermarketach klientów traktuje się taśmowo, zresztą jest taki przemiał, że to nie na moją głowę. Przy kasie nie szło o relacje, tylko następny i pik, pik i dalej. Każdy zdenerwowany, tylko czekać aż się pokłócą w kolejce, a resztę wyleją pełnym wiadrem pomyj na kasjera.

Zautomatyzowana obsługa klienta, czyli robimy sobie z mózgu papkę. To jest traktowanie ludzi jak debili, zarówno kasjerów, którzy nie są robotami, jak i klientów, którzy chcieliby po prostu zapłacić i wyjść. Mówię to z punktu widzenia obu stron, nie znoszę sklepów gdzie przy kasie czuję się jakby obsługiwał mnie robot i tę opinię słyszę od wielu znajomych. Dzieńdobrymapanaplikacjęamożezaproponujęśledzikidowidzeniamiłegodnia... i tak sto tysięcy razy dziennie. Bo jak nie, to cały sklep dostaje naganę.
    Audyty dotyczą pierdół, ważniejsze jest czy zaproponujesz aplikację niż czy ogólnie dobrze wykonujesz swoje obowiązki. Zaproponować dodatkowy towar to ważniejsze niż dobry kontakt z klientem, którego się wcale nie ocenia ani nie uczy.

I nie daj Boże zapomnieć identyfikatora... Tych powinno się zabronić, ewentualnie zostawić samo stanowisko, ale imię pracownika jest przesadą. Mnie osobiście przeszkadza, że klienci zwracają się do mnie po imieniu, choć nie mamy ze sobą żadnej koleżeńskiej relacji. Zwłaszcza ci panowie, którzy dodatkowo próbują dostać mój numer telefonu. „No Aniu, nie bądź taka...”

Na dokładkę radiowęzeł firmowy... Doprowadzał mnie czasem do szału... W kółko te same reklamy i powtarzalne utwory po angielsku, których treść i melodia po prostu rozpieprzały mi głowę.
    Błogosławione były wówczas godziny dla autystyków, kiedy wyłączali to durne radio na parę godzin (dwa razy w tygodniu). Wg lekarzy powinno się jeszcze wyłączyć 1/4 oświetlenia, ale tego nie robiono.
    Ta cisza była odprężająca, pracowało się naprawdę lepiej, dopóki w eter nie wpadła pierwsza głośna reklama. Czasami z tego powodu miałam ochotę czymś w kogoś rzucić...

Życzę wszystkim dyrektorom i regionalnym, by chociaż jeden tydzień popracowali na kasie pierwszej.

Buty BHP, wielu zna ten temat.
Czy to jest kolejny powód zwolnienia się? Raczej nie, ale wydaje mi się, że warto wspomnieć.

W pracy przeżywam ból pięt i stawów biodrowych oraz kolanowych – ogólnie niekomfortowe uczucie w nogach.

Nie czułam się ani bezpieczniej, a już na pewno nie higienicznie. Mimo używania specjalnych wkładek (antypotnych i grubych, by było miękko) i dobrych jakościowo skarpet i spryskiwania stóp preparatami antyperspirującymi, z tych butów po prostu wali. Wykosztowałam się na nie, miały być wygodne i higieniczne. Są dopasowane przez specjalistę w sklepie branżowym, a nie w castoramie czy innym samoobsługowym markecie. Jeżeli to był najlepszy but tego rodzaju, to współczuję tym, którzy nie mają wyboru i dostają od swoich firm najgorsze badziewie.

Poczytałam trochę w internecie:

Buty BHP prowadzą do powstawania halluksów, można się też spodziewać schorzeń natury stawowo-kostnej (zwyrodnienia stawów – kolanowych i biodrowych). Bóle pięt to następstwo tzw. ostrogi. Jeżeli w bucie nie jest wygodnie jest twardy i chodzisz w nim regularnie, niestety po latach przygotuj się na negatywne konsekwencje.

Praca w puszce
To także nie był powód, ale doskwierało...

Podziwiam zamysł projektanta, by pracować w blaszanej puszcze bez okien. Tak teraz buduje się wiele firm, ogromne magazyny za miastem, hale produkcyjne i chyba wszystkie większe sklepy.
    Brak okien wpływa nieświadomie na człowieka, bo nawet nie zdajemy sobie sprawy jak ważna jest to kwestia. Białe światło jarzeniowe psuje wzrok, niby wszystko widać, ale źrenica dostaje okrutną dawkę nienaturalnego światła i męczy się. Dowodem na to jest moja wcześniejsza praca, 6 lat w wielkiej puszce zepsuło mi wzrok. Potem 5 lat "na wolności" i – w to aż okulista nie mógł uwierzyć, wzrok zaczął mi się naprawiać. Po niedawnej wizycie u okulisty, okazało się, że znowu zaczęło się pogarszać. Na szczęście uciekłam z tej puszki.

Jarzeniówka niekorzystnie wpływa na cały nasz organizm, co może być dla niektórych zaskakujące. Zastanawialiście się kiedyś nad tym?
    Jarzeniówki emitują szkodliwe promienie UVA, które niedobrze oddziałuje na skórę (stany zapalne skóry, nowotwory, przesuszenie, pękanie naczyniek, zmarszczki), oczy (szczególnie w połączeniu z komputerem – zapalenie spojówek, ból oczu) i włosy (wysuszenie, łamliwość, elektryzowanie się), a także na ogólne samopoczucie.
    Mnie to bardzo zdziwiło, bo nie sądziłam, że zmiany, z którymi się borykałam, zaistniały z powodu oświetlenia. Miałam problem ze skórą na dłoniach. Złaziła mi, a pod paznokciami pękała do krwi, czasami w kilku miejscach na raz. Można powiedzieć, że już przyzwyczaiłam się do bólu palców, ale Boże drogi, tak nie można...
    Suchość pod powiekami i zaczerwienienia. Będąc w pracy już po godzinie mrużyłam oczy.
    Zmarszczki mnie nieco zaskoczyły, faktycznie po tych 9 miesiącach pracy w puszce, nabyłam kilka. Nie wiem czy to się odwróci, raczej nie. Myślałam, że to ze zmęczenia i z niewyspania, okazuje się, że być może nie tylko. Włosy wiecznie zalizane, ciasno spięte to też mankament, ale taki był wymóg ⇆ plus promieniowanie UVA 8-12 godzin dziennie i nocnie → swoje zrobiło.
    Wystarczył tydzień aby wszystko te objawy ustąpiły.

Uczucie braku naturalnego światła było dla mnie odczuwalne. Łapałam się na tym, że przy byle okazji (kiedy byłam bliżej szklanych drzwi wejściowych), odwracałam się mimochodem i spoglądałam na zewnątrz. Ktoś mi potem wytłumaczył, że to naturalny efekt takiego zamknięcia. Może mniej problemu mieli palacze, dość często wychodzący na chwilkę przed sklep.
    Ciekawostką jest, że zabieg pozbawiania światła dziennego stosuje się w więziennictwie. W celach, w których umieszcza się trudne przypadki, okna są zasłonięte nie tylko kratą, ale i nieprzezroczystą, cienką pleksą. Więzień po dłuższym czasie staje się zrezygnowany i pokorniejszy. W izolatkach przeważnie w ogóle nie ma okien, a doskonale wiemy do czego służą. O to chodzi w tych firmach?

Summa summarum – nie nadaję się do takiej pracy.

Po prostu. Mam dopiero 35 lat, jeszcze chcę w zdrowiu pożyć i pokorzystać z tego życia. W innym razie zostałabym mistrzem narzekania i sądząc po zmieniającej się sylwetce, pulpetem, do tego ze zwyrodnieniem stawów i ostrogami.

Oboje z mężem doszliśmy do wniosku, że nie ma takich pieniędzy, za które warto by było zatyrać się a z do choroby.

Zauważyłam, że takie obserwacje miewam w przypadku dużych sklepów, super- i hiper-marketów. Cała reszta branży handlowej nie zaszła mi za skórę, ogólnie nadal będę pracować w handlu, ale na zupełnie innych zasadach.

Jeszcze raz – nie nadaję się do tej pracy. Może są ludzie, którzy czują się w tym świetnie, ja najwyraźniej jestem na to za cienka.

Odeszłam do mniejszego sklepu.

Czas jest normowany, grafik regularny. Różnica między pierwszą a drugą zmianą, nie ingeruje w biologię organizmu, jestem zawsze wyspana, nie ma tak że raz wstaję o 4 rano, a drugi raz kończę po 22.
Nie ma nocek.
Cały asortyment znajduje się w kręgu moich zainteresowań.
Wszystkie niedziele obligatoryjnie wolne, bez względu na handlowe.
Soboty to bonusy do ustalenia, płatne dodatkowo i ogólnie czujesz, że zarabiasz. Na „dzień dobry” dostałam więcej niż miałam na stałe w supermarkecie.

Nie ma dres-code'u, przychodzę w swoich rzeczach stosownie do pogody. Nie jest to brudna praca. W sklepie nie jest zimno, nie będzie już kłopotów z gardłem. Nie pracy przy lodówkach.
Frontowa ściana, wielkie okno i przeszklone drzwi. Dostęp naturalnego światła możliwość wychodzenia przed sklep, dają poczucie swobody, a nie poczucie niewolnictwa i separacji w zamknięciu.

Nie ma radia, za to jest śpiew papug. Oui, pracuję w zoologiczno-wędkarskim.

Nie muszę każdego częstować sztuczną formułką, pytać o aplikację, ani proponować dodatkowych artykułów, jest rozmowa człowieka z człowiekiem, są relacje ze stałymi klientami.

Jest dobrze, na pewno jeszcze niejedno słówko o pracy skapnie i czuję, że będzie to dobre słówko. Na pewno nie żałuję tej zmiany.

I obiecuję sobie już nigdy nie wrócić do marketu.