Od słowa do słowa.

Wspaniała jesień wyciąga mnie z domu na spacery, rowery, ryby i grzyby. To wszystko jakby zintensyfikowało się, podczas gdy lato minęło mi jak z procy wystrzelił. Ciągle zmęczona, bez życia jakaś taka... ble! Mam wrażenie, że zmarnowałam tamte miesiące, nawet na wczasach nie byłam (kolejny raz z rzędu).
    Teraz wydaje mi się, że nadrabiam, nawet dokończyłam czytać książkę, na co notorycznie brakowało mi czasu. Niekiedy rozsmakowuję się w biblijnych kawałkach, nie to żebym miała na to jakiś szczególny plan, po prostu sięgam po Biblię i czytam jak chcę. Ostatnio miałam na tapecie mój ulubiony temat snów. Czy wiecie, że można we śnie być całkowicie świadomym i podejmować takie decyzje jakie by się w rzeczywistości podjęło?

Sny są różne, takie, które oglądasz jak film, takie w których odgrywasz pewną rolę, ale nie kontrolujesz scenariusza i też takie, w których jesteś bardziej realny niż sądzisz. Taką przygodę podczas snu przeżył Salomon, kiedy Bóg zadał mu pytanie: "Proś o to, co mam ci dać." Tak po prostu z grubej rury, powiedz co chcesz, a ci to dam. Salomon odpowiedział mu wtedy: "...serce rozumne, abym mógł sądzić twój lud i rozróżniać między dobrem a złem.". Bóg dał mu mądrość, a że szczodry jest, powiedział: "Dam ci także to, o co nie prosiłeś".

Taka była historia, ale moje pytanie brzmi, czy mieliście kiedyś świadomy sen? Ja wiele razy i nawet zmieniałam jego scenariusz, świadomie odpowiadałam na różne pytania lub prowadziłam dialog, podejmowałam też decyzje.
    Ten temat fascynuje mnie niezmiernie od wielu lat. Chciałabym umieć wykładać sny. Znam jedną taką osobę, która to robi, jak dotąd jej wskazówki trafiają w sedno.

Wróćmy jednak do przyrody, esencjonalnej ciszy zmąconej jedynie hałasem kaczek. Pierwszy raz zdarzyło mi się widzieć jak kaczki wyjadają zanetę na ryby. Łowienie zostało wykluczone, od kilku godzin nurkowały wokół spławika i nie było możliwości złapania ryby.
    Wybrałam więc spinning i nie złowiłam ani jednego drapieżnika. Na chwilę oddałam mężowi wędkę, by potrzymał, zarzucił parę razy i wyciągnął szczupaka. Potem jeszcze dłuższy czas próbowałam coś złapać, ale bez skutku. Pojechałam do domu pierwsza, mąż jeszcze został i... złowił na moją wędkę kolejnego szczupaka.

Byłam zła, nie przeczę, miałam jakąś pretensję w sercu, ale w mojej głowie odezwał się głos rozsądku, mówiący: wszystko jedno które z was złapie, bo ryba idzie na WASZ stół.

Zdenerwowanie od razu mi przeszło. Przecież cel jest oczywisty – ZJEŚĆ!

Jedzenie to przyjemność, ale nie lubię go przygotowywać, nie mam czasu, nie chce mi się, nie mam do tego serca. Kiedyś miałam, ale kiedyś byłam Hausfrau.

Ale tu wjeżdża królewskie danie wykonane od samego początku przez męża kiedy razu pewnego złowił sandacza i podał mi go z frytkami.
    Innym razem kiedy nie było nic na kolację (O.K. w lodówce coś tam leżało, ale trzeba by to poskładać...) mąż wyczarował przepyszny gulasz.
    Jeszcze innym razem wracaliśmy późno z grzybobrania i zapałaliśmy chęcią na burgera w przydomowej restauracji, ale niestety spóźniliśmy się, już zamykali. Poszliśmy więc z inicjatywy małżonka do spożywczaka, nabyliśmy drogą kupna składniki, a potem małżonek wyprodukował domowe burgery o świetnym smaku (sos też zrobił). 4 sztuki w cenie dwóch w restauracji.

Błogosławiony dom, gdzie kobieta nie musi dotykać się garów, bo mężczyzna ma serce do gotowania.
    Moja mama to ma (tata kucharz), mam i ja!

Dobra, czasem coś tam upichcę. Ostatnio mój firmowy przepis na zupę dyniową.

Życie towarzyskie nie śpi, często bujamy się po mieście (jak to lansersko brzmi...), a ostatnio odwiedziliśmy przyjaciół, którzy zaproponowali nam dwie fajne gry.

Zdarzyło nam się wracać z grzybobrania przez cmentarz. Pomyśleliśmy sobie, że fajnie będzie wrócić tu na początku listopada, by popstrykać zdjęcia ładnych ogników. Teraz był mały wybór. Tak, jestem chora na punkcie zdjęć wszelkich dziwnych rzeczy. Cmentarze od dawna leżały w kręgu tych fotograficznych zainteresowań.

Zmieniłam cel na swoich treningach, dotychczas były to ramiona (szczególnie barki), ale zauważyłam, że mało używane nogi dotknął już delikatny regres. Kiedyś regularnie męczone w górach, dzisiaj rozleniwione jakby... schudły?(!sic) :/. Wzięłam się na ostro za ten nowy priorytet.

Zapisaliśmy się z mężem na Grupkę Małżeńską. W Kościele często powstają różne interesujące inicjatywy, spotykamy się tam nie tylko w niedziele, albo inaczej ujmę – jak kto i kiedy chce.
    Osobiście rzadko się w coś angażuję, nie krążę tak wokół tego jakoś szczególnie mocno, ale nie stronię od ciekawych wydarzeń. Zdradzę Wam też, że zgłosiłam się do zajmowania PR'em Kościoła w necie. (PR czyli public relations, kształtowanie opinii publicznej może nie jest tak szalenie ważne jak było w przypadku pracy dla zespołu muzycznego, ale tak to już nazwałam, słowa padły, trudno. Chodzi po prostu o robienie zdjęć i rozbujanie stronki, a że ja po prostu lubię się tym zajmować, a z jedną inną "fuchą" nie wyszło, bo ktoś inny się już tym zajmuje, to będę pracować tu.) Wróćmy jednak do spotkań małżeńskich.

Na tej grupce chodzi o relacje, na razie rozmowy toczą się wokół każdego z uczestników, dużo gadamy, jemy, a organizatorzy oddają nam swój prywatny czas, bo jak mawiają – mają to w sercu – zresztą widać po przygotowaniach.
    Nie wiem jeszcze co z tego wyniknie, nie mam oczekiwań, po prostu naprawdę przyjemnie jest się spotkać i te pary, które akurat z nami przychodzą, są mi nieznanymi (oprócz dwóch) ludźmi z Kościoła, dlatego cieszę się, że mogę zacieśnić z nimi więzi.

Oczekiwania... no właśnie. Organizatorzy prosili, byśmy powiedzieli czego oczekujemy od tych spotkań, a ja nie mam bladego pojęcia...

Korzystając z migawek jakie cyknęłam w pracy, w przypływie impulsu wzięłam się za fotomontaże. Zdjęć może wydawać się dużo, ale nie robię ich jednego dnia. Czasem coś ustrzelę, mija parę tygodni i mam kolejny pakiet zdjęć.

Spokojnego czasu Wam życzę.