Listopadowe przytulisko.

Wieczory otulające ciepłem ulubionego swetra, zapach korzennych smaków roznoszących się po mieszkaniu, świece i skromne lampki. Domowe przytulisko rozpoczęło swój ognisty spektakl już na początku listopada – jednego z moich najulubieńszych miesięcy. Ten wspaniały klimat nie ustanie co najmniej do końca lutego. Cieszę się na to.
    Jest czas, nic mnie nie goni, już dawno spadła z firmamentu tamta ciemna gwiazda. Ten miły czas każdego dnia, klimat długich wieczorów, gorące wino od czasu do czasu. Teraz mam wrażenie, że wszystko jest takie piękne. Aromat jesiennej i zimowej nocy przynosi fantastyczny owoc.

Za nami kolejne spotkanie małżeństw.

Biorę z tego wiele, wracam do domu z przemyśleniami, z którymi chodzę przez następne jeszcze dni. Nie myślałam, że to będzie aż tak esencjonalne.
    Ponadto znów mistrzowsko ozdobiony stół. Pyszny poczęstunek misternie zapakowany w pudełeczko dla dwojga. Nie sposób nie pragnąć więcej spotkań.

Swój kącik biurowy "odpaliłam" jak zapałkę.

Świeci się żywo, cieszy oczy. Lubię tak pracować, nie lubię ostrego światła, żyrandola i mocnych kinkietów. Lubię subtelne, ciepłe oświetlenie, lubię też ogień.
    Latem to wszystko się kurzyło, bo po co "odpalać", skoro większość dnia jest widno? Dopiero teraz jest czas na to wszystko.

Stefan dał się układać.

Nie broi, nie niszczy, nie obgryza kabli czy mebli, a z potrzebami wraca do terrarium. Poświęcając czas na wychowanie, każdego kontaktowego zwierzaka przystosuje się do swoich wymagań. Dziś już puszczamy go po mieszkaniu. Czasem Stefan pracuje z mężem przy laptopie. Jest pojętnym gryzoniem, instalka Windowsa już nie stanowi dla niego problemu.
    Ma zupełnie inne usposobienie niż szczurki. Inaczej reaguje na pewne rzeczy, do niektórych spraw jest zdolniejszy, do innych lepiej go nie przyzwyczajać. Trochę kamikaze... w odróżnieniu od ostrożnego charakteru szczura, chomiki są po prostu szalone...
    Suszymy orzechy włoskie, są rozrzucone na dywanie. Myślał, że da radę się do niego dostać. Złapał jednego i pobiegł z nim do domku – niesamowicie zabawna akcja. Pracował nad skorupą całą dobę, dopiero następnego dnia zajrzałam do jego skrytki, jednak nie dał rady otworzyć orzecha. Rozłupałam mu, obiekt westchnień okazał się gotowy na spałaszowanie.

Rozmyślam nad wyprawą w długi weekend.

W listopadzie trafiły nam się dwa długie weekendy. To świetny czas na wędrowanie po lasach. Pod koniec grudnia kiedy ludzi omami kolęda, pewnie czmychniemy gdzieś w naturę.
    Próbuję sobie przypomnieć co ja robiłam w grudniu rok temu i nie potrafię. Zaglądam na zapasowy dysk gdzie kolekcjonuję zdjęcia. Pewnie tam wkleiłam sobie wskazówkę. Już wiem, grzane wino i metrowiec w śniegu. Może uda się to powtórzyć, albo nawet zrobić coś lepszego.

Dawna baza szatana już nie istnieje.

Nieplanowo przejechaliśmy samochodem ulicą, na której kiedyś pracowałam. Z lekkim drżeniem serca sunąc wzdłuż chodnika, czekałam aż zobaczę znajomy szyld. Nie zobaczyłam. Sklep został zlikwidowany, zostały tylko ramki po wymienialnych plakatach i charakterystyczny kolor muru.
    Wiążę z tym miejscem ponure wspomnienia. Mniej więcej rok temu ówczesny szef zaproponował mi przeniesienie do drugiej jego filii za większe pieniądze – to o tym miejscu teraz właśnie mówię – wytrzymałam 2 miesiące. 1 dzień wolnego co drugi tydzień. Ciężka praca fizycznie, ciężki klient i nienadająca się do tej roli kierowniczka sklepu. Nie bójmy się użyć konkretnych słów – niedojrzała młodziutka kierowniczka, która postradała wszystkie rozumy oraz patologiczny klient, głównie alkoholicy. Byliśmy okradani codziennie. Nie było tygodnia, by nie wzywano policji. Również ja miałam parę nieprzyjemnych incydentów, raz nawet było bardzo niebezpiecznie. Prawie zniszczyli mi samochód stojący "niby bezpiecznie" od podwórka, a nie od ulicy. Sklep w najciemniejszym zaułku to gehenna. Bywały dni, że płakałam przed wyjściem do pracy, tak bardzo miałam dosyć.
    Ulżyło mi kiedy zobaczyłam, że go zamknięto. Żadna sprzedawczyni już się tam nie męczy. Najciemniejszy zaułek ościennego miasteczka opustoszał. Zwolnienie się stamtąd to była najmądrzejsza decyzja w życiu, choć pierwszy raz jako sprzedawca w sklepie, widziałam trójkę na koncie. Żadne pieniądze nie są warte tego co ja tam przeszłam.