Na skraj kraju.

Późny wieczór. Dojechaliśmy na miejsce. W małym kominku zaskwierczał płomień, wkrótce wygoniliśmy chłód, a drewniane wnętrze zapachniało ciepłem. Na stole kilka dobrych map, a w sercach entuzjazm, który rozniecał chęć przygody.
    Plan wypełniał wszystkie godziny nadchodzącej doby. Słodki smak wina, ciepła kolacja, wesoły dźwięk z kominka. Sen przyszedł bardzo szybko i miałam wrażenie, że równie szybko się skończył. Dopiero co świtało kiedy wstałam, jeszcze zanim zadzwonił budzik.

Spadła ostatnia październikowa kartka z kalendarza i pojawiła się czerwona liczba. Tego właśnie dnia obudziłam się pełna pasji w sobie z konkretnym planem na cały dzień.
    Jeszcze w piżamie wyszłam na werandę oglądać cudowności przyrody. Marzyłam o tym miejscu i o tym, by wszystko wyglądało właśnie tak. Poranna kawa w takich okolicznościach smakuje najlepiej.

Mimo listopada w południowym regionie Polski nadal jest kolorowa jesień. Piękne mgły rozmywają kolory, pejzaż niby akwarela, artystycznie wlewa się w mą duszę ulubionym doznaniem, taką urodą estetyki natury.
    Dojeżdżamy samochodem do wyznaczonego przez nas punktu i wchodzimy na szlak. Mamy czas, nigdzie się nam nie spieszy, jest pięknie.

Dni i noce, słońce i księżyc, nieboskłon i mgły. Wszystko to jest cudowne i cieszę się, że mogłam to oglądać.

Wiele przemyśleń wiąże się z tą wyprawą. Z jednej strony czułam, że nie powinno mnie tam być, a z drugiej spełniały się moje marzenia. To nie był dobry czas dla mnie na jakąkolwiek podróż, ale najlepszy moment, by zrealizować marzenie w pełnym jego wymiarze, można powiedzieć: w pełnym pakiecie.
    Zawsze wolałam spędzać czas na tych dobrych myślach, na nich się skupiać i rozwijać w sobie dobre strony postrzegania życia. To co było po ciemnej stronie wydarzeń, zostanie na zawsze w tych górach, rozwiane i zgubione, choć pamiętane gdzieś tam z tyłu głowy.
    Zatem – marzenie w pełnym pakiecie. Jak góry to najlepiej wrzesień-listopad, to zdecydowanie mój ukochany czas na szlak. A jak Góry Stołowe, to koniecznie owiane mgiełką i chmurą. Kiedy pierwszy raz zamarzyłam o tym, by wybrać się w ten region, to było jakoś jeszcze przed wyjazdem do Szwajcarii. Zobaczyłam wiele zdjęć z różnych pór roku i spodobały mi się właśnie te mgliste. Potem w Alpach wielokrotnie przekonywałam się o tym, że góry w takiej właśnie aurze, są najbardziej majestatyczne. I tak zostałam z tym marzeniem Gór Stołowych w listopadowej mgle. Pomyślałam sobie nawet tak egoistycznie, że ta cała wędrówka była jakby specjalnie dla mnie, aż mi głupio było – wypisz wymaluj, moje wyobrażenie, podczas gdy reszta narzekała na brak widoczności.
    Czułam się w tej aurze tak dziko i niesamowicie... Kiedy teraz oglądam te zdjęcia i filmy, myślę sobie, że to był najlepszy moment i najlepszy listopad wśród wszystkich moich wojaży. Pełen ekstra doznań i zachwytów. A swoje własne dramaty postanowiłam wyłożyć w każdym szczególe Najwyższemu. Co z tego wynikło? Ano podsunął mi kilka pomysłów na to, jak sobie poradzić z tym i owym, a w bonusie, (bo Tata przeważnie działa z bonusem), otrzymałam remedium na jeszcze inne bolączki. Wszystkie bolesne tematy dziś zostały zamknięte, pora delektować się wieczorem. :)