Dzisiaj lekcje z przyrody. ;)

Prawdziwe piękno jakie istnieje w życiu człowieka, bywa zagłuszane przez niego samego. Skażenie nieustającym niezadowoleniem to najgorsza zaraza jaka rozsiewa się drogą głosową. Nie lubię gustu. Jest on efektem oceny, coraz częściej jednak człowiek skupia się na tym czego nie lubi, a to jest bezowocne.
    Człowiek ciągle na coś czeka w swoim niezadowoleniu. Odlicza dni do wiosny, odlicza godziny do wyjścia z pracy. Odlicza, odsuwa, zniechęca. Wpływa na swoje własne życie (i na otoczenie) w sposób negatywny. Nie może odbić się od tego z powodu miliona powodów, a czasem tylko jednego, który oczywiście jest w żaden sposób nieosiągalny. Bo gdyby tylko mógł... gdyby tylko miał...  Ale nie ma i nie może.

A tymczasem świat jest piękny bez udziału człowieka.

Na włościach Ludwika Heinzla ⏩ klik

Flora

Śnieg mnie drażni pod tym względem, że nie chce zostać na dłużej. Jako posiadacz sprawnego systemu ABS oraz opon zimowych już założonych na koła, jestem jednym z nielicznych drogowców, których zima nie zaskoczyła.
    Lubię spacerować po chrzęszczących od śniegu ścieżkach, lubię biel zimy, która daje wrażenie, że wszystko jest takie czyste... Lubię chrzęst liści pod butami, lubię jesienną aurę, nawet kiedy już złote korony całkowicie spadły z drzew. Lubię oddychać mrozem, czuć jak to skutecznie hartuje ciało. Lubię ten charakterystyczny zapach zimowego lasu.
    I ta wszędobylska cisza nawet na popularnych alejach parkowych...

Staw Teresy w Łodzi ⏩ klik

Lubię łagodne światło, nienachalne słońce, a nawet ten półmrok, kiedy słońca nie ma. To taka intymna aura spokojnego dnia, która przyćmiewa wszystkie smutki świata, otula łagodnie subtelną mgiełką dobroci. Coś jest w przyrodzie takiego zimą, że człowiek zwalnia i może się zachwycić w zupełnie inny sposób.

Arturówek ⏩ klik

W takich miejscach serce się raduje, promienieje duch człowieka. Omiata wzrokiem ten spokój i nasiąka nim do samego rdzenia. Przytulność zimy chyba nie ma granic...
    A stare topole niosą pamięć o pierwotnym lesie jaki niegdyś porastał moje miasto.

Szybko nadchodzące noce są niemniej atrakcyjne. Szydełkują zupełnie inną historię na purpurowym niebie, czarnym konturem gałęzistym, uśpionej spokojnej przyrody.
    Dajmy się w to wciągnąć i poprowadzić ku niesamowitym wieczorom nie do powtórzenia w innej porze roku. Długim i ciekawym jak w bajce.

W krainie czarów ⏩ klik

Takiej codzienności nie chce się zostawiać. Szkoda, by przeminęła, a jednak stanie się to za parę miesięcy. Cóż, szkoda, cóż, no trudno.
    Tymczasem bal trwa w najlepsze.

Na stole króluje aranżacja jesienna... tak wyszło. Wreszcie ogarnęłam te wszystkie doniczki z aloe vera. Obrałam ze starych, zostawiłam młode i wsadziłam w jedną doniczkę. (Liście czekają w lodówce na przerobienie na sok). Dzięki temu w salonie jest teraz więcej miejsca.
    Dynie od sąsiadki skrupulatnie przerabiam na zupę. A drewniane chatki pewnie rozmontuję, a atrakcyjne elementy posłużą czemuś zupełnie innemu. Mam taki jeden pomysł...

Przy okazji przesadziłam paprotkę.

Prezent od znajomej. Ciachnęła swoją begonię koralową i mi podarowała. Marzył mi się ten gatunek od kiedy zobaczyłam go na Festiwalu Roślin pół roku temu.

Fauna

W pracy podchodzimy do naszych zwierząt z sercem i staramy się, by dostawali je pod opiekę również ludzie z sercem. Oczywiście nie wszystkich ludzi znamy, a czy można w jakiś sposób odróżnić sadystę?
    Teoretycznie jako sklep, za cel mamy sprzedać. Sklepy nie prowadzą kontroli adopcyjnej, prowadzą handel, wiec można niby – jako sprzedawca – liczyć na własny instynkt względem sprzedaży, ale jeśli klient się uprze, odmówić nie można... Bowiem jeżeli się uprze trzymać "słonia w karafce", to nie można mu tego zabronić, lecz nie ukrywam, że często krew mnie zalewa, gdy kupują zwierzaka rozwydrzonemu dzieciakowi, a klatka jest bardzo niedostosowana do potrzeb stworzenia (porównanie słonia w karafce jest adekwatne). Dla klienta często ważniejszy jest design i to, żeby klatka czy terrarium nie zajęło za dużo miejsca, "to przecież tylko zabawka dla dziecka" – brzmi w domyśle.
    I rzeczywiście w grudniu przed świętami sprzedaż zwierząt wzrosła. Mam jednak nadzieję, że rodzice są odpowiedzialni.

Mogę być tylko doradcą i opowiadać o danym gatunku o jego potrzebach, (a często klient i tak swoje). Na szczęście jednak raczej słuchają.
    Dziwi mnie, że w dobie Internetu nie interesują się planowanym zakupem, a przychodzą do mnie kompletnie zieloni na dany temat. Ale nie szkodzi, pomogę. Rozmawiać o zwierzakach mogę w nieskończoność.

Ten czarny jest odmiany karłowatej.

Stułbie wodne w akwarium. Pierwszy raz miałam okazję obserwować je na żywo.

Pewnego dnia pojawiły się u nas chomiki dżungarskie. Pamiętam ten moment otwarcia pudełka, dwie małe kuleczki nie większe od piłeczki do ping-ponga, nasyczały na mnie przestraszone. Jeden był biały, drugi czarny. Po podróży od hodowcy to normalna reakcja niektórych gryzoni. Zaaranżowałam im nowe lokum, potem z dnia na dzień próbowałam oswajać. Jeden tylko zaczął odpowiadać. Z czasem nadałam mu imię. Potem zaczął na nie reagować, (albo ogólnie zaczął reagować na głos człowieka... no nie czarujmy się), jako pierwszy przejawiał pokojowe reakcje.
    W tym czasie biały się sprzedał, bo w skali słodkości od 1-10, przebijał ją wielokrotnie. Trochę dzikszy, ale cierpliwość nauczy go ufać. (O ile ludzie byli sensowni, nie widziałam ich.)
    I ten drugi był sam przez dłuższy czas, pracowałam więc nad nim dalej. Zaczął chętnie wchodzić na rękę. Z czasem uświadomiłam sobie, że zakochałam się w nim po uszy, dokładnie wtedy kiedy jakiś klient się nim zainteresował, a mnie serce podskoczyło do gardła.
    Drugiego dnia miałam go już u siebie w domu.

Pamiętacie bajkę o pingwinie Pikpoku? Czarna plastelinowa kulka z białym brzuchem. Polarne przygody.
    Chomiki dżungarskie pochodzą ze stepów i tundry Syberii. Potrafią funkcjonować nawet w temperaturze -40 stopni Celsjusza, więc skojarzenie z pingwinem nie było wcale takie całkiem głupie. Ku pamięci pingwinów z Madagaskaru, dostał na nazwisko Kowalski. Pikpok Kowalski.

Trzymam go w kapsule ponieważ jego rozmiar nie wymaga niczego większego, ważna jest grubość ściółki, w takiej klatce można go dosłownie zasypać. Jego ciało spłaszcza się na grubość kilku milimetrów, więc tymczasowo klatka nie wchodzi w grę, bo jest jeszcze siusiumajtkiem, który może się przecisnąć.
    Podobnie jak Stefan, jest wszystkożerny, więc obowiązkowo dostaje też owady.

Z chomicznej zasady Stefan i Pikpok nigdy się nie zobaczą, ponieważ chomiki są terytorialne i zawsze jest to walka na śmierć i życie.

Niektórzy zbierają chomiczki, inni króliczki. Koleżanka z pracy powoli łamie się na drugiego królika... Pierwszego też ma z naszego sklepu. Wniosek jest następujący – nasze zwierzaki są zdrowe. Mamy szczęście, że trafiliśmy ze współpracą na dobrych i uczciwych hodowców. Jestem świadoma tego, że często zwierzaki w sklepach mają fatalne warunki, a hodowcy nie dbają w ogóle o zdrowie "przedmiotów handlu". Moi szefowie mają wielkie serce jeśli chodzi o zwierzęta, sami mają ich w domu sporo... Starają się i naprawdę dbają o to miejsce i myślę, że spokojnie mogę polecić, gdybyście tylko chcieli, sklep zoologiczny w Rąbieniu, jeden jedyny, na ulicy Pańskiej.

Stefan wreszcie dostał słusznych rozmiarów kołowrotek. Chodzi o to, by zwierzak w biegu przyjmował naturalną pozycję, jak nisko zawieszony samochód sportowy. Niewłaściwe kołowrotki, czyli za małe, powodują, że chomik w biegu mocno zadziera do góry głowę, co może go narazić na urazy kręgosłupa. Chomiki nie są elastycznymi gryzoniami, więc to bardzo ważne.
    Początkowo trzymałam je w trocinach, ale stwierdzam, że mają za małą absorbcję... dawno temu przy szczurze nauczyłam się, że trociny nigdy nie będą doskonałym rozwiązaniem dla osób z wrażliwym nosem. Przetestowałam więc ściółkę kukurydzianą. Na początku Stefan próbował ją jeść, ale to była tylko pierwsza reakcja. Jest bardziej ubita, pozwala tego typu gryzoniom na budowę trwalszej nory i gniazda. Przyszedł też czas na przetestowanie ściółki z orzecha kokosowego (to to brązowe, co wygląda jak kora albo torf). Stwierdzam, że rewelacja! Konsystencja kokosa pozwala im na budowanie jeszcze mocniejszych nor.

Wkręciło mnie to. Mam ochotę edukować się jeszcze bardziej o naturalnych warunkach obu gryzoni, co z całą pewnością przyda mi się w pracy, a i dla mnie będzie to radocha z korzyścią dla podopiecznych. Może stworzę konkurencję dla polskiej grupy Chomicon...?😈