Spoglądając w głąb siebie – mieszkańcem którego domu jesteś?

Za oknem jest pięknie. Wiem doskonale, że wielu z Was to zdanie zgrzyta. Opisuje ono bowiem coś, z czym zupełnie nie kojarzycie tego, co widzicie za własnymi oknami. Powiem co ja widzę za swoją szybą:
    Drzewo. Konkretne drzewo, które rośnie tak blisko balkonu, że prawie mogłabym go dotknąć. Nie jest stare i potężne, ale jego konary utrzymałyby mnie. Ma rzadką koronę, raczej w lecie skąpo osłonięta listowiem. Ma brunatną, chropowatą korę. Dzisiaj leży na nim cienka warstwa śniegu.

Wiktor Frankl uważa, że w życiu są trzy główne rodzaje wartości – doświadczenie, czyli to, co zdarza się w naszym życiu; tworzone, czyli to, co my sami powołujemy do życia; i związane z postawą, czyli nasze odpowiedzi na sytuacje trudne, takie jak nieuleczalna choroba.
Moje własne doświadczenie potwierdza zdanie Frankla, że najwyższe wartości to te związane z postawą, rozumiane jako paradygmat lub zmiana punktu widzenia. Innymi słowy w życiu najbardziej liczy się nasza  o d p o w i e d ź  na to, czego w nim doświadczamy.

Jak reagujesz na otoczenie? To pytanie zawiera w sobie tło wielu wydarzeń z całego dnia, tygodnia, a może nawet życia.
    Ile jest w Tobie światła? Oto kolejne ciekawe pytanie konfrontujące nasze reagowanie na wydarzenia jakie nas dotykają pośrednio i bezpośrednio.

Co jest Ci bliższe? Latarnia morska podczas sztormu, czy mały dom nocą w środku lasu? Zanim odpowiesz, dobrze się zastanów, bo to pytanie nie wymaga szybkiej reakcji. Ono wymaga zajrzenia w głąb siebie.

Używanie reaktywnego języka jest poważnym problemem, ponieważ staje się on samospełniającą się przepowiednią. Ludzie utwierdzają się w przekonaniu, że środowisko ich ogranicza, i znajdują dowody na poparcie tego przeświadczenia. Czują się jak coraz bardziej pozbawione kontroli, nie odpowiadające za własne życie i przeznaczenie ofiary. Winą za własną sytuację obarczają siły zewnętrzne – innych ludzi, okoliczności, nawet gwiazdy.

Do małego domku w lesie wejdą ci, którzy raczej chcą się schować przed światem i wydarzeniami jakie z sobą niesie. Będą mówić, że zgiełk świata męczy ich i o wiele lepiej czują się pośród dzikiej przyrody, pod czystym, rozgwieżdżonym niebem. Będą też mówić, że bliższe im hukanie sowy czy wycie wilka, niż dźwięki ludzkich rozmów, odgłosy miasta, płacz dziecka. Całym sercem pragną się schować, a nawet zniknąć.

Można być lepszym słuchaczem, być bardziej czułym partnerem, być lepiej współpracującym i bardziej oddanym pracownikiem. Czasami najbardziej proaktywne zachowania to być szczęśliwym – po prostu szczerze się uśmiechać. Zarówno szczęście, jak i nieszczęście są proaktywnymi wyborami. Są pewne zjawiska, choćby pogoda, które nigdy nie znajdą się w naszym kręgu wpływu. Jednak jako ludzie proaktywni nosimy ze sobą własną pogodę, i tę fizyczną, i społeczną. Jesteśmy szczęśliwi i akceptując to, na co nie mamy wpływu, koncentrujemy nasze wysiłki tam, gdzie możemy coś zrobić.

Do latarni morskiej wejdą ci, którzy nie boją się, że ochlapie ich fala, a przede wszystkim będą to ci, którzy zdają sobie sprawę, że są widoczni i dzięki ich światłu orientują się statki na morzu. Będą mówić, że dobrze się czują wśród ludzi, choć nie przeczą, że czasem wolą opuścić posterunek i stanąć na skale, by popatrzeć jak roztrzaskują się o nią fale. Samotnie. Będą też mówić, że są zawsze gotowi na to, aby przyjąć gościa, ogrzać go, ubrać i nakarmić. Bo latarnia jest właśnie takim miejscem, które widać z daleka i które chroni. Pomaga dostać się do domu, odnaleźć właściwy kurs, albo pozwala przeczekać sztorm nie gubiąc właściwej marszruty.

Idee, które są dziś w modzie, przeżywają swój sezon akceptacji, jednak jak wiele przed nimi, nie ostaną się na zawsze, gdyż opierają się na fałszywych podstawach.

Czasami jest to owczy pęd. Sprawdza się też powiedzenie, że przy kim przystajesz, takim się stajesz. Ze względu na to, co mówią inni i jak się zachowują. Ze względu na to, co wypada i czego nie wypada. Zegar tyka, a ty się dalej martwisz. O cokolwiek, małe czy duże zmartwienia, wszystko jedno, byle było o czym gadać i z czego się żalić.
    Pudło. To nie działa.

Raczej  o d k r y w a m y, niż wymyślamy nasze życiowe posłannictwo. Każdy z nas ma wbudowane urządzenie kontrolne, zmysł, sumienie, które uświadamia nam naszą odrębność i możliwość jednostkowego wkładu, jaki możemy czynić. Dlatego nikogo nie można zastąpić ani też powtórzyć niczyjego życia.

Każdy ma jakąś rolę. Każdy ma jakiś talent, a jeśli nie talent to jakieś zamiłowania, rzeczy, które sprawiają mu frajdę. Każdy coś umie, niekoniecznie jest to konkretne stwierdzenie, bo precyzyjnie należałoby by mówić o każdym z osobna.
    Morze jest morzem, las lasem, a moje drzewo nadal pozostaje drzewem, niewzruszonym na to co się wokół dzieje. Dostosowuje się do każdej pogody, zupełnie naturalnie przychodzi mu stanie w słońcu latem jak i stanie w mrozie zimą. Ono żyje, nieustannie i cały czas wzrasta. Jest rośliną, nie potrzebuje ubrań. Kora jest jego płaszczem.
    Morze podobnie, odbijając kolory nieba, przybiera barwę danej chwili i jest mu to zawsze w smak.

Trzeba siły i charakteru, by przeprosić natychmiast i zgłębi serca. By przeprosić prawdziwie, człowiek musi należeć do siebie samego i czerpać z fundamentalnych zasad i wartości głębokie poczucie bezpieczeństwa.
Ludzie z niewielkim poczuciem wewnętrznego bezpieczeństwa nie potrafią tego robić. Wydaje im się, że takie zachowanie wykazuje ich wewnętrzną słabość, i obawiają się, że inni mogą ją wykorzystywać. Bezpieczeństwo uzależniają od opinii innych ludzi i dlatego boją się, co tamci pomyślą. Na dodatek zazwyczaj potrafią usprawiedliwiać swoje zachowanie. Racjonalizują własne złe zachowanie, tłumacząc je złym zachowaniem innych i nawet jeśli w końcu przeproszą – to sztucznie.
„Jeśli się kłaniasz, kłaniaj się nisko” – mówi mądrość Wschodu. „Zapłać co do grosza” – mówi etyka chrześcijańska. Żeby przeprosiny miały wartość, muszą być szczere. I muszą być odebrane jako szczere.
Leo Roskin twierdzi: „Ten jest słaby, kto jest okrutny. Łagodności można oczekiwać jedynie od silnych”.

Innymi słowy, kiedy kochamy innych prawdziwie, bez warunków i bez sznurków do pociągania, pomagamy im osiągnąć poczucie bezpieczeństwa i własnej wartości oraz potwierdzić ich zasadniczą wartość, tożsamość i spójność wewnętrzną.

Latarnię zawsze wybierają ludzie silni. Nie starają się oni upodobać innym ludziom, mało ich obchodzi opinia innych. Robią zawsze to co słuszne. Są odpowiedzialni, można na nich liczyć. Zupełnie się nie przejmują padającym deszczem czy zachmurzonym niebem, wiedzą doskonale, że pielęgnowanie w sobie takich zmartwień, jest zupełnie bez sensu. Wiedzą doskonale, że miłość żyje czynem. Latarnik żyje na świeczniku. Wyróżnia się, jest widoczny. Jego dom stoi na skale.
    Mieszkańca domku w lesie raczej nie znajdziesz. To uciekinier.

– cytaty pochodzą z książki "7 nawyków skutecznego działania" Stephen'a R. Covey'a