Grotniki – w tym czasie to esencjonalna głusza.

Jest taki dzień, kiedy popołudnie zdala od miast milknie, a wieczory składają hołd bezkresnej ciszy. Jest taki dzień, w którym próżno szukać człowieka i zgiełku jaki za sobą niesie. Esencjonalna głusza. Rozkoszna.
    Wspaniały jest ten czas kiedy drzwi się zamykają, a furty zatrzaskują za plecami mas. A za naszymi plecami zostaje tylko ulica, zaś przed nami mamy piękny szlak.

Grotniki w gminie Zgierz to być może najmłodsza miejscowość na tym obszarze, wszak 1924 rok to stosunkowo niedawno.
    Dwadzieścia lat wcześniej wybudował tu swój folwark i pałac, generał major Michał Kurys, carski zarządca tutejszych lasów. Nazwał swój nowy dom właśnie Grotniki, od miejscowości, w której miał swoje ziemie.

Drewniana willa na ul. Ozorkowskiej 6. Nie zdołałam znaleźć żadnych informacji o niej.

Prawdopodobnie jest budynkiem komunalnym. Miałam skojarzenie z Rudą-Popioły, gdzie taki właśnie los spotykał podobne i większe drewniane zabudowy, o które powinno dbać państwo.

Po I wojnie teren przeszedł w ręce rodziny Jungowskich. Podzielili go na działki letniskowe, dzięki czemu Grotniki zasłynęły wśród wczasowiczów dzięki atypowemu środowisku przyrodniczemu – tutejszy mikroklimat posiada cechy zbliżone do mikroklimatu Rabki.
    Na obecnym tu cmentarzu pochowano Krzysztofa Krawczyka, zamieszkującego za życia dom w miejscowości Jedlicze B.

Normalnie Grotniki to komercyjny las, który mnogo odwiedzają całe rodziny. W pobliżu na Zalewie Grotniki (zasilanym przez rzekę Linda) jest kąpielisko, a przy głównym dukcie domki letniskowe. Dlatego warto wpaść tu zimą.

Teraz drogi są puste, lasy milczące, nawet wiatr zatrzymał swój szept. Co jakiś czas było słychać zdesperowanego dzięcioła, uderzającego rytmicznie w poszukiwaniu czegoś smacznego.
    Niekiedy słyszeliśmy gromkie krakanie. Gawron to, czy kruk? Moje oczy nie miały szansy ocenić. Czarne skrzydła niknęły w toni gałęzistych kolorów na tle jednolitego nieba.

Mżawka towarzyszyła nam przez cały dzień. Zapowiadali deszcze, byliśmy przygotowani. Ten delikatny opad uprzyjemnił spacer.
    W pewnym momencie na środku duktu zauważyliśmy dziwny symbol pieczołowicie utworzony najpewniej z szablonu. Nic mi on nie mówi, może ktoś z Was zna jego znaczenie?

Nawet zwyczajny spacer może być zachwycający. Łaziliśmy tak kilka godzin aż do zmroku, rozkoszując się wspaniałym zapachem lasu. Intensywna zieleń mchów cieszyła oczy. W ściółce buszowały chrząszcze gnojarze. I sporo tematów poruszyliśmy na tym spacerze.
    Spokój wnikał w nas, przesączał się z delikatną pieszczotą. Cała ta nerwowa atmosfera, jaka wcześniej wkręcała nam się w mózgi przez uszy w towarzystwie zainteresowanych świętami ludzi, zniknęła zupełnie.

Lubię uczucie stania z boku tego szaleństwa. Ono mnie nie dotyczy. Ale to co za oknem, piękne i takie zsynchronizowane ostatnio, taka sielskość dnia – chcę żeby mnie dotyczyło i zapraszam to do siebie.
    Oboje z mężem mamy poczucie, że spędziliśmy to popołudnie owocnie. To był wartościowy czas. Odprężający i harmonijny.

Las to taki rarytas świata. Świat oferuje nam niewiele korzyści, ale zawsze można pójść tam, gdzie sam jakby do końca nie dociera. Może nie ma tu dziewiczych terenów, ale na pewno są odseparowane od gorączki życia codziennego.
    Nie lubię życia na czas, patrzenia na zegarek, mówiłam już o tym. Ale mając pracę, tak właśnie trzeba. Dlatego każdy taki wolny dzień oferuje możliwość wyłączenia telefonu (mój jedyny zegarek osobisty, innego nie noszę) i pełny luz.

Gdy zaczęło się ściemniać, przez duże okna domów widzieliśmy ludzi siedzących już przy stołach. W poprzednim poście tłumaczyłam dlaczego obchodzimy to na około.
    Życie chrześcijanina wypełnia wołanie Marana tha. Skupiamy się na tym co ma nadejść. To jest życie pozbawione schematyczności, pozbawione religijności i aspektów liturgicznych.

Gdy zapadł zmrok, jeszcze trochę zostaliśmy w lesie. W przyrodzie koegzystencja zatacza krąg, jedne formy życia zasypiają, budzą się inne. Czy noc ucisza las? Zimą las jest ciągle cichy, a latem ciągle głośny. Zmrok nie ucisza. Jedno usypia, drugie budzi. Cieszę się, że możemy żyć pomiędzy i oglądać jedno i drugie.
    Cieszę się, że mogliśmy rozkoszować się tego wieczora spokojem lasu.

Wieczorem połączyliśmy się on-line z Kościołem w Krakowie. Najpierw trochę posłuchaliśmy ciekawych rzeczy (tam jest taki gość, który bardzo lubi dużo gadać, mądrze i na fajne tematy), a potem modlitwa. Dwie sytuacje były takie, że aż włosy dęba stawały. I jak tu nie wierzyć w działanie Ducha Świętego. Nadprzyrodzone rzeczy dzieją się. Po prostu. Są.