Nie mam żadnych postanowień ani podsumowań, ale mam dla Was nowy audiobook. I parę słów na koniec o moich botanicznych podopiecznych.

Podsumowań robić nie zwykłam, podobnie postanowień. Lubię systematyzować, czasami np. wrzucam jakieś zestawienie wędrówek, ale to ma swój konkretny cel. Natomiast populistyczny frazes o tym, że Nowy Rok jest czasem wyznaczania ich sobie [tych celów], nie interesuje mnie. Tym new age'owym  spojrzeniem karmi się całe masy.
    Na pewno ustanawiając takie cele i rozpisując się o nich na social mediach, czujemy się prawdziwie usatysfakcjonowani i utuczeni mentalnie. Ale sekretem na sukces nie jest wcale ustanawianie sobie celów i nowych postanowień.
    Myślę, że pod wieloma względami rok 2023 będzie i wytchnieniem od pewnych rzeczy i szalenie trudny na pewnych poziomach.

Jeżeli chcemy mieć sukcesy w swoim życiu, to traktujmy każdy dzień jak Nowy Rok. Wprowadzajmy zmiany dokładnie w tym miejscu gdzie teraz stoimy. Początek sukcesów zaczyna się teraz. W każde właśnie pojawiające się i wymagające teraz.
    Każdy kolejny rok witam tak samo, nie wiążę z nim niczego wyjątkowego, ponieważ dla mnie każdy dzień jest wyjątkowy, każdy dzień jest początkiem czegoś fascynującego. Taką mam ambicję życia. Nie miewam "gorszych i lepszych dni". Jakieś słabości – owszem, ale to nie zatrzymuje wigoru mojego działania, ponieważ teraz jest szansa i każde teraz może być nowym początkiem kolejnego sukcesu. Nie chcę żeby przepadło w oczekiwaniu na najlepszy moment.
    Słucham się też proroctw wygłaszanych nade mną i z nieskrywaną ekscytacją oświadczam, że one się sprawdziły w stu procentach. Wszystkie. Można na coś cierpliwie czekać w nadziei, że się wydarzy, ale uwierzcie mi, że o wiele lepiej jest dowiedzieć się, że to się faktycznie wydarzy i przygotować już wcześniej na to miejsce ↔ albo dowiedzieć się, że nie ma szans, zająć się rozwijaniem planu B i nie tracić więcej czasu na skupianiu całej swojej uwagi na planie A, tylko dlatego, że NAM się on wydaje najwłaściwszy. Dlatego tak bardzo lubię proroctwa. Poza tym fajna jest każda interakcja z Bogiem, to coś tak nadnaturalnego, że można o tym książki pisać. No i fajnie należeć do tak świadomego i prężnego Kościoła.

Z wielką radością informuję, że mój pierwszy audiobook ujrzał światło dzienne. Chociaż książka została wydana już dawno i cały nakładł zniknął z księgarni dosyć szybko, tak na nowo cieszę się z mojego dzieła.
    Audiobook pojawił się na wielu platformach, podaję randomowy ➨ wobilnik

Co z kolejną częścią? Ona jest napisana, a nawet rozpoczęta jest część trzecia. Tutaj inaczej muszę rozplanowywać koszty, odkładać plany, kombinować. Za granicą napisałam i po prostu wydałam – ja tego wcale nie ukrywam, że droga była dzięki innej walucie łatwiejsza.
    W Polsce będąc do tego nieznanym, ma się utrudnioną drogę po szczeblach do światła. Wciąż moje nazwisko zalega w głębokiej studni, dlatego nadal proszę o cierpliwość tych, którzy poznali tom pierwszy i chcieliby wiedzieć co będzie dalej z bohaterami.

Tak, zdaję sobie sprawę z tego, że mówię to już od lat kilku. Zmienność życia jak i zmienność planów głównego nurtu życia jak choćby miejsce zamieszkania, wykasza konto, uwierzcie mi. Po powrocie do Polski przeprowadzałam się 5 razy i 4 razy zmieniałam pracę, dokładniej miejsce pracy zmieniłam 5 razy (4x zmieniłam firmę). Nie miałam stabilizacji, nie miałam wolnego budżetu, ale drugi tom już był napisany. Dlatego mówię, że rok 2023 będzie dla mnie ogromnym wytchnieniem i wreszcie stabilizacją.
    Być może mój życiorys pisze właśnie besteller, ale o tym dowiem się pewnie na emeryturze, bo podejrzewam, że pisanie czegoś na swój temat, byłoby dzisiaj oczywistym falstartem. Ale mam już pół książki biograficznej o jednym konkretnym etapie mojego życia, który wypada naświetlić, bo niesie on jedną z najważniejszych lekcji dla człowieka ogólnie. I być może właśnie tamten rozdział uczynił mnie tą osobą, którą jestem dzisiaj. Rozdział z okresu kiedy miałam lat 20.
    Zastanawiałam się, czy pełna rozważań i analizowania powieść, oparta w głównej mierze na historii jednego związku, może się okazać książką tylko dla kobiet. Chciałabym aby tak nie było.
    Piszę ten dramat i piszę jeszcze inną ciekawą historię, tym razem z kręgu Sci-fi. Sama jeszcze nie wiem do jakiego zakończenia mnie ona doprowadzi, zabrałam się na wycieczkę w nieznane po raz pierwszy. Zazwyczaj siadam do pisania z konkretnym planem i znam zakończenie, a tutaj jest inaczej. Dialogi żyją własnym życiem, słucham rozmów bohaterów i czasami sama wyjść z podziwu nie mogę...
    Mam też kilka opowiadań, które mogą stworzyć całkiem intrygujący zbiór niepowiązanych ze sobą historii, jak zwykle z unikalnymi bohaterami. To co mnie kręci najbardziej w byciu pisarzem, to kreowanie postaci, tworzenie osobowości.

Tymczasem mam wydaną jedną książkę, na podstawie której powstał audiobook – literacką fikcję, która zabrała mnie w niesamowitą podróż pełną ekspresji i genialnych charakterów. Jestem dumna, że postaci, które wykreowałam, mogły ożyć w sercach i umysłach wielu czytelników.

Lubię dać szansę czemuś, co zostało skreślone przez kogoś innego. Adoptowałam drugą roślinę. Pierwszą była paproć stojąca bez doniczki (w torebce foliowej) w korytarzu klatki schodowej kilka lat temu. Teraz znalazłam zamiokulkasa pod drzwiami do śmietnika. Komuś nie wyszła uprawa, łatwiej było wyrzucić. Zdiagnozowałam problem po powrocie do domu – roślina gniła, ziemia była aż spleśniała, liście żółte.
    Mam w domu jednego zamiokulkasa, trochę ostatnio zubożał w pędy, ale już puszcza nowe. Wkopałam znajdę do niego, może nowy mieszkaniec odżyje.

Teoretycznie zamiokulkasa nie jest łatwo zabić, można wszakże o nim zapomnieć, a będzie miał się bez nas świetnie. Roślina pochodzi ze strefy zwrotnikowej, wiedzie życie w cieniach afrykańskich buszów.
    Łatwo się domyślić, że idealnym dla niej stanowiskiem będzie półcieniste, a nawet ciemne. W ciemności listki wydłużają się i nabierają koloru wiosennej trawy, natomiast od słońca dostają brązowych plam.
    Zamiokulkas jest ciepłolubny, ale zimą można go trzymać w pokoju z temperaturą ok. 18 stopni C. I tak też właśnie aktualnie ma, ciemno i chłodno – ze mną w biuro-sypialni – najciemniejszym i najchłodniejszym pomieszczeniu całego mieszkania.
    Podlewanie latem powinno być regularne, ale niezbyt obfite (jedynie by ziemia była lekko wilgotna). Zimą można go czasem przesuszyć, zamiokulkas to lubi. Oczywiście w okresie wzrostu nawozimy nawozem dla roślin zielonych.
    Przesadzać należy raz w roku wczesną wiosną. Należy pamiętać o grubej warstwie drenażu. Ziemia musi być przepuszczalna (można pomieszać z piachem i żwirem), żyzna i próchnicza, lekko kwaśna. Z powodu adopcji, przesadzanie zafundowałam mu w środku zimy (dokładnie kilka dni temu), trudno, musi się jakoś pozbierać.

Wilczomlecz.

Areka.

Kawa.

Bananowiec.

Aglaonema.

Pośród wielu innych prostszych gatunków, ukrywa się niemały gąszczyk rośliny, która zabija. Mamy dwie donice tej azjatyckiej osobliwości.
    Roślina dostarcza sobie nawóz przez dzbany, wabiąc do środka owady. Nie wydziela żadnego przykrego zapachu, nic się z niej nie sączy, można takie historie wsunąć między bajki.
    Ciepło i dzień trwający nie krócej niż 12 godzin są bardzo ważne, ale najważniejsza jest wilgotność. Dlatego niektóre gatunki dzbanecznika są uprawiane w specjalnych terrariach gdzie można osiągnąć nawet 90% wilgotności.
    Naszych roślin nie doświetlamy, ale mamy nawilżacz powietrza, którego mgła opada bezpośrednio na liście. Korzystają z tego bananowiec, aglaonema, kawa, kroton, paproć i palma, które stoją w bezpośrednim sąsiedztwie. Najpewniej dlatego ten tropikalny kąt wygląda tak dobrze.

Egzotyka zawsze była mi bliska, zarówno fauna jak i flora. Odtwarzanie naturalnych warunków może stać się zdrową pasją, unikalną i czasami na wagę złota, kiedy masz okazję stać się czyimś doradcą.
    Rośliny, które oglądamy w palmiarniach, mając idealne warunki, prezentują rozrost taki jak w naturze. W domach niektóre odmiany przeważnie nie wyrastają w pełni swych możliwości, ale zdarzają się wyjątki. Wiele zależy od nas samych, mnóstwo od równoleżnika, na którym z nimi mieszkamy. Dnia nie wydłużę, ale wegetacja dzbanecznika pokazuje mi, że jest bardzo dobrze.

Marzę o powiększeniu ogrodu i powrocie do paru gatunków, które padły mi przed laty. Nie były zdolne przystosować się do zmiany kraju. Zastanawiam się, czy inwestycja w rośliny u mnie w firmie nie byłaby przynoszącym złote jaja pomysłem. Wszak egzotyka nie jest nam obca w faunie. Czemy by więc nie poszerzyć asortymentu?
    Czas pokarze. Tymczasem realny projekt mojego grajdołka będzie w tym roku przeżywał renesans.