Zbiór refleksji i przeżyć – przyjemniejszych i tych mniej oczekiwanych.

Ostatnio przez ten zastój z chorowaniem, nie tylko nie łatwo było mi wrócić na siłownię, ale po straceniu dwóch godzin z kursu tańca, obawiałam się, że nie zdołam nadgonić choreografii. W ogóle denerwuje mnie, że w sporcie planowałam na ten rok wielki progres, a jest gigantyczny regres. Boże jak mi nogi schudły. Wszystkie mięśnie po tych latach trenowania i łażenia po górach ex aequo... jestem pod wrażeniem, jak ciało szybko i chętnie osiąga stan sprzed lat...
    Oraz druga sprawa, ale równorzędna – trzymanie się tych zasad z hartowania organizmu jest ekstremalnie ważne, bo zwyczajnie nie mam czasu na przystanek – łóżko (chyba, że if you know what I mean...). Nie cierpię jak te wszystkie wspaniałe rzeczy dzieją się beze mnie, jak muszę rezygnować, wypisywać się, odwoływać spotkania... Mam wtedy takie uczucie, jakby cały świat rozpędzał się beze mnie, a ja stoję w miejscu. Grunt, że się jeszcze nie cofam...
    Leży fantastyczny śnieg, a ja nie mogę w niego wbiec. Mam taki niedosyt zimy, że marzę o zdobyciu góry lodowej łażąc z czekanami. Usycham mentalnie od życia w trybie praca-dom. Szczęście moje niepojęte, że swoją pracę bardzo lubię. Wypuściłam swoich szefów na ferie, przysłali mi zdjęcie z ośnieżonych gór i nie żebym teraz tego żałowała, ale chętnie bym się z nimi na przyszły tydzień tam zmieniła. Tymczasem rakiety i raki kurzą się w szafie już który rok? Drugi...
    I wiecie co? Jak już znajdę się na szlaku, to mnie stamtąd wołami nie ściągną.

Na razie mogę sobie powędrować po mieście i znając takie dziksze uliczki, można się poczuć naprawdę konkretnie usatysfakcjonowanym. (Na bezrybiu i rak ryba). Jest zatem szansa, że do pierwszego wyjazdu nie oszaleję.
    Tymczasem podróżnicza posucha naprawdę i na poważnie trwa.

Więcej zdjęć z tego spaceru ⏩ na łódzkim blogu.

Przytulisko też trwa. Nazywam tym mianem okres jesienno-zimowy, mój ulubiony. Kiedy noc nadchodzi prędzej i mogę siedzieć przy sznurze małych lampek. Kiedy swetry otulają, tak je lubię. Kiedy grzane wino smakuje najbardziej. Kiedy osiedle jest ciche, bo wszyscy chowają się w mieszkaniach i nie ma imprez na balkonach.
    Wchłaniam ten spokój, tą miękkość i widok bieli za oknem, nawet jeśli to oznacza odśnieżanie samochodu (nawiasem mówiąc, lubię to robić) i przejazd przez rondo bokiem. Na szczęście w sposób kontrolowany. Opłacały się godziny na wirtualnym WRC...
    Styczeń już powoli się kończy, luty to taki ostatni przytuliskowy miesiąc, na który jeszcze mogę liczyć. Potem wiosna i wszystkie niuanse, które za nią się ciągną. Dobre i złe niestety. Chociaż kleszcze mają swój falstart już teraz.

Cząsteczka mojej pracy.
Bojowniki Delta:

Niedawno przeczytałam pewną książkę i aż mnie ciśnie, by zabrać głos w jej sprawie.

Wiecie, że jestem domorosłym dietetykiem i wiele lat poświęciłam temu zainteresowaniu w sposób praktyczny. Choć studia w tym kierunku mnie nie kuszą (jednak nie widzę się w tym zawodzie), zainteresowanie to prężnie rozwijam nadal, poszukuję najnowszych badań, wypatruję świeżych publikacji i słucham wykładów ucząc się od najlepszych. Moim oczkiem w głowie jest dietetyka sportowa i medycyna odżywania.
    Ostatnio wpadła mi w ręce ciekawa pozycja literacka – tak przynamniej wówczas myślałam – pod szumnym tytułem "Biblia leczy otyłość". Spodziewałam się, że autor przegrzebał pod tym kątem Pismo Święte i ma natchnioną receptę na zdrowie... Też poszukiwałam wiedzy w tym źródle i informacje jakie stamtąd wyciągnęłam, potwierdzają dzisiejsi lekarze. Ale zupełnie już abstrahując od tego, co jest w samej Biblii...

...Tak naprawdę książka mówi o modelu żywieniowym XXI wieku, czyli wymyślonym współcześnie. Bynajmniej nie pochodzi ona ze starożytnych pism – dodam, że czytając Biblię, wnioski wyciąga się zupełnie odwrotne do tego co autor napisał.

Wtykanie wersetów wyrwanych z kontekstu i zespalanie ich z treścią książki, mimo iż w danych fragmentach chodziło o coś zupełnie innego, można nazwać mocno naciąganą metodą manipulacji osobami, które chcą pokładać ufność w Słowie – nawet w kuchni.
    Poza losowo wybieranymi fragmentami Pisma, wklejanymi tak naprawdę gdzie popadnie w dodatku interpretowanymi w kontekście danego rozdziału swojej książki; nie ma tu żadnej wiedzy z Biblii.

Zgodziłam się tylko z jednym fragmentem, w którym autor wytłumaczył, dlaczego diety eliminujące całe grupy makroskładników, nie są zdrowe. W modzie ostatnio jest całkowita rezygnacja z węglowodanów, co na dłuższą metę ma szkodliwy wpływ na zdrowie. Rozwiązaniem problemów nie jest rezygnacja z węglowodanów, tylko ograniczanie ich i mądry dobór ich jakości.
    Ale abstrahując i o tego...

...książki absolutnie nie polecam.

Przeczytałam jeszcze inną pozycję, bardzo ciekawą i mrożącą krew w żyłach biografię. Są to wspomnienia byłego terrorysty, który rzetelnie opowiada jak wyglądała jego droga do Al-Ka'idy i dalej. Życie sunnickiego chłopaka, a potem mężczyzny, który piął się po szczeblach osobliwej kariery, oraz jak odmieniło się jego życie i co spowodowało, że postanowił zacząć wszystko od początku, a nawet opuścić Islam.

"Przeżywszy całe dotychczasowe życie w kłamstwie, byłem spragniony jak wędrowiec, który wrócił z Sachary – spragniony prawdy."

"Co się stanie, kiedy ukaże się książka?" – zadawałem sobie pytanie. I sam sobie odpowiadałem: "Profesorowie, teolodzy i historycy uderzą z całą siłą, próbując mnie zdyskredytować." Na przykład twierdząc, że Kamal Saleem nie jest moim prawdziwym imieniem i nazwiskiem. Kiedy zacząłem podróżować z wykładami, wielu profesorów i dziennikarzy zaczęło spekulować, jak brzmi moje prawdziwe nazwisko, nic sobie nie robiąc z tego, że narażają na niebezpieczeństwo moją rodzinę w Libanie. Wygląda na to, że niektórzy zarabiają na życie, niszcząc reputację innych za pomocą niesprawdzonych informacji, i nawet nie interesują się tym, że ich słowa niosą zagrożenie dla konkretnych ludzi, mieszkających w kraju, gdzie morderstwo w imię religii nie jest wcale takie nieprawdopodobne."

"Moja historia okazała się niewygodna dla wielu, którzy wolą udawać, że wszyscy muzułmanie są dobrzy, a jeśli ktokolwiek ostrzega przed radykalnymi islamistami, to pewnie sam jest radykałem".

Mocna, pełna emocji książka, która nie pozwala się oderwać aż do ostatniej strony.

Nawiasem mówiąc, radykalizm w stopniu obsesyjnym nierzadko dotyczy większości religii. Być może praktykowana religia budzi w ludziach takie silne przekonanie, że to co czynią, jest słuszne na czarnym tle grzeszników. Bujda na resorach. Lubię w tym momencie mówić, że wypatrujesz drzazgi w oku, ale nie zobaczysz jej, bo belka w twoim oku jest za duża.
    O ile czasem słuszne jest szufladkowanie (nie ma co kryć), tak w dzisiejszych czasach bywa, że przyznanie się do jakiejś wiary staje się nie lada odwagą, a nawet obciachem. Nigdy nie pytasz o nic więcej, od razu oceniasz, oskarżasz.
    Niedawno rozmawialiśmy z kolegą o jego ciotce, Bożej kobiecie ale z Kościoła Zielonoświątkowego. Zupełnie inny obszar praktykowania wiary niż ten powszechnie kojarzony. Łatwo jest pomylić kogoś z czymś zupełnie niezwiązanym z jego życiem.
    Takie oto refleksje przyniosła mi powyższa lektura. Niejedyne zresztą.

Zapraszam przy okazji na rozświetlone ulice do zimowej Łodzi:
    ⏩ Ulicami zimowego miasta – spacer urokliwą nocą.
    ⏩ W blasku miliona świateł.