Górskie rekordy lutego (albo lutych).

Luty był zawsze owocnym w ciekawe trasy miesiącem i właśnie wtedy przyroda w Alpach najbardziej sprzyjała. Kocham zimę, jej mroźny oddech, śnieg pełen gwiazd, jej zastygłe w bezruchu fale i gwiezdny pył tańczący na wierchach z wiatrem.
    Srebrno-biały bezkres i stawianie kroków tam, gdzie jeszcze nikogo nie było przede mną. Zima od lat kojarzy mi się wyłącznie z przygodą i oby nigdy nie przestała.

Luty 2018

Arvenbüel auf den Flügenspitz, Szwajcaria, St. Gallen

Temat rekordu: Flugenspitz 1 701 m n.p.m.

Wysoko nad jeziorem Walen mieści się skąpana w słońcu mała wioska. Stąd można wyruszyć dowolnym zimowym szlakiem wędrownym na rakietach śnieżnych. Ścieżki są oznaczone stopniami trudności, wybieramy w zależności od kondycji.
    Już w drodze na szczyt otwiera się wspaniała panorama i mnóstwo świeżego śniegu. Trawers moim zdaniem nie jest odpowiedni dla dzieci, czy początkujących, bądź z lękiem wysokości. Na miejscu mamy wrażenie, że jesteśmy najmłodszymi uczestnikami tych dróg.
    Widoki i odpoczynek na szczycie są naprawdę idylliczne.

Luty 2019

Nesslau, Szwajcaria, Toggenburg, St. Gallen

Temat rekordu: wędrówka w nieznane

Nie to, żeby nie było szlaku. Szlak był, ale cel stał się wędrówką samą w sobie, przeżyciem zimowej przygody i doznaniem piękna.
    Nesslau było miejscowością wypadową, tam zostawiliśmy samochód. Potem poszliśmy zgodnie z mapą, wytyczając sobie szlak, który zawiódł nas w najgładsze połacie śniegu i nie lada przyjemności z tym związane.
    Nie bójmy się kombinować, odkrywajmy i poszukujmy tych najciekawszych dróg, bo z tego właśnie płynie cała frajda.

Savognin, Szwajcaria, Albula, Graubünden

Temat rekordu: zimowym szlakiem na 1 700 m n.p.m.

Od urokliwego Savognin i jego wspaniale odrestaurowanego zamku, w którym mieści się teatr, aż po przyrodnicze zakamarki w których nie sposób się nie zachwycić.
    Po prostu iść i podziwiać piękne niebo i błyszczący śnieg. Prawie na dziko i z uśmiechem od ucha do ucha.

Stockberg, Szwajcaria, St. Gallen

Temat rekordu: niby niewinne 1 782 m n.p.m., ale podejście nie przelewki

Piękne widoki, szlak do pewnego momentu prosty, ale jak zaczyna się ostatnie podejście, staje się nie tylko trudny, ale nie dający wytchnienia. Dobra droga, by sprawdzić wydolność organizmu. Można się genialnie przetyrać i sięgnąć górnej półki wytrzymałości (zależnie od tempa).

To tam. Wygląda niepozornie.

Prawie bez przystanku, twardo do samego końca.

Padłam...

...ale zaraz powstałam.

I znów byliśmy najmłodsi na szczycie.

Luty 2020

Alp Flix, Szwajcaria, na płaskowyżu nad miejscowością Sur, w samym centrum parku przyrodniczego Ela

Temat rekordu: zima powyżej 2 000 m n.p.m.

Często miejscowość nazywana jest wyspą skarbów bioróżnorodności. Imponująca przyroda i różne atrakcje jak np. spanie w jurcie, dostępne są przez cały rok. My oczywiście zafiksowani długodystansowymi szlakami, przeszliśmy kawałek jednego z nich.
    Park Ela jest największym parkiem przyrodniczym w Szwajcarii. Jego jedną trzecią stanowią nietknięte ludzką ręką wysokie góry, których najwyższe szczyty przekraczają 3 tys. metrów. To był wspaniały zaszczyt mogąc tu wędrować, nawet jeśli tylko szlakami przygotowanymi pod piechurów.

Bivio – Alp Natons, Szwajcaria

Temat rekordu: 1 963 m n.p.m. (stestowaliśmy nowe raki w rakietach śnieżnych)

Wędrówka z fantastycznymi widokami na góry Sursetter. Nasz szlak rozpoczął się w miejscowości Bivio.
    Kiedy linia drzew zostaje przekroczona, otwiera się wspaniały widok na jezioro. Podobno ścieżka niesie jeszcze ślady dawnego wydobycia rudy, ale pod śniegiem wszystko znika w mrożącej niepamięci.

Pischa Davos, Szwajcaria, Flüelatal

Temat rekordu: przy tych wszystkich szaleńcach to chyba żaden :D

To unikalne miejsce, koncentruje się na sportach alternatywnych, takich jak wędrówki w rakietach śnieżnych, freeride (wykonywany na naturalnym, nieutwardzonym terenie, bez ustalonego kursu, celów i zasad, czyli zjazd na dziko), ale to nie wszystko. Oświetlona trasa do nocnego narciarstwa biegowego, oraz liczne trasy na sporty z psami. Do tego zjazdy na rowerach przystosowanych do jazdy po śniegu, oraz zjazdy na dmuchanych poduszkach, tzw. airboardach. Surfujesz na leżąco w głębokim śniegu – na dmuchanej poduszce. Podobno łatwo się tego nauczyć. Elastyczny, powietrzny korpus airboardu pochłania wstrząsy, a profile poślizgowe umożliwiają kontrolowaną jazdę nawet przy dużych prędkościach.
    Snowbraker to z kolei sanki. Są unikalne na skalę światową, przystosowane do jazdy w głębokim śniegu i bezpieczne do hamowania.
    Zimowi wędrowcy mogą skorzystać z przygotowanej wycieczki z przewodnikiem na szczyt Hüreli, istnieje też kurs survivalu i budowania igloo.

Tyle szaleństw w jednym miejscu to ja wcześniej w życiu nie widziałam.

My tylko skorzystaliśmy z przyjemnej drogi pod rakiety śnieżne, ale nie wjechaliśmy tu kolejką jak większość, tylko weszliśmy, czyli jak prawie zawsze. Zamiast pędzić jak na autostradzie, świadomie wędrowaliśmy pośród alpejskiej natury, choć nie przeczę, że warto poeksperymentować. Za sobą mamy już podobne wybryki.

Powoli żegnamy zimę. Wielka szkoda. Z wiosny mam znacznie mniej wspomnień, bo szlaki wysokogórskie są mniej przyjazne piechurom.
    Ale koło przecież się zatoczy.