Finanse.

Temat kontrowersyjny zwłaszcza w kręgach chrześcijańskich (czy raczej w konotacjach), bo kojarzy się z wyzyskiem w instytucjach kościelnych, przypominam jednak, że nie opieram się na żadnej z nich (instytucji), ani do żadnej nawet nie należę, dlatego proszę o niemieszanie tematów.

Jestem realistką ze zdolnością planowania. Nigdy nie miałam kłopotów z rozmawianiem o pieniądzach, ale czy przy tym się denerwowałam? Kiedyś tak.
    Gdy rozpoczęłam pierwszą pracę na etat, wszystko, co sobie kupowałam, było takie wystarane. W domu się mawiało "za moją krwawicę".
    Kiedy się nawróciłam i zaczęłam polegać na Bogu, zauważyłam wiele błędów w swoim pojmowaniu finansów. Sytuacja była taka, że najpierw rąbnęłam mocno o ziemię, gdzie kwiliłam z rozpaczy, że pracuję za darmo (pominę powody, bo dotyczą problemów osób mi bliskich). Na modłę chrześcijańską, oddałam ten problem Bogu. Ja już sobie nie radziłam z tym ani psychicznie, ani w ogóle.
    Dałam tym przystęp Jemu do siebie i tak zaczął się proces zmieniania mojego myślenia i nastawienia do tej sprawy, Bóg udowadniał mi na każdym kroku, że spokojnie mogę na Nim polegać.
    Dostawałam pieniądze z różnych stron, nawet najmniej spodziewanych i z konkretnymi wskazaniami na co to i słuchałam się jak dziecko. Uwierzcie, że niczego mi nie brakowało. Nawet rozrywki. I nigdy o nic nie musiałam prosić, bo Pan wie czego człowiekowi akurat potrzeba. Wiecie jak wtedy zluzowałam? Ja byłam spokojna i szczęśliwa, mimo że kłopoty finansowe były wielkości góry lodowej.

Z punktu widzenia świata byłam wtedy przegrywem. Powinnam się zbuntować, wypiąć na wszystkich i poobrażać, albo nawet wytoczyć sprawę w sądzie. Ale miałam dobrego doradcę, który uczył miłości, a nie odwetu.
    Tak samo większość ludzi uznało śmierć Jezusa za Jego przegraną. Możemy zwyciężać, choć sytuacje przez które przechodzimy, mogą wydawać się innym życiową porażką. Zwyciężamy jednak, bo On nam daje siłę, radość, pasje, wizje, wartościowe relacje, oraz pomoc.

Mówi się, że pieniądze szczęścia nie dają. W dzisiejszym świecie one są po prostu potrzebne. Gdy mówi się o hojności, zrazu przychodzą na myśl bogacze. Wcale jednak nie trzeba być bogatym, by być hojnym. Opowiem Wam jak ja to rozumiem – punkt widzenia realistki.

Hojność wcale nie wyraża się przez jedną osobę, zgodnie z przysłowiem "grosz do grosza...". Należę do wspólnoty chrześcijańskiej, mamy na utrzymaniu salę, w której się spotykamy, by uwielbiać Boga i razem się modlić, by organizować szkolenia uczniowskie, zapraszać gości i prowadzić wykłady.
    Nie każdą z tych rzeczy da się zrobić w domu, więc ta sala jest nam potrzebna. Jest kolekta, składamy się wszyscy na rachunki, na ogrzewanie, wodę, środki czyszczące i papier toaletowy. Takie zwykłe, normalne i prozaiczne, a jednak mimo to, ludzi z zewnątrz wciąż gorszy termin "kolekta". Widzą tą "tacę" i wiadomo z czym kojarzą.

Wracając do hojności, pomagamy. Mamy różne cele, nie tylko własne sprawy, często kogoś wspieramy finansowo. Osoby, które się tym zajmują, poświęcają na to czas, paliwo na dojazdy w odleglejsze miejsca, jakieś drobne rachunki, tak już bywa, że zaangażowanie w pomoc również kosztuje. Oglądając to od podszewki, już wcale mnie nie dziwi, że sami także korzystają z tych zasobów, bo u nas nie ma Rockefellerów.
    Prawda w oczy kole, zaraz znów zapala się czerwone światełko i myśli o wyzyskiwaniu finansowym. Tak naprawdę najczęściej (nie mówię, że zawsze) to światełko wywołuje strach, czyli to do czego świat nas przyzwyczaił – do naciągania, wykorzystania, do egoizmu. Przeważnie jest tak, że boimy się o nasze zasoby i nikomu w tej materii tabu nie ufamy.

Wielu chrześcijan płacze, boi się, martwi, wycofuje. W wielu Kościołach (teraz już mam na myśli instytucje) żyje się religijnie i bez Bożej mocy w swoim życiu.
    Panem naszego życia jest Bóg, naśladujmy więc zaufanie, o którym nas uczy. Pamiętaj chrześcijaninie: jesteś dzieckiem Bożym. Jesteś na górze a nie na dole. Jesteś więcej niż zwycięzcą. Kiedyś to wszystko zobaczysz. Teraz wierz w to i żyj jak zawsze wygrywający wojownik.

Utarł się fałszywy stereotyp chrześcijanina biedaka, który sprzedał wszystko i poszedł boso za Jezusem. Ten fragment z Biblii jest znany z pominięciem sedna. To ten konkretny człowiek miał problem, bo w jego konkretnym przypadku pieniądze były jego bożkiem i on musiał usłyszeć te konkretne słowa od Jezusa. Jezus nie mówił tego do każdego.
    Biblia nie uczy, że im większą biedę klepiesz, tym bliżej jesteś Królestwa. ↣Biblia uczy, że masz pomnażać swoje zyski i dzielić się nimi. Biblia nie mówi, że każdy ma oddawać przysłowiowy "wdowi grosz". ↣Biblia sugeruje, że skoro masz się dzielić, to masz mieć czym się dzielić.
    W przypowieści Jezusa, ten frajer, który nie pomnożył kasy, którą mu szef zostawił – usłyszał na koniec "Sługo zły i gnuśny!"

Jaką można więc wyciągnąć tezę? Nie leż tylko weź się za robotę. Nie bój się inwestować, ale ufaj, że będzie dobrze skoro Pan jest w tym z Tobą. (A jest?) Nie ociągaj się w hojności, boś nie suka modląca się nad jeżem. I jeszcze raz – nie bój się. Kasa to narzędzie, a nie potwór z bagien.

Porzućmy więc raz na zawsze stereotyp ubogiego chrześcijanina nędzarza. Biblia mówi jeszcze "kto nie chce pracować, niech nie je". [2Tes 3:10]
    Nie ten jest święty kto nosi habit i sandały, ale ten kto ma uświęcone serce i myśli, kto ma ręce do pracy i pomocy (w tym i hojności), "ale ty, gdy dajesz jałmużnę, niech nie wie twoja lewa ręka, co czyni prawa" [Mt 6:3], bo hojność nie jest do chwalenia się. Hojność jest cichą pomocą niesioną w skrytości, a nie wychwalaną medialnie, bo Biblia uczy jeszcze skromności, a nie szukania chwały dla samego siebie. Taki drobiazg, a czasem trudny do wprowadzenia w życie.

To tyle moim zdaniem w kwestii działań charytatywnych i "dawania na tacę".