Rezerwat przyrody "Złota Góra". (woj. wielkopolskie) – Puszcza Genowefska.

Na obszarze Puszczy Genowefskiej powstał rezerwat (120,94 ha) chroniący najwyższe wzniesienie w powiecie konińskim. Tytułowa Złota Góra ma 191 m n.p.m., jest to wzniesienie porośnięte lasem mieszanym i kwaśną dąbrową.
    Flora składa się ze zróżnicowanej roślinności, od murawy kserotermicznej → bardzo charakterystycznej dla gór; po zarośla oraz lasy grądowe. Wyróżnia ją (tutejszą florę) obecność gatunków chronionych: wawrzynek wilczełyko (spotykany głównie w górach), zawilec wielkokwiatowy, miłek wiosenny, dziewięćsił bezłodygowy (spotykany głównie w górach), ostrożeń pannoński, lilia złotogłów (bardzo rzadka) i obuwnik pospolity.

Wieża Widokowa w Paprotni

105 stopni → 22 metry wysokości, a sama wieża stoi na wzniesieniu o wysokości 118 m n. p. m. Stalowo-drewniana konstrukcja umożliwia oglądanie panoramy na koniński powiat.
    Przy dobrej widoczności, dostrzec można m.in. bazylikę w Licheniu, oraz elektrownie w Koninie i Turku.

Pobliski tor off-road'owy.

Jelonek.

Nie wolno opuszczać treningów. 🏋️💪

Spacer do Złotej Góry stąd to 10 km

Relaksujący marsz leśnymi ścieżkami, piknik na mchu oraz wszystko co łączy się z obcowaniem z przyrodą, równa się odpocznienie. Można iść cały dzień, a zawsze ma się wrażenie, że wciąż jest mało wrażeń. Wrażeń wiążących ze sobą same dobre uczucia.
    Wychylił się piękny księżyc, resztki śniegu skrzyły w łagodnym jeszcze słońcu. Las przenikał delikatny zapach wilgoci, zima tego dnia odpuściła ziemi, gleby uwolniły miękkość i wilgoć. Wszędobylska zieleń zrobiła się od niej soczysta. Zapach lasu omamiał.

Wieża widokowa "Złota Góra"

Wzgórze jest zalesione, dlatego postawienie tutaj wieży widokowej było świetnym pomysłem, który umożliwił oglądanie widoków ponad drzewami, szczególnie w stronę doliny Warty, gdzie mieści się ścisły obszar chroniony.
    Podest wierzy ma 36 m² powierzchni i co ciekawe, jej plan jest trójkątem. Wieża stoi na wysokości 24,5 m nad poziomem gruntu, dzięki temu podwyższeniu, znacznie wychyla się ponad korony drzew. Tutaj jest do pokonania 140 stopni.

To nie brud ani nie smugi. To klucze na tle wiatraka.

Droga powrotna do cywilizacji, idyllicznie zakończyła się prowadzeniem przez tajemniczy, złocisty płomień.
    To jest moja Strefa Offline → taki dzień, kiedy nie spotykam ludzi skoncentrowanych na telefonach i sama się na nim nie koncentruję. I uwierzcie mi, życie jest dużo przyjemniejsze, im częściej wchodzimy w tę Strefę.