Czasu nie zatrzymasz, więc wędruj razem z nim.

Ostatnie tygodnie minęły mi fantastycznie. Lubię wartkie życie miast stać w miejscu, za to nie lubię dryfować – wolę wsiąść w łódkę i dać się ponieść nurtowi. To przynosi jakiś owoc w przeciwieństwie do marazmu w jaki wpadam, żyjąc czasami tylko między pracą a domem... i tak bywa – byle bywało jak najkrócej.
    Może to dynamika mojego ducha? Bicie serca zgodnie z jakimś nieokrzesanym rytmem? Nie jestem stacjonarna, więc dom, pies, ogródek i potomek nie wchodzą w grę. To zawsze ściąga na ziemię, odsuwa realizacje marzeń i pomniejszych planów, często wytrąca z rytmu, kosi bieżące sprawy dosyć spontanicznie. Po prostu żyje się inaczej. Nie potrafię żyć w chaosie, a rytm rodziny w takim klasycznym rozumieniu, niestety wytrąca z tego toru z ogromnym łoskotem. Ciszy też już wtedy nie ma. Bez pragnienia takiej zmiany, nie ma sensu o niej mówić.
    A tymczasem:

Pasję przekułam w miłą pracę

Zostałam już oficjalnie zaangażowana przez żonę pastora do bycia fotografem w naszej wspólnocie. Od lat chętnie pokazujemy się w mediach, nie działamy w ukryciu, bo zgodnie z Biblią wychylamy się na świecznik, by być widocznymi ogólnie w świecie. Cotygodniowe nabożeństwa, transmitujemy w Internecie, można zobaczyć jak wygląda coś innego niż pospolicie znana rzymska msza św. Jesteśmy na FB ⏩ CCZ.

Od niedawna można tam oglądać zdjęcia mojego autorstwa. Ze mną działa jeszcze parę innych osób, więc nie jest to mój obowiązek na każdy taki czas i na każde nabożeństwo czy inne wydarzenie.
    W najbliższym terminie będę fotografować wespół z jeszcze jedną osobą chrzty (23.04.2023; ⏩ szczegóły)

A tymczasem wrzucam oryginalne zdjęcia z uwielbienia, z nabożeństwa i z czasu wolnego po, który jest zwykłym czasem rozmów w naszej kawiarence:

Druga kwestia (ostatnio nawet dostałam za nią premię) to marketing w Internecie i jestem dumna, że mogę się w tym sprawdzać.
    Prowadzę samodzielnie stronę sklepu i tam już wszystkie tegoroczne zdjęcia i większość filmów są mojego autorstwa, wraz z tekstami. ⏩ Petity.

Częściej w plenerze

Nie wiem czy to był ostatni śnieg w tym sezonie, ale każdorazowo chwytałam aparat i czerpałam z tej aury do syta. Usiłując przesiąknąć zimą na zapas, być może uda się przetrwać lato tym razem bezboleśnie.
    Ostatnio słucham krótkich nagrań pewnego sportowca, który też kocha zimę, mróz i śnieg, a ostatnio spędza wolny czas w podróży między różnymi bardzo gorącymi krajami i opowiada jak to przetrwać pomimo predyspozycji ciała do znoszenia zimna i tym samym niestety z przywarą jaką jest tendencja do udarów cieplnych.
    Jemu się udaje, ale to facet, oni zgoła są trochę mocniejsi w różnych warunkach. Zobaczymy, zastosuję u siebie. Jak zadziała, to opowiem co zrobiłam i jeśli się uda, jadę spełnić moje marzenie o wygnaniu się na pustynię.

Grzywacz.

W parku niedaleko mnie zaczynają się pojawiać zawilce. Jest jeszcze trochę za wcześnie na pełne widowisko, ale już za parę tygodni warto będzie pójść raz jeszcze i zobaczyć całą ściółkę gęsto porośniętą tym kwieciem.
    Podobno można z nich zrobić skuteczne lekarstwo na grypę, ale jest to zabawa dla zaawansowanych zielarzy, bo łatwo można z tego wytrącić truciznę. Na szczęście niegroźną, więc jak ktoś chce, można spróbować ryzykując sraczką.

Sójka.

Polowanie

Obiecałam nagrać dżungarskiego mordercę, więc zrobiłam to, ale niestety telefon odwrócił obraz i publikowanie tego zdaje się bez sensu. Ściągnęłam już dwa programy do obróbki filmów i w żadnym nie da się obrócić nagrania. W YT kiedyś się dało, ale zubożyli interfejs. Poddałam się i filmu jak nie było tak nie ma.
    Ale opowiedzieć mogę.

Wydaje mi się, że przesadziłam z wielkością świerszcza, bo choć Pikpok go złapała i zaczęła zjadać od odwłoka, ten wciąż się jej wyrywał i uciekał.
    Chomiki mają słaby wzrok, więc trudno mówić o konkretnej pogoni, kiedy ten wciska się we wszystkie możliwe szczeliny. Drapieżnik po prostu nie wie, w którym kierunku za nim wystartować, a że świerszcz skacze, chomik łatwo gubi trop. Musieliśmy więc trochę jej pomóc, podając karmówkę pęsetą.
    Poprzednio o ponad połowę mniejszego świerszcza, upolowała samodzielnie i dość szybko go zjadła. Tym się zapchała i pozostawiła częściowo zjedzonego. I żywego...
    Wrzuciliśmy go do Stefana, ten zjadł resztę.

Rozkręcam się

Fotka została zrobiona tuż przed treningiem, bo po treningu nie było już co zbierać... 😂

Weszłam w treningi interwałowe, czyli podnoszące wydolność całego organizmu. Ma mi to ponoć pomóc przetrwać lato, chodzi o ciśnienie tętnicze, lepszą pracę krążenia, wydolność płuc i takie tam (uchyliłam rąbek tajemnicy w sprawie tych przygotowań). Latem jednak, wracam na siłownię i do ćwiczeń statycznych.
    Jeśli wszystko pójdzie po mojej myśli, to może nie przerwę aktywności plenerowej. Zazwyczaj z przyczyn silniejszych ode mnie, musiałam rezygnować z większości aktywności poza domem, np. z biegania, bo niestety nie dawałam rady z gorąca, słońce wtedy też jest inne, a mnie biała czapka na głowę nie pomaga, słońce i tak mnie załatwia na cacy.

Naturalny filtr mineralny już mam, jeszcze specjalne elektrolity i aminokwasy i ponoć powinnam normalnie przeżyć lato bez chęci przesypiania wszystkich słonecznych dni w jakieś przyjemnej, chłodnej krypcie... (i drugi rąbek uchyliłam, został jeszcze trzeci).

Małe piękne wędrówki

Ostatnio wpadło w kalendarz trochę więcej wolnego, toteż wykorzystałam je w pełni na skromne wycieczki. Pierwszego dnia świątecznego (wg wierzeń rzymskich), rzuciłam się w plener sama. Dawno nie doświadczyłam takiego wytchnienia, powiadam Wam, było błogo.
    Całą wycieczkę już zdążyłam opowiedzieć na drugim blogu, ponieważ wędrówka mieściła się w woj. łódzkim, więc to idealny materiał, by właśnie tam o tym opowiadać, więc zapraszam ⏩ Grotniki – las, rzeka Linda i zalew grotnicki.

Z samochodu.

Została mi jeszcze do opowiedzenia wyprawa z drugiego dnia do rezerwatu na starorzecza Warty. Tam jest ornitologiczny raj. Pomijając zdjęcia, wycieczka była podszyta kawałkiem historii, bowiem szukaliśmy bunkrów w krzakach gdzie zgubiłam (po raz kolejny w życiu) dekielek od obiektywu.
    To już była mega asonoryzacja, przecząc wszelkim opiniom, że w towarzystwie nie da się tego osiągnąć. Da się, ewentualnie był to ciąg dalszy efektu zaistniałego na samotnej wyprawie poprzedniego dnia. 😂

A tymczasem → dzień mnie wzywa! I mnóstwo planów do zrealizowania.