Nie marnując codzienności, czyli wypełnianie szczelin czasu.

Codzienność może malować najpiękniejsze obrazy, trzeba tylko korzystnie używać czasu. System zabiera go nam w dużych ilościach, obowiązkowe godziny pracy inne powinności itd. To sukces potrafić je tak poukładać, żeby nie zapomnieć żyć.
    Wcale nie jesteśmy z mężem mistrzami układania planu tygodnia. Mężowi system zabiera znacznie więcej niż mnie. Mam błogosławieństwo czasu, o które modliłam się bardzo długo i cierpliwie, więc dziś szczęśliwie cieszę się wystarczającą ilością wolnego. (Choć chciałoby się więcej, by prężniej rozwinąć coś własnego.)
    Liczę się z tym, że w obecnym świecie nic nie jest na zawsze, ale póki ten firmament nie zostanie zwinięty znad naszych głów, korzystam ile tylko mogę.

Jak często powtarzam, mój dom jest moją bazą wypadową. Miejscem odpocznienia i wyciszenia (jeśli sąsiad da). Bo życie rozkręca się tak naprawdę poza mieszkaniem.

Z powodów technicznych i już w tym momencie rozsądkowych, pożegnaliśmy się na zawsze z naszym samochodem, który nie spełniał oczekiwań. Poszedł na żyletki, ponieważ jego stan techniczny nie nadawał się do przejścia w następne ręce. Czasami tak bywa z darowanymi rzeczami. Auto służyło nam tylko na krótkich dystansach, ale że oboje pracujemy poza miastem i krótko mówiąc, czasami mamy osobne sprawy i potrzeby, wygodniej jest mieć dwa. (Póki to możliwe.)
    Dokonaliśmy więc w jego miejsce zakupu bardzo zadowalającego. Samochód jest przede wszystkim funkcjonalny, ma wyższe zawieszenie niż nasza rakieta i porównywalną powierzchnię bagażową. Dodatkowo tylne siedzenia składają się na płasko i znając nas, tak pewnie będziemy cały czas jeździć.
    Moc silnika to była sprawa drugorzędna, ponieważ na autostrady i długie podróże mamy rakietę przyklejoną nisko do asfaltu, a drugi miał być jej przeciwnością, autkiem nadającym się na bezdroża. Na kocie wędrówki i na ryby.
    Do tego zakupu dostaliśmy w prezencie szampana. Mało jest komisów, w których można położyć zaufanie, a ten się sprawdza, nie tylko nam, ale tez znajomym. Polecam komis "Kozik" w Łasku.

Wypatrzyłam na placu ciekawostkę, mieli w sprzedaży taki model jak nasza rakieta, ale w brązowym metaliku. Ile daje lakier, ten tylko się dowie, kto to sprawdzi. Ten samochód od razu zdawał się młodszy, no i ta złota stylówa... A jednak kolor ma znaczenie. 🤣

Bliźniak naszej rakiety.

Nowy koleżka.

Ostatni dzień kwietnia, /to była niedziela handlowa/, ustaliliśmy z mężem dniem całkowitego resetu. On wybrał się na ryby, ja na rower po mieście. Nie wiem co ja sobie myślałam obierając taki kierunek... Bodajże wierzyłam, że ludzie powyjeżdżali gdzieś daleko, ewentualnie siedzą na działkach... Nie, oni łazili po sklepach i generalnie chyba cała ludność łódzka została w mieście...
    Przez rynek manufaktury nie dało się przejechać, trzeba się było rozpychać. O innych podobnych miejscach już nie będę mówić. Ostatecznie wylądowałam w parku na Zdrowiu żeby posiedzieć sobie w spokoju nad wodą, ale i to nie było do końca trafione.
    Byłoby, bo ludzi wcale nie było dużo, wszyscy kumulowali się na placu zabaw, a w części spacerowej cicho – kilka kocyków i pikników na trawnikach, summa summarum dość przyjemnie. Dopóki ktoś nie przyszedł z mikrofonem i głośnikiem... Ustawił się nad samym stawem, a jego głos niosło jak cholera. Wygłaszał herezje o tym, że zbawienie przychodzi przez Maryję i generalnie to był główny wątek. Jajek ani pomidorów nie miałam... oddelegowałam się więc w inny rejon parku.
    To duży teren, można się nawet poczuć jak w lesie.

Na szczęście to nie koniec, chociaż nie mam tak jak większość – wolnego całego tygodnia i nawet drugiego byłam w pracy, ale każdy inny dzień wykorzystałam na maksa.

Może nie wszyscy wiedzą, ale jestem typem skowronka. W dni wolne też budzę się wcześnie. Ogólnie to co mi się zawsze marzyło, to aby praca nie zaburzała mojego biorytmu, snu itd. To się udało, wyregulowałam się, choć po poprzedniej pracy łatwo nie było, bo mój organizm nie wiedział ile ma spać. Serio, to było męczące...
    Zasięgnęłam porady u więcej wiedzących, zażyłam takie coś jak melatonina i mój sen wyregulował się, wracając do swoich naturalnych siedmiu godzin zapotrzebowania na sen (od nastolactwa tyle mi wystarcza). Do pracy budzę się bez budzika, organizm chodzi jak w zegarku. Wspieram się jeszcze takim ziółkiem pomocniczym - ashwagandhą. To takie coś, co pozytywnie wpływa na układ nerwowy i immunologiczny.

Po trzydziestym roku życia, czasami jak coś pójdzie nie tak, trzeba kopnąć organizm w dupę żeby zaczął znowu chodzić prosto.

Koszulka z napisem "Błogosławiona"
Dostałam ją od przyjaciółki, która zamówiła ją sobie w Internecie.
Nie uwierzycie, ale ona ma rozmiar XXL 🤣

To jest moja trasa biegowa. W dni wolne budzę się o 5:30 albo 6. Wyjście z domu o tej porze jest dla mnie mocnym strzałem energii. Prawie nikogo nie spotykam, ulice są cichsze. To taka pora kiedy mogę te pierwsze myśli pozostawić czyste i spokojne, kiedy nie dociera jeszcze do mnie ten ludzki błąd, który czasami niweczy plany lub psuje nastroje.

Biegnę kiedy wstaje słońce i mruga do mnie przez szybko mijane przeze mnie drzewa. Takie dni są zawsze super, są jakby dłuższe i pełniejsze.

Był taki jeden chłodniejszy dzień, gdy pojechałam rekreacyjnie do Arturówka. Na rowerze w porządku, ale kiedy usiadłam na leżaku, trochę mnie przewiało. Jednak wcześniej już udało się odzyskać zahartowanie i pogodo-odporność, więc nie martwiło mnie to, czy nie odchoruję tej wycieczki. Hart ciała jest równie ważny co hart ducha.
    Wietrzny dzień sprawił, że w tym jakże popularnym miejscu, byłam prawie całkiem sama. Było cichuteńko. Wspaniale.

Inne wędrówki jeszcze czekają w kolejce na ujrzenie światła dziennego. Pociągnęłam dalszą część wizyty w rezerwacie ptaków, fotorelacja tutaj ⏩ Rezerwat ornitologiczny.

Jeśli do kina, to tylko w środku tygodnia. Na sali tylko kilka osób, nie chrupią i nie śmierdzą ci tymi fast-food'ami, nie szeleszczą, jest spokój.
    Wybraliśmy się na film, który po obejrzeniu mogę określić jako komedię z wątkiem psychologicznym. Najpierw Wam opowiem o czym jest, potem dopiero podam tytuł.

Film opowiada o człowieku, który postanowił odmienić swoje życie, krótko mówiąc – zerwać z przeszłością i zacząć kompletnie od nowa. Poznał kilkoro ludzi, którzy mieli podobne problemy, wiadomo, że takie sprawy bardzo zbliżają do siebie. Kupił sobie nowe mieszkanie, zmienił styl ubierania się, dosłownie wywrócił życie do góry nogami. Ale że z przeszłością zerwać nie tak łatwo, ta upominała się o niego nachalnie.
    I tu pojawia się druga postać z problemami jak z Łodzi do Las Vegas. Styl bycia nie znający sprzeciwu, gość przekonany o swojej wyższości nad innymi i wykorzystujący wszystko, aby demonstrować władzę. W międzyczasie okazało się, że ma parcie na szkło, pragnie, by wszyscy o nim wiedzieli. Osoba dysfunkcyjna oraz inteligentny więc skuteczny manipulator.

Dalej fabuły nie będę rozwijać, generalnie uśmialiśmy się jak dawno, mnie co rusz łzy ze śmiechu leciały. Ale to raczej dość czarny humor, więc jak kto lubi. Tytuł filmu "Renfield" określony jako horror.

Wygłupy na sali kinowej:

Udało mi się wreszcie w miarę dobrze nagrać piosenkę. Na moim kanale YT jest ich kilka (z dawnych lat), ale słabo słychać mój głos, za bardzo zlewa się z oryginałem. Tutaj wyszło dosyć czysto:

Udało się skończyć regał "pro natura", który powstał tylko pod zwierzaki i pod rośliny. Gdy już wszystko poustawiam, nabierze to zupełnie innego wyglądu, na razie jest tak:

Pozostaje dokończyć impregnację i urządzić roślinność.

Terrarium Stefana jest już ostatecznie wykończone.

A to Pikpok Kowalski i jej ukochane robale. Tak, Kowalski jest kobietą.

Czasami (najlepiej w środku tygodnia) jemy gdzieś na mieście. Randkowanie jest świetną praktyką, bo rozmawia się więcej niż w domu i na co dzień. Był taki okres w ciągu roku, że brakowało nam rozmów, nie było czasu. Poza pracą masa innych obowiązków, wyjść, które zjadały czas i choć niczego nie żałujemy, a zwłaszcza spotkań – czuliśmy w głębi serca, że pora przystopować.
    Pisałam wielokrotnie o tym, że chodzimy na spotkania małżeństw w naszym Kościele. To był dobry czas, ale zajmował nam akurat wtedy jedyne wolne popołudnie, które mieliśmy razem. W każdy inny dzień zabiegane – albo jedno albo drugie. Rozmawialiśmy ze sobą niemal wyłącznie przez SMSy. Coś było nie halo...
    Zrezygnowaliśmy. Przyznam, że po dłuższym czasie zaczyna to skutkować.

Więcej głębszych tematów dotykamy, kiedy już te przyziemne zostaną dawno przegadane, jest czas, by pozaglądać sobie do duszy.

I do żołądków. Teraz już wiem, że w kuchni japońskiej lubię tylko sushi (każde) i ramen (jak sama zrobię). To już drugie dziwne danie, które nie bardzo mi smakowało. Zaspokoiłam tylko głód i zostawiłam resztę mężowi, z kolei ten zajadał się ze smakiem.
    Na drugim talerzu tradycyjna kuchnia, pierożki po ukraińsku i to lubię najbardziej!

Ładna japońska restauracja w samym centrum na Piotrkowskiej.

Bierhalle w manufakturze.

W międzyczasie naszych wyjść, złapałam materiał na łódzki blog z otwarcia sezonu ⏩ Otwarcie sezonu motocyklowego 2023.
    Obudziły się wspomnienia. Motocykle zawsze sprawiają, że tańcują we mnie emocje, bo z jednej strony chciałoby się do tego wrócić, a z drugiej, na polskich drogach nie jest to bezpieczne.

Udało się przezimować rozwar! Dawno nie wychodziłam na balkon... a tu proszę. Z doniczki wyrósł piękny nowy krzaczek, delikatnie ubarwiony fioletem na listkach.
    Czas też najwyższy, by obudzić kaktusy z hibernacji. Może mi który łaskawie zakwitnie. Rok temu się udało.
    Wilczomlecz zakwitł sobie sam (pierwszy kwiatek w tym sezonie na moim parapecie), ale kaktusy trzeba najpierw rozbujać.

Byliśmy w palmiarni, fotorelacja tu ⏩ Palmiarnia i angielski ogród dydaktyczny. Przyniosłam stamtąd kolejny żywy kamień, ale coś dziwnego zaobserwowałam. W sklepie był jędrny i gładki, a po otworzeniu papierka w domu, stał się zmarszczony. Nie wiem dlaczego, co mu się stało w drodze, wszakże "móżdżki" z giełdy wyglądają nadal znakomicie, a ich transport odbył się w zimny dzień; ten miał ciepło i krótszą drogę.
    Mam nadzieję, że po porostu zrzuci skórę, bo tam w środeczku widać młody nowy kształt. "Żywe kamienie" tak właśnie się rozrastają – zrzucając zewnętrzną powłokę. Ale czemu tak się zrobiło po drodze, nie wiem. Mam nadzieję, że idzie mu na życie.

Jeden z majowych dni spędziliśmy u przyjaciół w domu położonym w lesie. Grill i cisza lasu wokoło. Nie ma jak pełny żołądek, przyroda i bogate rozmowy.
    Ale mój skowronek wewnętrzny nie pozwala mi cieszyć się tym wszystkim do późnych godzin. Ledwo wskazówka dotknie dwudziestej pierwszej i ja już ziewam na potęgę. Cóż, starzeje się człowiek. 😂

A teraz pora wziąć się za robotę i nasz salon posprzątać, bo wieczorem gościmy wspaniałych ludzi. :)
    Szkoda czasu, by przesiedzieć go przed telewizorem. Nawet nie mamy takiego urządzenia w domu już od wielu, wielu lat.

Dziś jest dziś, a jutro może bardzo się zmienić, dlatego szanujmy swoje życie, swoją codzienność i nie marnujmy go... przynajmniej nie zbyt często. A będą o tym gadać i zazdrościć, tego chyba nie da się uniknąć.