Między dziećmi, burgerami, a prawdą.

Ostatnio otaczam się samymi matkami i chciał nie chciał, najczęściej poruszane tematy to dzieci. Mam silne wrażenie, że posiadanie dzieci to trochę tak jak z nieudanym odchudzaniem – kiedy dana osoba przechodzi na nieodpowiednią dla siebie dietę (czyt. te popularne odstępstwa, rezygnacje i przegłodzenia) i przekłada swoje frustracje z tym związane na innych, przy tym dalej zachwala swoją dietę jak hipokryta, żeby zrekompensować sobie wszystkie katusze i zachęca do przejścia na ten sam model odżywiania. Czy to jest to samo jak myślenie "zrób to samo co ja, jest super" / w domyśle - "nie będziesz miał lepiej niż ja, też się pomęcz"??
    Gdy mówię, że nie mam dzieci, to zaraz pada pytanie o tą sławetną już szklankę wody. Czyli dziecko umniejsza się do schematu hodowania osoby po to, żeby stał się geriatryczną pielęgniarką w przyszłości, którą stanie się dlatego, że jest z tobą spokrewniony i czuje się przez to zobowiązany??

Tymczasem moja mama dzięki temu, że mnie urodziła, miała przyjemność zaprać mnie pewnego dnia rodzinnie na wycieczkę do Uniejowa i tam sprawiła mi przyjemność robieniem zdjęć. Wyjątkowo tym razem byłam wyłącznie w roli modelki. I to nie jest najnowsza wycieczka, ona ma już trochę czasu, leżała na dysku twardym. Blog o województwie łódzkim bez Uniejowa jest jak kabura bez pistoletu, więc w końcu ją wykopałam.
    ⏩ Uniejów – skarb województwa łódzkiego.

Ostatnio dostałam po przyjacielsku przemyt z samego Dubaju od ziomka. Co stało się tematem handlu? Kardamon oryginalnie pakowany w łupinki, czyli tak jak się sam zapakował, tak został ususzony, następnie trafił do mojego młynka z kawą i obecnie dzień w dzień sprawia mi przyjemność. Aromat - pierwsza klasa, ten mielony ze sklepu się chowa.

Podobno mięliśmy długi weekend. Jako człowiek handlu, nic o tym nie wiem. Na całe szczęście moi szefowie respektowali tzw. "Boże ciało" i mogłam swoje ciało zanurzyć w Mrodze. To taka rzeczka nieopodal (godzinkę od Łodzi).
    Pachniała rybami. Mimo to, na nową przynętę jaką tego dnia postanowiłam przetestować, nie złapało się nic. Ale z rybami to jest tak, że raz biorą, a raz nie i już. Trzeba trafić w dzień, w godzinę i w chwilę.
    Objedliśmy się lodami, poczytałam gazetę, ale jeszcze jej nie skończyłam i choć mam już nowy numer, nadal próbuję znaleźć czas na dokończenie starego, a jak już czas jest, to mi coś innego w ręce wpada.
    Wczoraj do poduszki zaczytałam się w pięknym tłumaczeniu ewangelii, jak Jezus tłumaczył swoim uczniom co ich będzie spotykać na drodze apostolstwa. Jakie to było ponadczasowe i dzisiejsze... Dosłownie czułam się jakby mi to właśnie teraz powiedział do ucha, a ja tylko przytakiwałam mamrocząc "ta, no właśnie, ja wiedziałam, że to przez Ciebie. Ta, no tak i wszystko jasne." 🤣

A zdjęcia poprześwietlało, bo nie mam żadnej osłony na obiektyw.

Zauważyłam, że ludzie nie umieją, a nawet boją się poruszać temat śmierci. Powstała jakaś dziwna, socjologiczna luka, bo choć temat jest naturalny, często traktowany patologicznie. A nie daj Boże powiedzieć, że śmierci się nie boisz, wtedy właśnie ty sam zostajesz uznany za kogoś patologicznego.
    Nie bez powodu lubuję się już od dłuższego czasu w księdze Objawienia. Lubię temat końca, podoba mi się opis ostatnich chwil istnienia naszej ziemi. Najbardziej kręci mnie perspektywa ciągu dalszego i nowej ziemi, ale to co będzie zanim... te sceny batalistyczne, przemarsze wojska itp., zawsze powodowały u mnie ciarki.
    Wierzę w taki koniec i nie boję się tego wszystkiego. Nie przeraża mnie żaden trumienny temat, ani spacerowanie po cmentarzach nocą. To ostatnie może dlatego, że rodzice nigdy nie straszyli mnie żadnymi duchami i wampirami, raczej przeciwnie, oswoiłam się z tym czytując fantastykę. Już w bardzo wczesnej młodości wiedziałam, że to tylko fikcja literacka, a większość historycznych wampirów (mówię o naukowych tekstach źródłowych), to głównie ludzie chorzy na porfirię, albo... schizofrenię.
    Ciekawym przykładem był Bella Lugosi, który faktycznie twierdził, że jest wampirem (ćpał morfinę), a zagrał fantastycznie. Jako fanka czarnobiałych filmów grozy, ten uważam za wyśmienity. Zresztą Lugosi został nawet pochowany w stroju wampira, w którym występował w filmie "Dracula".
    Generalnie świadomość tego o co chodzi w tych wszystkich stukostrachach i poltergeistach, doprowadziła mnie do punktu, w którym podobnie jak nowotestamentowi uczniowie Jezusa, wchodzę w stare miejsca z autorytetem i w razie "W" jestem nastawiona bojowo, a nie strachliwie. Podobnie rzecz ma się do styczności z ludźmi opętanymi, choć nigdy w życiu nie widziałam takich jazd jak pokazują czasami w filmach, ale raczej zachowałabym zimną krew.
    Lektura Biblii tez dużo mnie nauczyła, m.in. o tym co to jest szeol, co się dzieje po umarnięciu, co w ogóle jest dalej. To taka uspokajająca wiedza, która daje perspektywę czasu, że to co tutaj robimy, ma sens i że na tym życiu się absolutnie nie kończy. Strach przed śmiercią staje się bezsensowny.

Wspomniałam gdzieś kiedyś o tym, że nie jadam chleba. On pojawia się na naszym stole raczej wtedy, kiedy mamy gości, bo tolerujemy bez problemu tradycyjne nawyki żywieniowe innych osób.
    Jednakże dzisiejszy chleb nawet z piekarni z tradycjami, nie do końca jest takim chlebem jaki pamiętamy z dzieciństwa. Zauważyłam po sobie, że jedząc codziennie pieczywo, przybywa mi na wadze. Nie mówię nawet o wielkich ilościach, a o jednym posiłku z chleba dziennie. Nie mówię też o wielkim tyciu, ale powiedzmy, że po prostu sześciopak znika pod nieco grubszą warstwą tłuszczyku. To jest dla mnie znak, że coś jest nie halo.
    Pieczywo stało się u mnie spontaniczne. W przypadku gościny (o tym już wspomniałam) i w podróży, bo często to najprostsza forma na prowiant i po kanapkach nie zostaje w plecaku pudełko. Zdarza się też, że jemy na mieście, np. burgera. Nie jestem psychopatą dietetycznym i nie panikuję na wieść o pizzy na imprezie – więc tak – jadam. Ale nie każdego dnia. I ten 6pack się nie zalewa, a ja jestem zadowolona i moje kubeczki smakowe też.
    Śniadanie do pracy to najczęściej omlet owsiany z miodem, teraz mam sezon truskawkowy, więc nic innego nie jem aż do wyczerpania zasobów naturalnych. Truskawki towarzyszą mi każdego dnia.
    Obiad wygląda bardzo różnie, kolacja zawsze wysoko-węglowodanowa.

Niedziele zwykle spędzamy na mieście, chodzę z mężem na randki, śniadania jadamy też na mieście. Na całe szczęście jesteśmy niepopularni i nikomu nieznani i możemy to robić.

I właśnie lecimy na miasto przeżyć jakąś ciekawą przygodę. I od burgera zaczynamy. 😎