Nie jesteśmy niewolnikami czasu.

Przyjemnie jest spać przy otwartym oknie kiedy pada deszcz. Właściwie... nawet go nie zauważyłam, spałam tak dobrze i mocno... ten szum utulał serce, odsuwał najnikczemniejszą myśl ze świata, trzymał mnie w spokoju jak Morfeusz w swych objęciach wespół ze swoim dziadkiem Hypnosem. Ale to tylko porównania, do Grecji stąd daleko, a atrybutem jedynego boga, jaki w tej chwili mógłby pełnić czaty w drzwiach do mojej sypialni, byłaby poduszka.

No dobra, żarty o mitach na bok, choć fajnie się wymyśla.

Zbudziłam się o 5 rano czując się co najmniej doskonale. Głęboko wdychałam rześkie powietrze i jeszcze tak wędrowałam w półświadomości po sennych krainach. Takie poranki niech mi się przydarzają jak najczęściej. Kocham deszcz, jego zapach i oczyszczające właściwości.
    I tak zaczął się dzień wolny od pracy, poranek.

Miasto jak wielki ul, pełen harmidru, ludzie fruwali w różnych kierunkach. Zostawiłam samochód na ostatnim piętrze parkingu.
    Śniadanie w Costa Coffee, oni tam serwują małe posiłki, musiałam poprawić w pączkarni. 😂

Potem odpoczynek w pięknym parku blisko Urzędu Miasta, w którym miałam do załatwienia interes, ale jeszcze było sporo czasu. Dzień był upalny, do kwadratu solarny, gdzieś w powietrzu czuć było pragnienie burzy.
    Udało mi się zobaczyć z bliska pisklę łyski w tym najbardziej kolorowym stadium. Niestety nie miałam ze sobą aparatu, więc marzenie spełnione w 50%. Tak! Bo konkretnie marzyło mi się zrobić mu kilka zdjęć!

Któryś dzień pamiętam, to chyba była niedziela, wygłupy z mężem w parku. Pamiętam starszego pana, który siedział na ławce z żoną. Zaczepił nas i zaczęliśmy gadkę. O podróżach, o językach obcych, o lotach samolotowych, o relacjach. Uroczy człowiek.
    Znów zabawa selfie stick'iem. Różne tematy, bolączki do przepracowania, bo świat nie jest dobry i czasem doskwiera, ale jest w tym wszystkim życie, które porusza dobrą wibracją.

Mój domowy ogród botaniczny coraz większy. Wróciłam sobie do starszych zdjęć, gdzie z każdej tej doniczki wystawało zaledwie po kilka listków. Dziś rośnie mi piękny busz.
    Kapturnica mi w tym roku zakwitła, co przydarza mi się po raz pierwszy w życiu. Rejestruję to jako wydarzenie roku!

Kompletuję rzeczy względem tych dwóch wesel. Do jednego zestawu udało się znaleźć pasujące kolczyki. Jeszcze nie wiem do których z sześciu dziur w uszach je wsadzę. Praktycznie nigdy wszystkich nie zajmuję, więc ilość kolczyków jak najbardziej się zgadza.
    Coś z włosami zdecydowałam zrobić sama, mam taki szpargał, który powinien mi pomóc.

Na lekko życie płynie. Bo choć nie wszystkie plany pozwala mi się zrealizować, nie wszystko zawsze gra, czasami coś męczy, skupiam się na rozwiązywaniu problemów, a nie na samych problemach.
    Najważniejsza jest rozmowa, bez tego ani rusz. Być może dlatego my się z mężem w ogóle nie kłócimy, być może dlatego każdy szef miał zawsze do mnie zaufanie, bo buduję nie tylko partnerstwo, ale i jakąś relację, w mniejszym bądź większym stopniu zażyłą, wszystko zależy od ludzi.
    Rozmowa przede wszystkim, prosto z mostu i od razu, nie czekać, nie dusić nic w sobie. I wtedy pomimo tych problemów, dostrzegamy, że są jeszcze inne rzeczy, prawdopodobnie dużo ważniejsze niż te komplikacje. Pamiętajmy zawsze, że radość z małych rzeczy to żaden frazes. To jest zdrowe postrzeganie, zdrowsze od uciekania w te dobre i piękne sprawy, bo takie coś można długo ciągnąć, ale kłopoty są jak diabeł na gumowej smyczy. My możemy go odrzucać, ale guma się w końcu tak napnie, że diabeł wróci i walnie nas z pełnym impetem tej smyczy. Nie warto na nic czekać. Ale zawsze warto cieszyć się małymi rzeczami – gdzieś pomiędzy tym wszystkim.

Koszula z szafy wyciągnięta, dziś randka z mężem. Takie rzeczy się nie nudzą.
    Nie jesteśmy niewolnikami czasu – pamiętajmy o tym. Mimo pozornie krótkiego dnia, mimo pracy na 8, czasem na 12 godzin i w pełnym etacie, można żyć i można dostrzegać to co w tym życiu cenne. I delektować się tym.