Recydywa.

Kiedyś już siedział w więzieniu. Siedział słusznie za swoje winy. Minął jakiś czas, przeszedł trudną drogę, od człowieka na dnie do człowieka, który dojrzał nadzieję i uchwycił jej się mocno. Nawrócił się na biblijne chrześcijaństwo. Zamarzył, by założyć rodzinę – z tych słów najlepiej go zapamiętałam, były szczere, jakoś to się wyczuwa, on naprawdę się zmienił. Został odmieniony. Pewnego dnia zniknął.
    Historia zatoczyła koło. Miejsce, którego miał więcej nie oglądać, przywitało go szeroko otwartymi drzwiami. Jak to się stało? Jego dawny kumpel, z którym dokonywał aktów przestępczych, złapany, zeznał udział naszego kolei. Skłamał. Ale sądowi wystarczyło tylko tamto jedno słowo. Dochodzenie? Jakie dochodzenie? Na domiar nikogo nie zdziwiło, że w czasie popełnianego przestępstwa, nasz kolega właśnie odsiadywał wyrok. Nikogo nie zdziwiło, że jego obecność w miejscu kolejnego przestępstwa, była fizycznie niemożliwa.

Apelacja. Oczywiście, że apelacja. Wyrok to 7 lat. Przesiedział już 2. Sąd nadal nie ogarnął tego tematu. Ale nie może się przyznać do błędu. Za coś takiego musiałby wypłacić horrendalne odszkodowanie. Sądowi nie wolo przyznać się do błędu. Niewinny człowiek musi siedzieć. Tak jest taniej. W więzieniu karmi się marnie. Nasz kolega ma w tej chwili tak zszargane zdrowie, że regularne badania nie pokazują w ogóle korzystnych rokowań. Nie na tym, co tam dostają. Nie na tej ilości, którą tam dostają. Stawka dzienna to 5,70 zł na jedzenie.
    Sklepik? Jest. Do każdej ceny dodane jest chyba ze 200%. Praca w więzieniu? Jest i on pracuje. Ale nie dostaje za to pieniędzy. Zarobkowo w więzieniu mogą pracować wyłącznie alimenciarze. Możemy przesyłać mu pieniądze. Ale więzienie zabiera 50% od każdej sumy jaką mu przelewamy, więc nie można za dużo, bo to się po prostu nie opłaca na aktualne życie. Ta reszta to tzw. "żelazne pieniądze". On to otrzyma przy wyjściu na start. Ale co teraz?

Resocjalizacja? Jaka resocjalizacja? Traktowanie wszystkich jednakowo, między współwięźniami hierarchie, jeden okrada drugiego, zaufanie nie istnieje. To jest obóz przetrwania.
    Jeżeli kolejne badania wykażą, że facet jest już tak schorowany, że nie jest zdolny do pracy, wywiozą go z aresztu do normalnego więzienia, gdzieś poza naszym miastem.

Odwiedziliśmy go. W poczekalni pełno kobiet z dziećmi. Wszystkie znerwicowane, nawet dzieciaki, to było widać gołym okiem. Młode matki poubierane jakby szły na dyskotekę, trochę to było dziwne. Dawno nie naoglądałam się tylko pośladków i cycków.

/źródło zdjęcia

Na sali widzeń harmider jak jasna cholera i te przeklęte lapy jarzeniowe... Okna zamalowane bez dostępu naturalnego światła. Widzenie trwa około godziny czasu, mnie już po dziesięciu minutach zaczęła boleć głowa, bolały mnie też oczy. Skupienie przychodziło mi z trudnością.
    Dla takiego empaty i obserwatora jak ja, to trudne warunki, bo dookoła emocje lały się kaskadami. Szło ześwirować, przy każdym stoliku coś się działo, moja uwaga w pewnym momencie podzieliła się na kilka części. Bardzo ciężko było mi słuchać, zaczęłam więc trochę więcej mówić, ale głowa już mnie tak bolała, że myślałam, że zaraz wyjdę...

Jakie mam odczucia po spotkaniu? Jeszcze przed wejściem miałam wrażenie, że ten wielki obiekt opanowuje duch śmierci. To słowo wyświetlało mi się w głowie jak wróg na radarze statku podwodnego.
    Żal człowieka, który marnuje swój czas, siedzi w niewoli bez sensu, traci najlepsze lata swojego życia. Przede wszystkim traci zdrowie. Ale jak sam powiedział, umacnia się w tej nadziei, którą obecnie żyje i po prostu będzie trwał.
    Był całkiem pozytywny w odbiorze. Spodziewałam się złamanego człowieka pełnego smutku albo gniewu. Tego nie dało się wyczuć, bo dominowało coś zupełnie innego. Silne przekonanie o perspektywie, w którą uwierzył.

/źródło zdjęcia