Apokalipsa na prosty rozum.

Czasami tak się zastanawiam, wynotowując co ważniejsze elementy z Objawienia Jana, co właściwie powinnam zawrzeć w takim wpisie. Zajęłam się tym z potrzeby, lubię tę księgę i interesuje mnie dobra znajomość tych zapowiedzi, ponieważ poszczególne proroctwa spełniają się za mojego życia, co pozwala mi twierdzić, że może, być może dożyję końca świata; ale co innego wyciągam z niej dla siebie, a co innego wyciągam na światło dzienne, bo nie jest łatwo przełożyć pewne jej elementy na współczesny tok myślenia, zwłaszcza, że większość moich czytelników nie zna Pisma Św., a nawet część z Was ma albo mgliste pojęcie o sensie jej istnienia, albo nawet krytyczne.
    Staram się, by ten blog opierał się o życie, by pokazywał pewne różnice w życiu codziennym chrześcijanina i rzucał światło na to, co do tej pory okrywał cień, krótko mówiąc opowiedzieć jak rozumiem to czy tamto, a przede wszystkim ściągnąć z Boga całą tę metkę przypiętą przez powszechny w Polsce Kościół. I to wcale nie jest proste zadanie.
    Możesz mieć przyjaciela i bardzo dobrze go znać, poważać, uznawać za wartościowego człowieka, podczas gdy inni uważają, że jest gburem, ważniakiem i nie rozumieją gdzie Ty widzisz te jego dobre cechy. I to jest trudne, bo czegoś tam w życiu z nim doświadczyli (albo właśnie nie doświadczyli), a Ty już niejedną beczkę soli z nim zjadłeś i wciąż się zastanawiasz dlaczego tak jest.
    Ale powoli, może najlepiej mówić ogólnie o byciu chrześcijaninem, niżeli o samym Bogu. Choć w tym temacie jest on nieodzowny.

Chrześcijanin przygotowuje się do wieczności. Można tak powiedzieć w konwencji życia, które maluje inny obraz na tle świata. W pełnej świadomości chrześcijanin oczekuje tzw. Dnia Pana, określającego moment, w którym Bóg przestaje pozwalać człowiekowi na syf jakiego narobił do tej pory i odbiera mu możliwość kontynuowania tego projektu.
    Bóg kiedyś poddał nam ziemię pod władanie, dał wolną wolę i do dziś pozwala nam na nasze rządy i decyzje. Z dniem, z którym na ziemię wstąpiły śmierć i grzech, bo człowiekowi zachciało się zostać bogiem i trochę zafiksował, Bóg określił datę sobie tylko znaną, w której przyjdzie i powie "dosyć!"
    Chrześcijanie tego wyczekują, ponieważ oznacza to dla nich nowy początek, czas, w którym śmierć zostanie zlikwidowana i czas na założenie nowego świata bez tego całego syfu. Przede wszystkim oznacza to życie wieczne w nowym ciele fizycznym, którego prekursorem jest Jezus. On żyje i ma się dobrze, nie starzeje się i nie umiera. Wzorem Jego mamy żyć dzisiaj, wzorem Jego mamy zmartwychwstać potem.
    Dzień Pana jest dla chrześcijanina czymś wyczekanym i oznacza dzień zachwytu. Po postu tego dnia każdy chrześcijanin będzie zachwycony tym co zobaczy. Gorzej dla tych, którzy mają Boga w nienawiści. Bo w nowym świecie nie będzie już miejsca na fochy. Zaś wielu zobaczy i uwierzy, niektórzy tak muszą, więc nie jest tak, że wybije godzina i dobranoc. Bóg chciałby wszystkich do siebie zabrać, do nowego fizycznego domu, ale rąk im nie powykręca. Dziś mają sobie Boga za nic i bawią się w te swoje wojenki, biznesowe przepychanki, polityczne gierki, to jedna ze sfer, która jest powszechnie na językach i w sumie nie ma się co dziwić. Zła jest o wiele więcej, ale zostawmy ten temat.
    Jeśli pytacie co z nimi: pójdzie swój do swego, nikt nikogo na siłę, tam gdzie nie chce, nie zabierze. Także luzik, każdy będzie miał to, w co uwierzył. Przypuszczam jednak, że na koniec nie każdy będzie z tego zadowolony, ale po co o tym myśleć teraz? Nie dramatyzujmy, jeszcze jest czas.

Co tymczasem dzieje się na świecie, dlaczego w niektórych krajach bojkotuje się chrześcijan, skąd się biorą współczesne uciski? Wiadomo, że są takie kraje jak Chiny czy Korea Północna, o których można napisać powieść absurdu i nie będzie to wcale fikcja. Dlaczego więc gnębi się tam chrześcijan, posiadanie Biblii jest wysoko karane (często pozbawieniem wolności), dlaczego tak dużo się mówi o prześladowaniach w tamtych miejscach, mimo że przecież nikt nie ogłosił nigdzie tępienia innych wierzeń?
    Sęk w tym, że chrześcijanie są monoteistami. Jak było za starożytnego Rzymu, kiedy oddawano pokłon cesarzowi, czy figurkom, bądź królowej nieba, chrześcijanie byli często kasowani za to, że tego nie robili. I dziś tak jest, że cesarzowi żaden się nie pokłoni (papieżowi), dyktatorowi też nie, ani jego pomnikowi. Chrześcijanie nie ugną kolan przed aniołem, demonem czy szatanem, który notabene też jest aniołem.
    Oni oddają chwałę wyłącznie Bogu, któremu powierzyli swoje życie i tego życia nie boją się stracić, bo znają przyszłość. Poza tym mają z Bogiem żywą relację utwierdzającą ich w przekonaniu, że to nie pusta wyobraźnia, a fakt Jego istnienia.
    Dużym problemem jest mieszkanie w krajach, w których ten kto nie wyznaje krajowej religii, jest od razu poganinem, krótko mówiąc, gorszym sortem. Nie chciałabym trafić w takie miejsce, nawet turystycznie, nie wiem czy dałabym radę nie podupaść.
    Mamy ziomka w Pakistanie, właściwie mąż ma, bo ja nie mówię po angielsku, więc nie rozmawiam z nim, ale śledzę jego życie. Jest chrześcijańskim pastorem w muzułmańskim kraju. To jak włożyć łapę w gniazdo szerszeni. Pewna śmierć. Ostatnio prześladowania nasiliły się do tego stopnia, że spalono kilka domów chrześcijańskich rodzin, a w ostatnią sobotę zastrzelili młodego chłopaka od nich. Ci co przeżyli, ukryli się na polu trzciny cukrowej. To nie jest łatwe, kiedy w cieniu masz jakieś 45 stopni Celsjusza. W tą niedzielę postrzelili innego pastora chrześcijańskiego. Facet jakoś przeżył. I za co? Za to, że nie oddają chwały Allachowi. Tyle wystarczy żeby dostać kulkę w łeb.
    Teoretycznie do turystów się nie strzela, ale ja dziękuję za taką rozrywkę. W chwili obecnej czuję się w Polsce bezpieczna. Nie mam bladego pojęcia co by się ze mną stało w obliczu takiego hard core'u. Czuję się na to zwyczajnie za słaba, choć podobno adrenalina zmienia ludzi w superman'ów. Podobno. Nasz ziomek np. jest takim superman'em. Uciekać nadal nie zamierza. Wy powiecie, że idiota. Ja widzę gościa, który nie opuszcza tych, którzy teraz go najbardziej potrzebują.
    Świat jest zupełnie inny za granicami naszego wygodnego kraju. Polska nie gnębi nas, pozwala na oficjalne życie, a niektórych nawet głaszcze. Polska, taki poniewierany przez polityków kraj, a o wiele więcej głupoty dzieje się za jego granicami, np. tuż za miedzą. Dlatego ja już dawno przestałam się przejmować durnotą z telewizora. Swędzi mnie to, ale nie rozdrapuję. Problem będzie już jak coś zacznie szczypać, ale na rozstrzelanie się nie wpraszam.

Też jestem tą chrześcijanką, która czeka z narastającą niecierpliwością, aż się wreszcie coś tak wyłoży na tym globie, że poczuję dreszczyk. Oczywiście nie ze wszystkich konsekwencji będę zwolniona ale co tam, raz człowiekowi śmierć w końcu.
    Jest np. biblijna zapowiedź czasów, w których ogłosi się pokój na ziemi. Izrael pogodzi się z sąsiadami, będą mogli odbudować świątynię. W końcu kamień węgielny i Lewitów już mają gotowych, pierwsza ofiara złożona. Przy dzisiejszej technice to będzie chwila moment. I potem co? Przyjdzie gość, który poda się z Pana, świat uwierzy. Chrześcijanie będą wiedzieć, że to nie on, choć wielu da się zwieść. Będzie dosyć przekonujący...
    I tu się taki bojkot chrześcijan zacznie, że lepiej zawczasu nie mówić. Jeszcze parę innych rzeczy się okaże, opowiadam nie po kolei i bez szczegółów. Ale ogólnie jaja ja berety mogą się wydarzyć. Bo świat jest durny i uwierzy każdemu kto ślicznie wygląda i obiecuje bogactwo. Góra natychmiast się z nim dogada, jeśli już się nie dogadała, cholera wie jak szybko to będzie.

To tyle - Apokalipsa w wielkim skrócie i po prostemu. ;)