Fotografia drogi.

Motyw drogi jest jednym z moich ulubionych wątków tej twórczości i jest to dla mnie personalnie treściwa strawa duchowa. Droga jest nieodzownym elementem mojej istności tu na ziemi, niewyczerpalne źródło inspiracji i zaskakującego kadru.
    Prócz tego, droga to podróż – konieczny komponent, niemalże moja codzienność. W podróży oddycham pełną piersią. Dużo łatwiej jest skupić swoje myśli i serce na tu i teraz jak i na perspektywie przyszłości, niżeli w zgiełku obowiązków. Dalekie horyzonty, podobnie jak na kadrach, wyglądają cudownie u schyłku dnia. W tym kontekście zdjęcia zachodzącego słońca nad drogą, mają dla mnie drugie dno i przesłanie.
    To jest również motyw charakteryzujący Mazury – serpentyny dróg i rozległe bezludne przestrzenie po obu stronach drogi lub okazałe lasy. Także stare chaty i urokliwe miasteczka.

Droga to dla mnie odpoczynek. Niezależnie od tego czy robię 400 czy ponad 1000 km, dobrze się czuję w podróży, nie dojeżdżam na miejsce umęczona. Droga to przygoda. Cenię sobie krajobrazowe trasy, więc jeżeli kilometraż nie jest duży, unikam autostrad.
    Na wczasach nigdzie się nie spieszę. Nie gnam do kolejnej miejscowości, by tylko odhaczyć ją na liście miejsc do zobaczenia i nie gnam zaraz do pięciu następnych. Ignoruję czas, nie patrzę na zegarek, delektuję się każdym kilometrem, upamiętniam wiele z nich, dlatego lubię być pasażerem. A jako kierowca, mogę powiedzieć, że jeździ się tu inaczej niż w centralnej Polsce.

Trzeba wyrobić pewną wprawę do tego aby dynamicznie przemierzać kolejne zakręty. Trzeba wyćwiczyć sobie czucie tych dróg, aby wiedzieć gdzie nie trzeba przyhamowywać. A potem jazda tymi serpentynami staje się bardzo przyjemna.
    Mazurskie drogi nie nudzą mnie. Niezależnie od tego czy siedzę za kółkiem czy obok.

A czy dostrzegacie na zdjęciach objawiającą się z wolna jesień? Wypatrywałam jej i nie przegapiłam tego momentu kiedy pokazała swoją pierwszą kreację.
    Jak zwykle zauroczyła mnie i zainspirowała do tego, by jej poszukiwać. Widziałam ją w pozłacanym subtelnie listowiu niektórych drzew. Widziałam w ciemniejszym, miedzianym poblasku słońca o zachodzie. Czułam ją w zimniejszych wieczorach.

Zdecydowaliśmy się pojechać na te wczasy drugim samochodem. Choć nasza nisko zawieszona rakieta idealnie kleiłaby się do tych asfaltów, to jednak planowaliśmy tam na miejscu drogi bez asfaltowe i nasz Pershing najpewniej mocno by ograniczył niektóre wypady. Tam gdzie zaczyna się choćby znikomy off road, już rakieta trze brzuchem.
    Samochodu off road'owego to my nie mamy, ale auto jest zdecydowanie wyżej zawieszone i o wiele pewniej się nim jeździ po krzywiznach terenu jak i głębokich koleinach, także w lasach itp. Jest zdecydowanie krótszy co daje lepsze pole manewru w różnych dziwnych zakamarkach świata.

Dzięki temu wyborowi mogliśmy poznać atrakcyjne krajobrazowo skróty, nie baliśmy się wjeżdżać na drogi leśne, mogliśmy poszukać atrakcji z cyklu "Urbex", oraz dojechać ze sprzętem wędkarskim do każdego brzegu.
    Zauważyłam, że ten model często stawał się wyborem lokalnych mieszkańców, co zapewne świadczy i docenianiu jego praktyczności w tych terenach. Żartowaliśmy też, że na parkingu pod Biedronką ilość tych aut zawsze się zgadza, jedno wyjeżdża ⇆ przynajmniej jedno wjeżdża.

Można więc powiedzieć, że na przestrzeni wszystkich moich lat w tym regionie byłam już wszędzie. Najgłębsze lasy i jary przemierzyłam na piechotę i konno.
    A te dzikie i bezludne obszary, jak były tak są – parkietem tańca wiatru, który czasami porywał mnie w swe piruety.

Droga ma wiele obliczy. Tam gdzie najbardziej telepie, albo gdzie są najgłębsze doły, nie robię żadnych zdjęć, musiałabym wysiąść z samochodu, a dobrze się jechało. W końcu na Mazurach jest się po to, aby było dobrze i trochę leniwie.
    Pół żartem, pół serio, ale w nogach też kilometry mieliśmy. Wymieszaliśmy się z kolorami mazurskiej przestrzeni by tworzyć spójną mozaikę. Jedno z naturą. Jedno z sercem jej Stwórcy.

Nie mogłam zdecydować, który z powyższych dwóch kadrów jest ładniejszy. Właściwie co stoi na przeszkodzie, by ładować dwa podobne? Parę razy więcej tak mi się zdarzyło i na pewno zdarzy.
    Nieuniknione są trudności w podejmowaniu decyzji o urodzie i wyjątkowości danego obiektu.

Ratując myśl przed upadkiem, wbijałam wzrok w piękno pierwszej klasy. Tej konfrontacji żadna zła myśl nie przetrzyma. Mazury to najbezpieczniejsze miejsce dla umysłu, który może tylko zachwycać się i kochać. Nic więcej.