Tam gdzie, niby Davy Jones, zakopałam dawno temu swoje serce...

Pozwolę sobie na krótki przerywnik w temacie zdrowia i diety, bo mam do opowiedzenia coś co jest bliskie memu sercu. Wrzesień jeszcze trwa, niedawno wróciliśmy z urlopu i przyznam Wam szczerze, że żadnych innych wyjazdów, ani w góry ani za granicę nie wspominam tak jak wspominam wyjazdy na Mazury. Tam gdzie, niby Davy Jones, zakopałam dawno temu swoje serce; potrzebuję regularnie wracać.
    W moim domu w łódzkiem zawsze poszukiwałam dzikich zakątków, bardzo często wybieram się do lasu i równie chciwie poszukiwałam różnych stawów, zalewów czy mniejszych jeziorek, bo w takich okolicznościach czuję się najlepiej. Nazywałam to swoim naturalnym zewem natury, ale kilka dni temu zrozumiałam, że to jest po prostu próba zastąpienia sobie Mazur substytutem dostępnej przyrody, która jednak jest inna.
    Mazurskie lasy i łąki różnią się. One inaczej wyglądają, jest inne ukształtowanie terenu, na pewno liczniej występują jary. Drzewa inaczej rosną, ziemia inaczej pachnie. Zwierząt jest więcej i są one jakby bliżej. Łąki są bujniejsze, wyższe. Ogromne przestrzenie niepodzielone płotami. Czy mi się tylko tak wydaje?

"Tutaj świat ma swój cichy kąt
ludzki ład jest daleko stąd
dobry wiatr własną nutę gra jak ja"

    – Carpe Diem "Wyspa"

Na Mazurach czuję się jak u siebie. Znam te drogi jak własną kieszeń, tutejsze lasy przemierzam od dziecka. To konkretny region między Olsztynem a Szczytnem.
    Mając czas, dużo zwiedziłam. Kiedyś z rodziną, potem samodzielnie, dziś z mężem. Obszar znajomych terenów jest więc znacznie szerszy. 

 Wyselekcjonowałam dla Was te zdjęcia, które uważam za najbardziej mazurskie, ale – UWAGA – celowo nie skupiam uwagi na jeziorach. One oczywiście są wizytówką tego pięknego regionu, ale chciałam Wam pokazać coś zupełnie innego. I jednocześnie pokazuję Wam moją niedawną codzienność, po trosze, dzień za dniem... w kompilacji tych kilku zdjęć, kiedy przelewałam swoje uczucia przez obiektyw, by pokazać subtelność tych chwil.

Tam czuję, że kocham. Wbrew pozorom... bo mogę wydawać się nieco melancholijna czy zmęczona... chociaż naprawdę szczęśliwa z tego tylko powodu, że tam jestem.
    To jest dziwny stan, to tak jakbyś cieszył się chwilą i jednocześnie smucił, bo wiesz, że musisz stąd wkrótce odjechać. Budzą się bardzo stare marzenia o przeprowadzeniu się...
    Rzucić wszystko i wyjechać na Mazury. Bez mała na golasa, bez niczego, tylko ty, trochę rzeczy i  popalone mosty. Otóż marzył mi się kompletny i ostatni w tym życiu start. Start? Powrót do domu, w którym kocham, bo dom jest tam, gdzie jest i serce... zaklęte w słojach drewna jednego z najstarszych drzew.
    Nie marzę o ucieczce, może przesadziłam z tym paleniem mostów, bardziej tu miałam na myśli czyste formalności dot. przeprowadzki. Bo w Łodzi też są ludzie, których kocham. Łódź kocham. Od lat jestem rozdarta między dwoma... domami.

Moja ukochana jesień. :)

Tajemnicze jeziorko ukryte przy ruinach starego dworu.

Kuropatwy.

Zachód słońca. Na wschody nie wstawałam.
Postawiłam sobie za priorytet, porządnie się wysypiać.

Jedna z wielu moich dróg...

Będąc tam prawie 2 i pół tygodnia, w ogóle nie tęskniłam za starym życiem i rutyną, tak jak to bywa gdy jadę gdziekolwiek indziej. Na Mazurach coś mi się zupełnie odcina w duchu.
    Słuchałam nawoływań żurawi, obserwowałam ich olbrzymią ilość rankami na niebie. Wieczorem rykowisko, kilka jeleni z różnych stron przenosiło basowym głosem soczyste obelgi, jeden do drugiego... prowokując się, aż strach pomyśleć gdyby umiały mówić... Jakby to brzmiało? A ile przez noc stoczyły między sobą walk?
    Fantazja na całego, ale rzeczywiście bywały głośne noce.

"...teraz serce moje milczy... teraz tonę, tonę w ciszy..."

    – Closterkeller "Poza granicą dotyku"

Żurawie.

Czapla.

Wzdręgi.

Żaba wodna.

Łubin.

Wiem doskonale, że jeśli w moim sercu będzie zawsze wiosna, to żaden mróz nie zachwieje moim ogrodem. Spodziewam się, że nowe życie będzie pachnieć znajomo. Ta dziwna tęsknota za czymś czego jeszcze nie było... może właśnie odkrywam najważniejsze odpowiedzi.
    Kompas, który pokazuje moje pragnienia, nie myli się nigdy. Odnajdę swego Latającego Holendra i poszybuję na wysokiej fali.