Niby dobrze, ale coś tam w tle straszy.

Po wyjściu z chorobowego wyszłam ze swej pieczary na światło dzienne. Spotkaliśmy się z naszą kochaną znajomą, która mimo wieku, jest taką duszą towarzystwa z tak wielką czarą wylewających się dobrych emocji, że trudno jej nie kochać.
    Niedawno wróciła z pracy z Niemiec. Zgarnęła nas z Kościoła prosto do kina na film, który ostatnio wywoływał gównoburzę w Internecie. Nie do byle jakiego kina, ale do kina studyjnego, mieszczącego się niedaleko łódzkiej filmówki w zabytkowym budynku Muzeum Kinematografii. Nie byłam tam jeszcze, wiec możecie sobie tylko wyobrazić, jaka to była dla mnie gratka.

Obiad w restauracji "Tubajka"

Po kupieniu biletów poszliśmy coś zjeść. Powyższe zdjęcie jest jedynym z tej restauracji, ponieważ dawno nie widziałam tak nieatrakcyjnego lokalu i nie doświadczyłam takiego chaosu wewnątrz. Miałam wrażenie, że każdy ułamek wnętrza aranżował inny artysta, ale żaden nie miał dobrego smaku. Króluje plastik i ogólna tandeta.
    Lokalizację mają genialną, obok świetnych punktów turystycznych, w pięknym budynku i w pięknym parku. Adres to rzeczywiście bajka, ale to za mało.
    Jedzenie można było zjeść i tyle. Bez polotu. Restauracji Tubajka nie polecam.
Wystawiłam im taką opinię w Googlu, oczywiście muszę czekać na to, aż ktoś sprawdzi moją treść. Sądząc po samych dobrych opiniach jakie tam mają, nie mam co liczyć na opublikowanie. ;)
        A potem do kina. ↴

Kino studyjne.

Zielona Granica.

Wydawało mi się, że ZOMO już nie istnieje, a tu mamy spojrzenie na temat przez pryzmat współczesnych wydarzeń. Czy ten mikser mógł być prawdą?
    Otóż kochani, kiedy te rzeczy miały miejsce, akurat mieliśmy z mężem okazję porozmawiać z wojskowym, którym pracował na granicy (długo, długo przed powstaniem tego filmu) i opowiadał nam coś zupełnie nieadekwatnego do wydarzeń z tej produkcji.
    Może takie incydenty miały miejsce, mnie tam nie było, nie wiem. Przyszło mi jednak na myśl, że może w tym filmie zebrano pojedyncze zdarzenia, które na przestrzeni lat mogły mieć miejsce (psycholi nie brakuje), ale ja tego nie wiem. Drażniący płacz niemowlęcia było słychać prawie przez cały film. Praktycznie wszystkie kobiety były tam w ciąży. Nie wiem, dziwne to...

Wyszliśmy z kina mocno poruszeni, bo sceny były bardzo drastyczne, a jednak humanitarne uczucia każdy z nas ma. Ale za dużo tego było. Nie mam nic więcej do powiedzenia.

Bujamy się po mieście.

Naszej drogiej znajomej było mało dobrych wrażeń na ten dzień. 😎 Poszliśmy więc na kawę do jednej z kawiarni na Księżym Młynie. Tam nas ogarnęła głupawka.

Nadal było mało. Alkoholu nie mieli. 😎 Pojechaliśmy więc do Monopolis. ⏩szerszy artykuł o tym miejscu + zarys historyczny.
    W "Lada dzień" byliśmy drugi raz, tyle że wtedy nazywali się po prostu "Piekarnia Łódź". Rozszerzyli swój asortyment, mieli wina. Zdjęcia robiłam telefonem, więc trochę takie sobie.

Moja zupa, bulion z chipsem.
Była świetna.

Leśna przygoda.

Innego dnia zaś, zorganizowaliśmy sobie dzień na "dziko". Brakowało mi tego. Do tego stopnia, że sam spacer po lesie nie dał mi pełnej satysfakcji. Trzeba było zjeść gofra w Arturówku. 🤣
    A wieczorem przemknąć off-road'owo obrzeżami miasta.

Więcej zdjęć z tej wędrówki ⏩Łagiewniki i Arturówek.

To żaden off-road tak naprawdę. Samochód pospolity, ale te kilka centymetrów wyżej w zawieszeniu, robi sporą różnicę. Naszym kombiakiem byśmy tego nie przejechali.

→→→ FILM.

A potem nastąpił delikatny chaos.

Ponownie weszłam w nowy projekt z moim szefem i choć wiązało się to z szalonym trybem pracy od poniedziałku do soboty po 9-12 godzin dziennie, zafiksowałam się naprawdę pozytywnie.
    W doświadczeniu zawodowym mam za sobą jeszcze gorsze maratony, bo z nockami. Obiecałam sobie kiedyś, że do tego więcej nie dopuszczę, stąd w ogóle pomysł zmiany pracy z kierownika w markecie na zwykłego pracownika małego sklepu zoologicznego, co nastąpiło ponad rok temu i nadal nie żałuję.
    Ta sytuacja była zupełnie inna. Zaangażowałam się w zapieprz w konkretnym terminie, data otwarcia nowego sklepu była już ustalona i już zaczynałam puszczać pierwsze reklamy odnośnie tego. Jako że jestem nie tylko podstawowym pracownikiem sklepu, ale zajmuję się też – fachowo mówiąc – Public Relations firmy, byłam podwójnie zafiksowana tematem nowej filii. Możecie to zobaczyć tu.
    W konsekwencji nie dało rady aby mieć jakiekolwiek życie poza planem tych wydarzeń przez ostatnie dwa tygodnie. Ale towarzystwo miałam kapitalne. Przyznam Wam uczciwie, że szef skleił niesamowitą ekipę, łącznie z kierowniczką i naprawdę cieszę się, że przeszłam na nowy sklep.

Nasze pierwsze zwierzątko.

Nasze śmiechy chyba było słychać w całym mieście. Nie było w okolicy osoby, która by nie wiedziała, że dzieje się tu coś pozytywnego i że choć czasami światła paliły się tu do drugiej w nocy, było tu naprawdę dobrze. Ja najdłużej zostawałam do 20, osoby wprowadzające faktury od rana do nocy, miały zdecydowanie gorzej.
    Na hali nie ma jeszcze ogrzewania więc warunki były dosyć syberyjskie. Od przyszłego miesiąca założą nam porządną klimatyzację do grzania w zimie i chłodzenia w upalne lato. Mam tylko nadzieję, że z tym chłodzeniem dziewczynki nie będą przesadzać...

4 warstwy na górze, dwie na dole, rękawiczki oraz podwójne skarpety.

Zauważyłam, że nikt tam nie przychodził na siłę. Ja się cieszyłam spędzając z nimi ten czas, dziewczynom dopisywał dobry nastrój codziennie, a efekty pracy było coraz lepiej widać.
    Wszyscy doświadczyliśmy ogromnej satysfakcji mogąc tworzyć nowe i brałam z tego bardzo dobrą energię.
    Co jakiś czas przydarzały nam się zupełnie niespodziewane przygody, a ten czas leciał turbo szybko.

W poprzednią sobotę urządziliśmy sobie w domu kolegi imprezę integracyjną, w końcu trzeba było się poznać. Dwa sklepy, dwie nowe ekipy i szefostwo. To była chyba najlepsza zakrapiana impreza w życiu. Była muzyka, tańce i długie rozmowy. Do samego rana.
    Niedzielę oczywiście przespałam, ale w gruncie rzeczy z nas wszystkich czułam się najlepiej. W poniedziałek byłam rześka, pozostali raczej nadal sobotni... 😅

Spakowałam się w karton.

Nowe terraria. Od teraz robimy je na zamówienie z pełnym wyposażeniem i z takimi właśnie tłami.

Te dwa tygodnie jednak w końcu minęły i wczoraj (21.X. sobota) ten sklep otworzyliśmy!
    Źle się czułam już od trzech dni, ale buntowałam się przeciw temu, bo naprawdę wk.... mnie jak mi organizm nawala. Nie była to dla mnie praca stresująca i choć nie miałam na nic czasu – co ważniejsze – wysypiałam się i cieszyłam się tą pracą, więc powinno być git.

Szef w dniu otwarcia puścił mnie do domu wcześniej i co się okazało: miałam 37,2 temperatury. To jest jakaś porażka dla mnie, nie mam na to zgody, za to miałam w tym projekcie dużo entuzjazmu, naprawdę się cieszyłam, że biorę w tym udział.
    Dzisiaj siedzę w domu, jest niedziela i siłą rzeczy mam wolne. Przespałam 14 godzin, temperatura spadła, kaszel nadal jest, zobaczymy. Witamina C też jest.

Od poniedziałku wchodzę na normalny (humanitarny) grafik, nie ma powodu ani nie mam chęci na kolejne chorobowe, chcę pracować i cieszyć się efektami swojej pracy. I dalej podtrzymywać gorącą atmosferę w firmowych social mediach, bo jeżeli siedzę w domu, to nie aktualizuję strony, a lubię to. Wiadomo, nagrywam i robię zdjęcia, piszę teksty – nie da się robić tego zdalnie.

Na otwarciu była impreza, był szampan, gratisy, balony i masa innych rzeczy. Była pani od malowania buzi dzieciakom, koleżanki też się wysmarowały.
    I nie zamierzam się rozłożyć drugi raz, bo naprawdę się wścieknę. To nie ma żadnego sensu.

Domowa dżungla.

Zdążyłam w międzyczasie wprowadzić nieco zmian w rajskim salonie. Jedna z roślin nie wytrzymała napięcia, musiałam ją wykopać i wyrzucić. Niestety poległy mi też dwa storczyki, one od początku źle się miały, do tego konkretnego gatunku nie mam ewidentnie ręki.
    Za to przywędrował bluszcz drobnolistny, który dokoptowałam do doniczki z inną pnącą roślinką. Minęły dwa tygodnie, nadal oba dobrze się razem mają, tak więc już pewnikiem zostanie.

Dużo brakuje do tego aby domowa dżungla wyglądała tak jak to sobie wyobraziłam. Musi upłynąć trochę czasu zanim te rośliny rozrosną się, będą bujne, a wtedy wrażenie salonu na wyczekanym etapie będzie iście rajskie.

Reasumując.

Nie chcę, by jesień przynosiła mi smutki. Od lat jest to moja ulubiona pora roku, zresztą także całą zimę spędzałam zawsze w plenerze ciesząc się jej walorami bez względu na pogodę. Przez to wszystko tak naprawdę moje życie zaczęło się toczyć w pracy, w samochodzie i w domu, bo wolne przechorowuję. To jakiś nonsens.
    Potrzebuję żyć aktywnie i towarzysko, a nie zamykać się w domu. Mam wiele powodów do radości, ale zaczęło mi brakować jakiejś normalności w tym wszystkim. Bo nie myślę już jak w pełni zdrowa osoba, infekcja wlecze się za mną. Miałam takie dni, że nie potrafiłam się w ogóle uśmiechnąć. 3 dni. Pamiętam je...
    Nie potrzebuję odpoczynku, bo nie mam od czego odpoczywać. Ja potrzebuję zdrowego silnego organizmu, który mi wysiadł bez kompletnie żadnego powodu.
    Zobaczymy jak będzie.