W mazurskim lesie.

Są rzeczy, które możemy mieć, ale nie możemy na zawsze zatrzymać. Chwile, którymi możemy się cieszyć, aż nie upłyną. Ścieżki, którymi możemy chodzić, póki się nie skończą. Gwiazdy, które możemy obserwować, nim nie zgasną.
    Kto dba o jeszcze jeden blask gasnący na niebie miliona gwiazd?
Gdy żniwo zostanie zebrane, a ziemia zaorana, wszystko zacznie się od nowa.
    Tak jak na miejscu wyciętego lasu, wyrośnie młodnik, bo natura prędzej czy później upomni się o swoje, tak Bóg się upomni.
    A człowiek rozpłynie się w miliardach komórek, lecz nie one są ważne. Po człowieku zostaje pamięć i miłość. Bo z miłości powstał i z miłości zostanie odrodzony.

Nigdy nie bałam się nocy. Podobno wtedy widać tamten drugi świat, tą jego gorszą stronę. A wiesz dlaczego? Bo on korzysta ze strachu, który otwiera wszystkie furtki do ciebie.

Jest takie miejsce na ziemi, do którego kiedyś uciekałam przed smutkiem. W takie miejsca nikt nie zagląda. Bardzo ciche, wprost perfekcyjne miejsce do przemyśleń, omijane i zapomniane.
    Siadałam tam na skraju płyty. W absolutnej ciszy. Nawet wiatr się nie odzywał.
Nie wracałam, póki nie poskładałam myśli i nie zdarzyło się jeszcze, żeby tak się nie stało. To nie była żadna magia. Jestem zdania, że człowiek powinien znać swoje miejsce wyciszenia.

Cisza ma wiele wymiarów. Czasami jest nią zwykła próżnia dźwięków, a czasami milczenie w sercu. Jedno i drugie bywa dla wielu niekomfortowe. Zawsze intrygowało mnie, dlaczego tak wielu ludzi nienawidzi ciszy... Może dlatego, że luka w sercu i cisza, są zbyt mocno konfrontujące?

Las każdego dnia może być inny. Zastawałam go już różnym, raz szalejącym w burzy, raz cichym i próżnym.
    Kocham wszystkie lasy, a ten chciałabym posadzić koło swego domu.

Przychodziliśmy tu albo przyjeżdżaliśmy na rowerach. Zawsze siadaliśmy na ławkach pod dębami obok tego głazu, to przystanek obowiązkowy. Niemal tradycja rodzinna. Pogaduchy, łyk herbatki, kanapka, dorośli niekiedy otwierali piwo.
    Byłam dzieckiem. Na przestrzeni lat drogi się pozmieniały, ścieżka, którą chodziłam tam na skróty, już nie istnieje, wycieli sporą część lasu. Omal bym tu nie trafiła...

Jest to Głaz Hindenburga. Niemieccy leśnicy w 1929 roku postawili go tutaj na cześć Paula von Hindenburga. Stoi otoczony borem dębowym. Głaz jest wysokości dorosłego człowieka.

Nie wiem dlaczego tak jest, ale na Mazurach odkrywam serce. Robię się wrażliwsza, bardziej czuła. Na samotnych spacerach, zwykle wtedy wystarczy przytulić się na kilka sekund do konia i ta ckliwość sama przechodzi. Gdzieś tam w chaszczach, gdzie ludzki wzrok już nie sięga. Prawdopodobnie nikt nie wie ile razy łaziłam na łąkę w tej sprawie.
    Tak, to prawda, nie radzę sobie z rozłąkami i nienawidzę płakać. Szczęściem okoliczności pożegnania były tak niesprzyjające rozklejaniu się, że uszłam z tego na sucho. Ale prawdą jest również, że Mazury są przesiąknięte moimi łzami.

Człowiek miewa sentymenty i problemy. Można mieć jedno i drugie, a wówczas przeładowanie emocjonalne jest nieuniknione.
Jeśli sentymenty, to tylko do miejsca. Poza nim ich nie miewam.

I nie zawróci w głowie zapach tak samo przyrządzonej kawy jak przyrządzałam ją sobie tam. Z jesienną nutą korzenną. Cynamon, kardamon i goździki. Imbiru tylko troszeczkę.

Zawsze wyobrażałam sobie starą drewnianą chatę. To drewno pociemniało już dawno, ale nie wypuszczało ciepła kominka. Dziś już wiem, że nie lubię kominków, bo się duszę od suchego powietrza, ale w marzeniu mi to nie przeszkadza.
    Ten dom jest mały. Na dole mieści się wszystko co najważniejsze, a poddasze jest cichą ostoją na sen, na pisanie, na malowanie... Jest jeszcze weranda cała w bluszczu, a na niej stolik i wygodne siedziska. O widoku z tej werandy porozmawiamy innym razem.

Przez kilka lat (początki dorosłości) tak dziwnie się składało, że przyjeżdżałam tutaj zawsze rozwalona.
    Nieudane relacje partnerskie kończyły się zwykle przed wakacjami, a swoje rozczarowania przywoziłam tutaj, by to wszystko sobie w głowie jakoś poukładać.

Dziś bardzo się pozmieniało. Summa summarum, tutaj zawsze przeżywałam najlepsze wakacje, bez względu na historie, którymi aktualnie żyłam.
    Pani gospodarz domu, w którym tu się zatrzymuję, sporo dla mnie zrobiła, właściwie można przyjąć, że stała mi się naprawdę bliska. W tym roku pękła jedna flaszka wódki, noc prawie cała przegadana. Tym razem zamieniłyśmy się rolami. Moja przeszłość już nie miała prawa głosu. To jest zupełnie inny level.

A co dziś czuję? Czuję, że ziemia podlana własnymi łzami jest bliższa sercu.

Czuję przede wszystkim, że jest tutaj pięknie, jakby w ożywionym marzeniu. Nie przyjeżdżam już po to by leczyć rany. Przyjeżdżam, bo tu się czuję doskonale, bo tu jest wyjątkowo. A rzewność, cóż, roztkliwia mnie to piękno, odkąd pamiętam, byłam wrażliwa na piękno natury i potrafiłam się nie raz porządnie spłakać, będąc pod jej wrażeniem.
    Tak, jestem tu wrażliwsza i tak, bardzo ciężko mi stąd wyjeżdżać. Bez problemu opuszczałam Alpy czy Tatry, a stąd nie umiem normalnie odejść.

Sam sentymentalizm jako nurt filozoficzny, stawiał w centrum uwagi człowieka wespół z jego uczuciami. Sentymentalizm skupia na wnętrzu. Psycha, emocje, uczucia, empiryzm i sensualizm.

    Osoba sentymentalna patrzy na wszystko przez pryzmat miłości, analizuje wszystko z wielką czułością, kocha przyrodę i odczuwa potrzebę przebywania z nią. Stąd empiryzm, czyli poznawanie świata przez bodźce zmysłowe, a sensualizm to poznawanie przez wrażenia.

    Tyle z ciekawostek.

Kiedyś interesowałam się filozofią. Kiedy odkryłam sprawy o wiele mądrzejsze i kiedy to ich stałam się bardziej głodna, przestałam zajmować się filozofią, i te nowe rzeczy zaczęły mnie wychowywać. Wnikać powoli w moje życie.
    Słowo Boże pokazało mi jak błaha jest filozofia. Bo określić siebie, jest niezwykle łatwo, ale nacechowanie się jakimś nurtem, niekoniecznie wychowuje, bo filozofia jest martwa. Jest tylko ideą w naszych głowach. Słowo zaś, trafia do rdzenia człowieka.

    Piszę to z autopsji.

Kiedy widzę pół tęczy, wyobrażam sobie często, że drugie pół kończy się tutaj jak widzicie na powyższym zdjęciu. Bardzo często widząc tęczę, goniłam ją żeby znaleźć początek tego mostu, co jest oczywiście fizycznie niemożliwe, a jednak wyobraźcie sobie, że raz w życiu dotarłam do tęczy. Śmieszne złudzenie, co się zbliżyłam, to ona mi jakoś uciekała na bok. Bardzo fajny efekt, nie wiedziałam, że tak się da.
    Mam paprotkę z Mazur. Taką rosnącą na zewnątrz. Jak przetrwa pierwszą zimę, to znaczy że się przyjęła. Lecz czemu miałaby nie przetrwać, rozwar już drugi rok na balkonie stoi.
    Po tych wakacjach zrobiło mi się w sercu jeszcze pozytywniej. I cóż z tego, że ono jest w skrzynce pod ziemią 🤣 czuję je.