Jeszcze raz, jeszcze dłużej. Usiądź, zaparz sobie kawy i porozmawiajmy.

Mazurską przygodę mieliśmy zakończyć w Michałkach, ale zapragnęliśmy zostać dłużej i prawdę mówiąc, brakowało nam towarzystwa gospodarzy z Gromu. W ten sposób, nocując nad Kalwą, jeździłam do nich, by nie tylko pojeździć konno, ale też spędzić leniwie troszkę czasu, pogadać. Jednak było ciągle mało.
    Mieliśmy jeszcze kilka dni wolnego w zapasie, turnus w "Malwie" właśnie się skończył, więc wróciliśmy do Gromu. A żeby było zabawniej, ponieważ nadal mieliśmy ważne pozwolenia na wędkowanie na Kalwie, nocując w Gromie, jeździliśmy na ryby za Pasym.
    I tak się kręciliśmy cały tydzień w tę i na zad, ale było naprawdę świetnie. Oboje mamy wrażenie, że właśnie ten drugi pokręcony tydzień był najlepszy i najlepiej wtedy wypoczęliśmy.

Zmęczenie mięśniowe dawało się we znaki, więc z dnia na dzień jeździłam coraz gorzej. 🤦‍♀️ Ale uparłam się, że wykorzystam ten czas jak najlepiej, bardzo mnie nosiło jeśli idzie o jeździectwo i chciałam więcej niż mogło moje ciało.
    Tak się zdarza, ale nie żałuję, konie pode mną tego tygodnia wypoczęły 🤣 wcale się nie denerwowałam o brak płynności, byłam trochę spięta i było to widać, ale chwil mi nikt nie odbierze.
    Wszystkie przygody na końskim grzbiecie są dla mnie cenne.

Wieczory przy zachodzącym słońcu wychodzą na zdjęciach bardzo spektakularnie, ale wtedy masz lampę skierowaną prosto w oczy. Jak na przesłuchaniu.
    Miałam nadzieję, że koń widzi lepiej o de mnie i nie wyrżniemy w płot albo w kogoś...
    "Latałam" w tym wszystkim wiedziona uczuciem radości, nic nie przeszkadzało mi aż tak, bym miała przerwać jazdę, w ogóle nie było mi to w głowie. Nie wiem jak mógłby się czuć ktoś początkujący, mnie nie sprawiało to większych problemów, po prostu czasami miałam zamknięte oczy. Zdaję sobie też sprawę z tego, że mam trochę wrażliwsze oczy na światło niż inni. Dawno temu zauważyłam różnicę.

Czasami w ogóle nie porywałam się do galopu. Ból mięśniowy wiąże się ze sztywnością, brakiem elastyczności w stawach i trzeba to po prostu przeczekać i wypocząć. Nie szarpać się z tym i broń Boże nie zalegać w łóżku. Trzeba się ruszać, by lepiej się regenerować. Więcej w tych dniach spacerowaliśmy, a ja z jazd nie rezygnowałam, po prostu były mniej szalone.
    Po każdorazowym rozgrzaniu ciała, rozciągałam się. Pilnowałam podarzy dobrego żarcia. Pilnowałam też wystarczającej ilości snu.
    Było bardzo dobrze. Dlatego ostatnia jazda na tym urlopie była całkiem dobra.

Lubię rozmawiać. Kiedy spotykam się kimś i siadamy do rozmowy, jest ona zawsze bogata i wielowątkowa. Rzadko zatrzymujemy się przy jednym temacie, a jeżeli już jakiś nas na dobre wciągnie, to płyną słowa z doświadczenia bardzo głębokie i esencjonalne.
    Podobnie jest z listami, czy jeszcze je piszecie? W listach nigdy nie porusza się jednego tematu. Czasami to kilkanaście stronic dużych kartek, zapisanych linijka pod linijką, ciasno acz wyraźnie starannym pismem i potem siadasz do odpowiedzi i odpisujesz akapit po akapicie.
    Czy nie przypomina to Wam czegoś? Tak, dokładnie → prywatne blogi o codzienności są właśnie takimi listami. Tyle że znacznie szybciej się na nie odpowiada, bo klawiatura jest prędsza od pióra. I listy na blogach są znacznie krótsze.

Zauważyłam dwie rzeczy:

1. już nie pisuje się listów, to niepopularna forma komunikacji, teraz są komunikatory w telefonach;
2. nikt nie czyta w całości blogowych postów, bo ludzie gubią się w wątkach;

Najwyraźniej jestem starej daty, bo nadal umiem czytać i pisać listy, wirtualne tym bardziej, bo są prostszą odmianą. Ale ludzie się gubią, komentują bez składu, łapią się wątków pobocznych, bo tak prościej.

Ważki opalają się na książkach.

Dużo rozmów, ale jednak ciągle za mało. Jakby nie dotarłszy jeszcze do sedna, rozsmakowywaliśmy się w esencji treści.

    Z naszymi przyjaciółmi z Mazur nierzadko przegadywało się całe późne wieczory. I zawsze było o czym rozmawiać. Zawsze o czym innym. Zawsze dużo i wcale nie płytko. Tak jakby oni także byli głodni słów.

    Tak wielu ludzi przewija się przez ich gospodarstwo, zdaję sobie sprawę, że są bardzo różni intelektualnie. Elektroniczne rozrywki, pęd życia, praca... Często będąc pośród ludzi, nie ma z kim rozmawiać.

Ostatnia jazda. Na mojej ulubionej Juracie, nie wiem dlaczego tak jest, ale na jej grzbiecie czuję się najlepiej. Najlepiej mi się wysiaduje kłus, najłatwiej mi zagalopować. Oczywiście przez problemy, które we wstępie opisałam, trochę średnio mi szło, ale i tak w sumie z jazdy byłam bardzo zadowolona. Bo mogłam to zrobić. Bo mogłam znów dogonić wiatr...

Na wielkiej polanie moje myśli rozpływały się w wieczornych mgłach. Stanowiły symbol słów, które ulotnie unoszą się delikatną wibracją ponad światem i czynią zmiany. Słowa mogą czynić zmiany, np. wielkie znaczenie ma to, jak sam o sobie mówisz.

    Słowo może skruszyć mur. Może także skruszyć serce, złamać człowieka, pocieszyć i uszczęśliwić.

Spacerując we mgle, nasiąkasz nią. Nie da się inaczej. Im szybciej idziesz lub może biegniesz, tym bardziej wydaje ci się, że unikniesz znaczenia, ale to nie prawda. Na koniec i tak będziesz przemoczony, jak nie mgłą, to rosą.

    Kto ma uszy, niechaj słucha.

To, pośród jakich ludzi się obracasz i jakie słowa wypływają z ich ust, ma wielkie znaczenie. To wpływa na Ciebie. I wszystko jedno jak wielką obojętność będziesz grał, nasiąkasz tą energią, która z nich wypływa.

    Aż w końcu stajesz się jak oni. Dlatego tak ważne jest to, jakimi ludźmi się otaczasz i czego słuchasz.

Możesz się oceniać jak chcesz. Możesz to sobie wytatuować, naszyć naszywkę na plecaku, a i tak jeśli słuchasz gówna, będziesz kompostownikiem. Jeżeli słuchasz słów ze złota, będziesz pucharem na złoto. Sam wybierasz.

    Uśmiech nie zawsze oznacza radość i szczęście. Czasami jest tylko odnowioną elewacją zrujnowanej kamienicy. W mieszkaniach nie ma wody, a ustęp jest na zewnątrz, ale na fasadzie są piękne płaskorzeźby, elegancja Francja.

    Kto ma oczy, niechaj widzi.

Nie potrafisz dłużej skupić się na dłuższym czytaniu, męczy Cię już sam widok dużej ilości tekstu, gubisz się w wątkach...

    Jesteś przeładowany informacjami. Dla mnie jest to pokazanie fasady ogłupienia przez świat. 

Coś z tym zrobisz albo nie. Albo dalej będziesz ładował się shit'em i udawał świątynię dumania wysadzaną diamentami, ale z obornikiem w salonie i oskarżał innych, że za długo i za wiele piszą.

Zaczął mnie męczyć efekt współczesnego chaosu.

Dzisiaj już nie można usiąść w cichej kawiarni, bo "musi coś brzęczeć". A jak nie bębni muzyka, to trzeba włączyć swoją. Nie pogadasz, bo trzeba się przekrzykiwać przez rejwach. Ważkich tematów nie poruszysz, bo nie ma jak się skupić.

    Jedziesz do lasu posłuchać ciszy, ale obok ktoś właśnie puszcza muzykę, bo nie może znieść tej ciszy. Po co więc tu przyjechał?

Bycie długi czas z przyrodą, mieszkanie w idylli, w swojej rajskiej enklawie ma pewne wady... Wracasz do codzienności i widzisz bezwartościowe życie jakie toczy się wokół.

Warto dobrze uczepić się siodła i gnać zgodnie z kierunkiem wiatru. Coraz szybciej, dosięgając wreszcie wrażliwych strun. Grając melodię, którą wszyscy nienawidzą → prawdę, która w oczy kole.

A poniższy filmik jest o tym, że fizycznie też warto dobrze trzymać się siodła. ;)

A teraz idę do Was, czytać Wasze blogi od deski do deski, bo Was szanuję. Wasz czas poświęcony na tekst, Wasze myśli i skupienie. Do zobaczenia.

I na koniec relacji z Mazurskiego raju, ostatni film jaki nagrałam nad Kalwą. Pisane sercem: