Grudniowe demony.

Grudzień jak zawsze mija na podkręconych obrotach. Praca w handlu nigdy nie rozpieszcza, na zakończenie roku jest zawsze więcej do zrobienia. Trzeba szybciej, nie wolno się rozkojarzyć, wszyscy nerwowi, nikt nie ma czasu, pojedyncze spięcia, prędkie scenariusze.
    Ludzie sami sobie to fundują. W pracy praca, a w domu dalej praca. Nie ma kiedy odpocząć, trzeba sprzątać, robić zakupy, planować. Potem gotować i dalej kupować. Ludzie sami sobie zamienili grudzień w brudny etap roku.
    Wszystkie niedziele zrobiły się handlowe, pracujemy na głupotę innych, bo nie potrafią się ogarnąć w tygodniu.

Muszę się pogodzić z tym, że do świąt widuję męża zamykając za nim drzwi o 5:30 rano i wieczorem na chwilę, jeśli jeszcze nie zasnę. Bo sklepy muszą być otwarte non stop, bo klienci już nie dają rady, ale sprzedawca musi dawać radę, być miły, zawsze wypoczęty i uśmiechnięty. Nawet jeśli już dostał wampirzych kłów z nerwów, musi je trzymać za uśmiechniętymi ustami, najlepiej mocno zaciśniętymi.
    Żeby nie oszaleć w tym całym brudzie, który dzięki Bogu mnie nie dotyczy, ponieważ zwolnił mnie z obowiązku tradycjonalizmu; każdym czasem wolnym rozkoszuję się nie myśląc zbyt intensywnie o pracy. Ale myśląc. Bo praca lubi się przypominać, kiedy w telefonie na naszej firmowej grupce wciąż są rozwiązywane kolejne problemy, czasem konflikty. Dlatego oficjalnie nie lubię grudniów.

Chciałoby się czasem wypuścić Krakena na sklep...

Ale czasami w pracy może być fajnie, np. kiedy organizowana jest integracja z okazji otwarcia nowej hali, oficjalne przecięcie wstęgi i ogólna zabawa razem z obcymi ludźmi, bo to nie moja firma, a męża, ale było mi bardzo miło mogąc w niej uczestniczyć.
    Pokazał mi swoje stanowisko pracy, omówił działania maszyn, wykonał pokazowo jeden z produktów, które tutaj powstają.

Zimowa sukienka w renifery,
kreacja do Tobaco.

Firma zajmuje się produkcją części hydraulicznych do dużych maszyn, głównie rolniczych. Rury, węże, giętarki, zakuwarki, to jest świat mojego męża.
    Wielka hala w jakiej teraz pracuje, to ogromna przestrzeń również magazynowa, zresztą widać to dosyć dobrze na poniższym nagraniu. Zrobiłam kilka minut filmu, w którym pokazuję jak się bawiliśmy, jakie były atrakcje i ogólnie co się działo. Wielki skrót, ale emocje oddaje.

Impreza trwała ogółem dwa dni. Pierwszego dnia byliśmy zaproszeni do restauracji w hotelu Tobaco w Łodzi. Tam każdy szykownie ubrany, zaszczycił się klasycznym polskim obiadem domowym. Bar był otwarty dla wszystkich.
    Firma belgijska, słyszało się w eterze różne języki, głównie jednak angielski. Poznałam "wszystkich świętych" firmy, poznałam też pasjonata malarstwa.
    Pokazał mi swoją galerię, pięknie maluje. Prostota jednak ma większe wzięcie nisz szczegóły. Facet udowodnił mi, że w prosty sposób i w bardzo krótkim czasie można namalować portret albo gołą babę. Aktualnie zajmuje się aktami.

Oboje z mężem odcięliśmy się wtedy od rzeczywistości. Było zabawnie, pozytywnie, obyło się bez wypadków, tylko na zespół muzyczny każdy narzekał, bo chciało się ludziom tańczyć. I tańczyli w przerwach, kiedy zespół nie grał, a muzyka w tle nadawała się do tańca idealnie.

Zima rozpieściła mnie na dobre, szaleństwa rowerowe i długie piesze spacery to było coś, co utrzymywało mnie przy życiu. Ogólnie w tym całym grudniowym szale nie widzę nic dobrego, za to natura jest teraz piękna.
    Chociaż śnieg już stopniał, cieszę się, że zdążyłam zrobić kilka zdjęć z wypadu na Brus. Nastały deszcze, mżawki i mgły, ale nie potrafię ostatnio zebrać się z łóżka o bardziej dogodnej porze, żeby jeszcze zdążyć dodać do albumu kilka dobrych zdjęć. Zwłaszcza, że wciąż utrzymują się romantyczne mgły.

Dorwałam mój ulubiony krój spodni.

Nie wiem skąd konkretnie biorą się te kłopoty. Gdy chodziłam do pracy na 10, mój biorytm się wyregulował i było w porządku. Po wyjściu męża do pracy (5:30), dalej zasypiałam jak dziecko, bo miałam przed sobą jeszcze parę godzin. Ogólnie wystarcza mi 7 godzin snu. Najzdrowiej czuję się kładąc o północy, a wstając bez budzika o 7. Niestety znów przesunęli moje godziny robocze, zaczynam o 8 i znów się popsuło.
    Kiedy mąż wychodzi do pracy, od tej pory zasnąć ni w ząb nie umiem. Leżę tylko i się męczę przysypiając na parę minut i tak w kółko. W pracy jestem zaspana, zamulam cały dzień, oczy podkrążone. 5:30 to zdecydowanie nie jest moja godzina, ale nie umiem nic na to poradzić, że się budzę, kiedy on wychodzi, a świadomość, że mój budzik niedługo zadzwoni, nie pozwala mi zasnąć ponownie.
    Próbowałam innej metody, wstawałam o 5:30, nie kładłam się ponownie, ale nie pomagało mi to, oczy bolały tak samo.
    Dni wolne odsypiam, co powoduje, że bezsensownie przesypiam 10h marnując moje ulubione, cenne poranki. Nie wiem jak to ogarnąć, męczy mnie to okropnie...

Oczywiście higiena snu zachowana na medal. Kładę się odpowiednio wcześniej (znów musiałam zrezygnować z wieczorowego życia towarzyskiego, z czym mi zupełnie nie w smak). Na parę godzin przed snem wyłączam wszystkie sprzęty, wyciszam się, lubię coś wtedy poczytać. Zjadam na kolację więcej węglowodanów. Biorę ciepłą kąpiel.
    I Bóg wie dlaczego nadal jest źle i nie chce mi powiedzieć czemu. Albo raczej ja muszę sobie uszy przemyć... Dodam tylko, że nie jestem meteopatą, a negatywnie reaguję wyłącznie na pogodę upalną.
    A może to już ZKZ po prostu. 🤪

Żeby zachować emocjonalną równowagę w tym wszystkim, próbuję znajdować czas na serial, bo istnieje taki na świecie, który akurat rajcuje mnie i to mocno. Lubicie seriale historyczne?
    Kostiumowy o czasach starożytnych, świetnie odegrane role, doskonale pokazuje jak wyglądało wtedy życie codzienne. Ale zaznaczam, że to nie jest obyczajówka. Wyszedł niedawno trzeci sezon i znów w to wpadłam. Planują już czwarty.
    Często zdarza mi się przy tym serialu wzruszać, czasami płakać jak bóbr. Mocne wątki, dosadne dialogi, potrafią wywiercić coś w sercu i bynajmniej nie jest to dziura. To są te czułe punkty, które summa summarum, są tak naprawdę przyjemnie dotykane. Konfrontują, czasami rozkoszują, rozkochują... Takie produkcje coś znaczą, mają sens. Czuję, że przy oglądaniu tego, nie tracę czasu.
    Serial jest oparty stricte na Biblii. Powiem Wam uczciwie, że obejrzałam mnóstwo filmów o Jezusie, ale żaden nie robił na mnie wrażenia. Serio. Polecam "The Chosen" ⏩link do polskiej strony.

Co roku biorę udział w głosowaniu na co Łódź ma wydać pieniądze podatników (i dotacyjne z Unii). Lista jest okropnie długa, nie każdemu się chce wertować te wszystkie punkty, zaznaczyć można kilka. Stopniowo i z uważnością przez listę przebrnęłam znajdując to, co mnie interesowało.
    Między innymi głosowałam na rewitalizację ulicy, na której parkujemy samochody. Błoto i doły utrudniają życie. Faktów estetycznych nie muszę tłumaczyć, dodam jedynie, że parkując tutaj, nie ma sensu myć samochodu, on i tak czysty jest tylko przez około godzinę. Jeśli sam się nie ochlapie w błocie, to inne auta go ochlapią.
    Co tu się dzieje w dni suche? Poziom zakurzenia sięga chyba drugiego piętra. Latem też nie warto myć samochodu. Nawet szklany dach mam ledwie przejrzysty jak przez pergamin.
    Do tego jazda na pierwszym biegu, żeby nie urwało zawieszenia.

I zdarzył się cud, wygraliśmy większością głosów, widać nie tylko mnie to przeszkadzało. Będzie remont ulicy! Wszystko pięknie, tylko ja nie mam bladego pojęcia, gdzie na ten czas parkować...
    Sprawa jest trochę bardziej złożona, bo żeby się dostać autem na drugą stronę bloku, trzeba objechać całe osiedle najbardziej zakorkowanymi arteriami dzielnicy... Godzina czasu dojazdu do pracy to będzie minimum... (normalnie jadę kwadrans). Ale nic to, zrobić trzeba, byle uwinęli się z tym szybko... 🤨

Chomiki nadal żyją. I nadal stwierdzam, że nie powinnam mieć bardziej absorbującego gatunku. Myślami wracałam do szczurków, mamy akurat w pracy rasowe Dumbo i obecnie je oswoiłam, jednego uczę spokojnej jazdy człowiekiem (noszę go po sklepie na ramieniu). Tylko że im trzeba poświęcać więcej czasu, a my z mężem go nie mamy. Rozsądek każe zostać mi przy tych małych indywidualistach, a serce rwie się do tego, co zasiało w nim iskierkę wiele lat temu.
    Ale to jest drobiazg, a decyzja jaka będzie podjęcia, to nie wcześniej niż za rok. Wszystko zależy od tego czy zaczniemy więcej podróżować. Jeśli tak, w obu terraiach zakładam paludarium, (w tym małym na 100% będzie), a to też bardzo ciekawa sprawa. Kupiłabym sobie wtedy zamgławiacz.

Gdzieś po drodze wykoleiłam się czasowo i zaniedbałam trochę dżunglę. Nie wiem do końca czy to z mojej winy, czy coś  może jednak było nie tak z tymi paprociowcami, bo obie nowe rośliny mi padły...
    Niedawno nabyłam sobie w budowlanym malutką paprotkę. Jak zrobi się większa, złączę ją z tą domową, bo należałoby ją już zagęścić, ale obecnie różnica wielkości jest zbyt ogromna, więc projekt musi jeszcze poczekać.
    Planowałam ogromną donicę ze wszystkimi paprociowcami, ale pomysł legł w gruzach. A to maleństwo od paru tygodni ma się dobrze, zaś uraz jaki zasiały mi te dwie martwe rośliny, może zostać mi na zawsze, co będzie rzutowało na moją obecność na rokrocznym Festiwalu Roślin, bo to stamtąd je miałam. To pierwszy raz jak coś od nich mi zdechło...

Ostatnie listopadowe migawki trafiły właśnie na łódzki blog, teraz w kolejce czekają grudniowe. Czasu coraz mniej, a zima nadal trwa. 

Gęstość życia zależy od nas samych. Jakość życia nie równa się gęstości. Czasami warto je rozrzedzić, bo tak samo jak krew, która gęstniejąc, doprowadza ciało do udaru, tak samo życie może nas wykoleić i nakazać restart.
    Zluzujcie i nie demonizujcie sobie (oraz innym) grudnia.