Z daleka od noszy.

Czy nie masz wrażenia, że ludzie są gotowi spotkać się razem z całą rodziną właśnie w te święta – zupełnie tak jakby w całorocznej codzienności nie starczało czasu na nic więcej dla nikogo? Jakby teraz chcieli się zrewanżować?
    Teraz szykują się, sprzątają, jakby cały ten szał miał zamieść pod dywan całoroczną ignorancję i brak telefonów... Milczenie nie zawsze jest złotem.
    Owszem, znam wyjątki rodzin spotykających się regularnie w różnych okolicznościach przez cały rok, ale policzę te rodziny na palcach jednej ręki.

I to jest tylko wrażenie. Moje prywatne wrażenie, kiedy patrzę na ten cyklon. Od środka. Z oka.

Łatwo mi wtedy zrozumieć, że na tle arogancji święta wydają się magiczne, bo co to za czar ktoś rzucił, że nagle wszyscy wydają się tacy zżyci? Wspaniałe... prawda?
    Nauczyłam się patrzeć na cały bilans, a nie na jeden słupek wykresu. Jeżeli ktoś w ciągu całego roku nie jest zainteresowany moją osobą, ani razu nie odpowiedział, ani sam nie zaczepił, po co udawać ten jeden raz, że się kochamy?

W moim mniemaniu bilans jest wiarygodniejszy od statystyki.

Ludzie zawsze się dziwią, że tak "dziwacznie" spędzam święta. Jednak nie czuję nigdy bym coś straciła, ale za to wiele zyskuję. Np. spokój, brak zaganiania i uczucie, że niczego nie muszę. Mam w tym wolność. I pierogi w lodówce. Bardzo często zresztą mam, bo lubię pierożki.
    Ktoś niedawno napisał ciekawą rzecz, że święta niczym nie różnią się od karnawału – w obu przypadkach zakłada się maski. Ja nie noszę żadnych masek. Jestem szczera, wyrażam uczucia, nie kłamię. Czuję się komfortowo nie tłamsząc uczuć. Kiedyś tłamsiłam, bo tak wypadało. Na przykład z szacunku dla starszych. Teraz wiem, że warto jest mówić prawdę, mówić jak się czuję i stawiać granice.

Z nieudawanym zadowoleniem nie przygotowuję się do świąt.

W tym roku przypadają w kalendarzu 3 czerwone dni. Niezwykle cenne dni na odpocznienie po intensywnej pracy w handlu i naładowanie akumulatorów przed kolejnymi, równie intensywnymi dniami przed końcem roku.
    Rzadko teraz mamy z mężem czas dla siebie, odkąd doszły pracujące niedziele, praktycznie widzimy się na chwilę przed snem. Nie ma czasu porozmawiać, sami chcemy odpocząć, wyciszyć się, obejrzeć serial, tak po prostu bez zobowiązań glebnąć sobie w fotelu. Pęd i stres społeczeństwa rykoszetuje i to bardzo.
    Ostatnio mąż spędził ze mną dzień u mnie w pracy.

A jakże to był dobry i wesoły dzień. :)

Z planów nieistotnych – miałam iść do kina na "Wonkę", ale w porę zauważyłam, że to musical. Zrezygnowałam.
    W życiu spodobały mi się tylko dwa musicale i nie będę testować siebie na kolejnych, bo zazwyczaj mnie męczą, wydają się takie żenujące...
    A były to: "Sweeney Todd" z Deep'em i "Upiór w operze" z Butlerem. Pamiętam, że podobał mi się jeszcze film muzyczny "Burleska" z Aguilerą i Cher, ale chyba wyłącznie za ich potężne głosy, Miałam ciarki.

Odbijam rykoszety w wolnych godzinach.

Z daleka od pędu, z dala od arogancji, z dala od zabobonu, z daleka od noszy. ;) Grzane wino stoi w kuchni i czeka na swój czas. Jeszcze jeden szalony dzień pracy. Ale wiem, że będzie miło, że damy radę, bo mimo różnic, jesteśmy dość zgrani jak na świeżo zmontowany zespół.

Karpie diem, jak to mawiają.