Chrześcijańskie mity, czyli co się o nas mówi (część 5/5).

poprzednia część była tam ⏩4/5

Dotychczas rozbiłam na części pierwsze podstawowe mity o chrześcijaństwie jakie znam z Biblii, konfrontując powszechnie panujące przekonania z faktami.
    Z biegiem lat nauczyłam się cierpliwie korygować fałszywe metki jakie się do mnie przyczepiały. Kojarzono mnie bowiem z różnymi społecznościami religijnymi, różnie mnie też nazywano, ale po to człowiek dostał język, by się nim posługiwać, więc zawsze odrywam od siebie te metki, bo po co hodować niepotrzebne domniemania? W sieci sytuacja jest podobna, nie oszukujmy się, blog i FB więcej przyjmą, więc ja więcej mówię, i summa summarum, przyczepia się jeszcze więcej metek.

Tym razem na tapetę biorę Kościół i jego członków. Czy w biblijnym Kościele istnieje elita? Czy wobec tego hierarchia jest biblijna? Czy głosem całego Kościoła może być jedna osoba tudzież wyznaczeni liderzy, a jeśli tak, to kto ma prawo ich wyznaczać?
    Czym był Kościół w starożytności i jak się rozwijał. Jakim zostawili go pierwsi apostołowie i jak zmienił się do czasów dzisiejszych, znaczeniowo i w praktyce.

CZYM POWSZECHNIE JEST KOŚCIÓŁ – CZYLI CZYM NIE JEST KOŚCIÓŁ?

SCHEMAT DZIAŁANIA NA DZIŚ.

Aby posiąść wiedzę na dany temat, wystarczy przeczytać jedną książkę. Zaskakujące jest to, że robi się mnóstwo dziwnych rzeczy, żeby do tej książki w ogóle nie dotrzeć. Np. uczy się o zmarłych w imieniu których trzeba nieść modlitwy, o nieżyjących świętych, którzy bodajże zostali nieumarłymi, ale nikt nigdy nie uczy czytania Biblii ze zrozumieniem.
    Spróbujmy jednak przejść przez tę nawiedzoną planszę i poznać fakty.

(definicje)

Nieumarli – nie są postrzegani jako potwory, a raczej jako obywatele o dziwnych uwarunkowaniach kulturowych, czasami mają tajemne moce. Istoty te potrafią latać i zwiastują śmierć wrzeszcząc na dachu osoby mającej umrzeć.

Relikwie – są to zmumifikowane fragmenty zwłok. Ich zaletą jest to, że są lepiej zakonserwowani niż zwykłe nieboszczyki, toteż nie wydzielają silnego smrodu.

/źródło zdjęcia

Greckie synagoge pochodzi z hebrajskiego słowa gahal. W starożytności owe słowo znaczyło dowolne zgromadzenie / zebranie. Podobnie jak greckie ekklesia.
    Z czasem nabrało jednak innego charakteru, mianowicie religijnego i zaczęto stosować na określenia zgromadzeń żydowskich w celach sakralnych, potem zaś struktur organizacyjnych, a także budynków.

Podobną ewolucję przeszło znaczenie słowa ekklesia. W czasach Nowego Testamentu opisywało ono jednoznacznie zwykłe spotkanie. Niestety w późniejszych czasach (aż do dziś), gdy chrześcijaństwem nazywano religię panującą w Cesarstwie Rzymskim, w której ustalono struktury organizacyjne, zaczęto to słowo tłumaczyć jako kościół.
Charakter wspólnotowy tego słowa systematycznie zanikał w jego powszechnym rozumieniu.

Zmarły święty, do którego mamy się modlić,
i który ma dla nas wykonywać różne rzeczy,
musi być w takim razie nieumarły...

który wówczas kojarzy mi się wyłącznie z tym:

/źródło zdjęcia

KIM SĄ KAPŁANI – A KIM NIE POWINNI SIĘ NIGDY STAĆ?

Już w czasach starożytnych w kościołach będących rzymskimi organizacjami, kwitł wyzysk i lichwa. Pamiętacie biblijną historię kobiety, która wrzuciła "wdowi grosz" do skarbony? Kapłan powinien na podstawie Prawa zabronić ubogiej kobiecie oddawania swoich ostatnich pieniędzy, a nawet wspomóc i zatroszczyć się o nią w jej biedzie. Jednak kapłani byli dalecy od takiej postawy. Pieniądze ściągano z ludzi wszelkimi sposobami.

Im więcej kapłani gromadzili, tym większa była ich zachłanność i hipokryzja w bezwzględnym grabieniu najsłabszych. Wszystko to czynili "w imię Boga". W zakresie wyciągania pieniędzy od ludu nie mieli żadnych hamulców ani nawet elementarnej przyzwoitości.

Wiecie jak wygląda dosłowne tłumaczenie komentarza Jezusa tej sytuacji? Zajrzałam do przekładu dynamicznego, w którym płynnie operują sensem w kontekście do całej historii:

„Zobaczcie! Od tej ubogiej kobiety udało im się wyłudzić więcej niż od innych! Tamci bowiem wrzucali z tego, co im zbywało, ona zaś dała ze swego niedostatku!”

    Ewangelia wg Łukasza 21:3

Ten słynny werset budził wiele kontrowersji. Na jego podstawie tworzono rozmaite nauczania mające na celu wyłudzenie i manipulację. Cytat, który tu widzicie, jest dosadnym tłumaczeniem na polski. Gdyby tak brzmiał we wszystkich tłumaczeniach, nigdy by nie został wykorzystany w haniebnym celu.

Tradycyjne przekłady Biblii rzadko (bądź wcale) nie wiążą go z bezpośrednim jego kontekstem, jakim są dwa poprzednie wersety (Łk 20:46-47) mówiące o chciwości uczonych w Piśmie, którzy wraz z kapłanami tworzyli trzon establishmentu religijnego. Zgodnie z Prawem Mojżeszowym biedne samotne kobiety powinny być otaczane szczególną ochroną i pomocą.

Jednak dla elit religijnych dbanie o własny interes oraz budynek i kult świątynny miało większe znaczenie niż przestrzeganie Bożego Słowa. Dla korzyści systemu, któremu służyli, dla bogactwa świątyni, a także swych profitów, byli gotowi grabić nawet ubogie kobiety, wdowy i sieroty.
    Jezus absolutnie tego nie popierał, a wszelkie próby interpretacji Jego wypowiedzi o rzekomym „poświęceniu się ubogiej wdowy” z pominięciem kontekstu sytuacyjnego, w jakim Pan wypowiedział te słowa, są zwykłą manipulacją w zakresie interpretacji tekstu.

Cały komentowany fragment jest ostrym wystąpieniem Jezusa przeciwko praktykom chciwych kapłanów, którzy manipulując nauczaniem, zwyczajnie żerowali na biedzie ludu, który im ufał i uważał za swoich przewodników w wierze.

CZY W KOŚCIELE BIBLIJNYM ISTNIEJĄ STRUKTURY?

Żadne formy rządzenia w Kościele, nie są szczegółowo opisane w Piśmie Świętym. Gdyby jednak się upierać, należałoby zacząć od najważniejszej osoby w "zarządzie". Jest nią Jezus Chrystus, który zająłby niewątpliwie stołek ZAŁOŻYCIELA, PRZEWODNICZĄCEGO i PREZESA ZARZĄDU.
    W języku biblijnym jednak nie ma takich stołków, ale wiemy z jej kart, że Chrystus jest "Głową wszystkiego", a Kościół jest "ciałem, którego On jest Zbawicielem"
    Co więcej, korelacja Jezusa z Kościołem nie jest czysto organizacyjna i papierkowa. Jest oparta na miłości, bo "Chrystus umiłował Kościół i wydał zań samego siebie" (Efezjan 5:25). On sam porównuje ten związek do narzeczeństwa. Panna młoda (Kościół) oczekuje pana młodego (Zbawiciela), jest i zaplanowane wesele.

KTO DALEJ RZĄDZI?

Pastor to w dosłownym znaczeniu "pasterz" i jest jakby to trywialnie ująć, "ludzką głową kościoła". Jednakże nie widzimy tej funkcji w starożytnych zapiskach.
    Funkcjonowali wtedy tzw. "starsi" zwani "biskupami" lub dosłownie "doglądającymi." I to oni są de facto tymi, którzy prowadzą Kościół i są odpowiedzialni za prawidłowe nauczanie Słowa. Pastor jest właściwie jednym ze starszych.

SĄ JESZCZE DIAKONI

diakoni także mają być poważni, niedwulicowi, nienadużywający wina, niełakomi na brudny zysk;

    1 Tm 3:8

diakoni niech będą mężami jednej żony, rządzący dobrze dziećmi i własnymi domami.

    1 Tm 3:12

To są ci, którzy zajmują się praktycznymi kwestiami kościoła.

/źródło zdjęcia

Reasumując:

Kościół wg Biblii nie jest instytucją, nie prowadzi też kultu świątynnego, nie adoruje ciasteczek ani kawałków zwłok, czy jakiś nieumarłych świętych.

W Kościele biblijnym nie jest uznawana żadna szczególna rola przywódcza. Nie ma też podziału na księży i świeckich (tudzież starsi i reszta), ponieważ Piotr pisał w swoim liście o powszechnym kapłaństwie wierzących [I List rozdział 2]. Oczywiście są osoby powołane do pełnienia pewnych funkcji, ale nie wyróżnia to ich w żaden sposób, jesteśmy równi przed Bogiem.

Słowem "chrześcijanin" mianuje się teraz prawie każdy Kościół, warto dopowiedzieć, że poszczególne Kościoły zaczęły się od siebie mocno różnić, utrwalając pod nowymi doprecyzowanymi nazwami, mnogość religijnych tradycji.
    Dlatego reformacja, która miała miejsce w XVI wieku, spowodowała wzbudzenie chrześcijaństwa wzorowanego na tradycji apostolskiej, czyli takiej o jakiej czytamy na kartach Nowego Testamentu. I to jest właśnie rodzaj chrześcijaństwa określany mianem ewangelicznego.

Więcej tu ⏩Kościół ewangelicznie wierzących – co to jest?

KONIEC⏯