Human Error / błąd ludzki.

Przez panujące ostatnio perturbacje zakłócające stan orbitalny mojego ciała w układzie zwanym dalej codziennością przez siły, których źródło znajduje się poza moim układem, ale ustawicznie nań oddziałuje, naruszając ustalony porządek i przekraczając panujące normy i zasady wewnętrzne mojego świata, liznęłam chaosu. Był wstrętnie gorzki.
    Moja psychika od razu zareagowała natychmiastową potrzebą dłuższej regeneracji, co rzutowało na mój stan w ostatnich dniach, ale dziś to wszystko odespałam i melduję zacnemu społeczeństwu, że już jest O.K.

A takie perturbacje sprawiają, że moja twórczość stoi bez sensu, nieomal w szale twórczym zjadłam swoje pędzelki, a ostatni rozdział nowej książki egzystuje w zawieszeniu. OSTATNI ROZDZIAŁ! Czy Wy to czujecie? Za chwilę będę nadawać do wydawcy.
    Szczerze mówiąc, muszę się gdzieś wyżyć, rower przestał dawać mi tę rozkosz, nie męczy mnie nawet w śniegu. Rozpaczliwie potrzebuję gór, ale najbliższe sensowne góry są za daleko na jednodniową wyprawę. Te bliższe z kolei, nie mają mocy sponiewierania. Może trzeba po prostu wziąć na celownik jakąś niższą i po prostu na nią wbiec?

Na arktycznej ścieżce. ⏩ Jedna z efektowniejszych wędrówek w centralnej Polsce.

I gdzieś to wszystko przeminęło w takim potarganym nieładzie niespójności, ale milczeć nie chce, próbuje wrzeszczeć i nadal przedziera się pazurami przez płachtę chroniącą mój spokój.
    Ludzie. Jeśli nieznany jest Ci termin "Human Error", to pora się z nim zapoznać. Jest to "błąd ludzki". Zawsze w każdej historii on występuje, większej i globalnej czy małej i prywatnej.

Ale przetrwałam. Tam gdzie inni się poddają, ja głowy nie opuszczam. Mam w genach wpisane zwycięstwo, to są nowe geny, nie te urodzeniowe, to są te nabyte z czasem i uważam je za jedyne słuszne.
    Ciągle nie wiem co ja robię w tej barbarzyńskiej epoce, powinnam biegać z mieczem w dłoni i nawalać wszystkich bezkarnie po głowach, a tu nie mogę. Po prostu widzę jak niektórzy ludzie się męczą w swojej egzystencji, tworzą gównoburze z byle czego i przejmują się byle czym. Co gorsza, żyją tym, czym żyć się nie powinno, stawiają sobie ograniczenia i są takim towarzystwem jak pulsacyjny ból zęba.

To jest permanentna nieumiejętność znalezienia sobie sensownego celu w życiu i zejście z odcisków innych osób.

Wędrówka sprzed perturbacji ⏩ Las Grotniki.

Ostatnio przyjrzałam się sobie. Cieleśnie i duchowo. Nigdy nie da się powiedzieć, że w pełni jest wszystko dobrze. Np. wczoraj w bardzo długiej i poważnej rozmowie życiowej z mężem, padło dostatecznie dużo wyrazów wątpliwości w swój stan, niemniej nie ma we mnie ani krzty potępienia, bo to z kolei, doskonale wiem skąd się bierze i zamykam się na te gamonie, które wciskają w łeb ludziom samopotępienie.
    Ja wiem, że trzeba walczyć i otwierać odpowiednie furtki.

Ciekawe doświadczenie z fauną ⏩Wystawa pająków.

A głodnych pożeraczy spokoju i chciwych zdobywców cudzych sukcesów nie brak. Każdy chętnie przypisywałby sobie wszystkie zasługi, byle już wskoczyć na kolejny poziom. Czas nie stoi w miejscu. Czas biegnie do końca, a potem czasu już nie będzie. Warto pomyśleć o wielkim przewrocie w swojej czaszce, póki mózg tam jeszcze jest.
    Zagrali na strunach złowieszczych pozornie dobrą nutę. Aby noga się im nie powinęła w tym szaleńczym tańcu, ale obcas mógłby się jednak złamać...

Łódzki anal ⏩romantyczne Stawy Jana.

Kiedyś myślałam, że nie umiem żyć, jednak z wiekiem zauważam, że to inni żyć nie potrafią. Mówią, że wokół nich szaleje sztorm, a tak naprawdę gołym okiem widać, że sami wokół siebie wodę mocą. A fala oczywiście bije o innych i stąd te wszystkie perturbacje.

Pora, myślę sobie, zdystansować się jeszcze bardziej niż myślałam, że należy.