Ślęża.

Góra w 1017 roku nosiła piękną, mądrze brzmiącą łacińską nazwę Silensi (cisza) mądrze brzmiącą, bo nie ukrywajmy, że quidquid Latine dictum sit, altum videtur.
    717,5 m n.p.m. to nie jest wiele, ale mimo to szczyt wszedł w skład Korony Gór Polskich. Jest jednym z najprostszych masywów do pokonania. Mówi się, że góra jest tak łagodna, że wbiec na nią to żaden zaszczyt, a zgubić szlak – to praktycznie abstrakcja.
    Szczyt swój ma na poziomie lasu i widokiem nie zachwyca, choć byłoby co oglądać, bo po jednej stronie rozciąga się długie pasmo Sudetów. Dlatego wymyślono, że powstanie tu betonowa wieża widokowa, z której ten zębaty horyzont rzeczywiście widać. Utrudnienie jednak stanowią drabiny zamiast zwyczajnych schodów i wąskie przejścia na kolejne piętra, tak ciasne, że trzeba mocno przylgnąć do stopni, by zmieścić się z plecakiem. Istnieje żart, iż to po to, aby hamować przed wstępem otyłych ludzi, bo tarasik na górze jest zbyt mały i nie trudno o wypadek.

Szczyt raczej nie dla góromaniaków, dla koneserów plenerów też raczej się nie nada, ale jest doskonały na spacer np. na pierwszą wspinaczkę w życiu. Mój małżonek niosący przed sobą balast powiedział, że szlak jest idealny dla takich kanapowców jak on.
    Mieliśmy towarzystwo rodziny z Sobótki, towarzyszył nam między innymi czteroletni chłopczyk. To również świadczy o tym, że szczyt nie jest właściwie żadnym wyzwaniem.

Górka zbudowana jest z granitów i gabra, ale zdecydowana większość masywu, co potwierdzają najnowsze badania, jest zbudowana z tego samego, co dno oceaniczne. Znajdują się tu bardzo licznie, krzemionkowe skały osadowe, pochodzące z dna oceanu, co potwierdza bardzo dawną historię zalania całego terenu.

Widok ze szczytu góry:

Góra z dawien dawna stanowiła religijne centrum kultu solarnego. Na całym masywie można spotkać kamienne rzeźby „panny z rybą, mnicha, grzyba, dzika, oraz niedźwiedzia” będące w celtyckim kręgu kulturowym. Mówiło się, że to góra bogów.
    Wszystko miało miejsce w latach 700 – 400 p.n.e. Rzeźby uczyniła miejscowa kultura łużycka, oddając w ten sposób cześć swoim bóstwom.

Poza rzeźbami na Ślęży można znaleźć ciekawe konstrukcje z kamienia, zbudowane w formie kręgu. Pośród tych kręgów odprawiano obrzędy religijne.
    Wały kamienne strzegły miejsc przebywania bogów. Oddawano tu cześć między innymi bóstwu słonecznemu, drzewom, źródłom, ciałom niebieskim i zjawiskom atmosferycznym.

Widok z wieży:

Gdybyśmy szli z prędkością kuli armatniej, weszlibyśmy w około dwie godziny, myślę natomiast, że jednostajnym żwawym tempem, można wbić się na szczyt nawet w półtorej godziny. Jednakże szliśmy w tempie toczonej armaty, więc wyszło dłużej. Obraliśmy szlak czerwony z Sobótki.
    Pierwsza połowa Korony nie sięga nawet tysiąca metrów, więc będziemy podwyższać poprzeczkę bardzo powoli.
    Po doświadczeniach z Alp, trochę wydawało się nam tutaj nudno.

Zdjęcia z wieży:

Wieczorne zejście ze Ślęży:

Powrót do punktu, w którym stało nasze tymczasowe łóżko na jedną noc, trwał do bardzo późna, ponieważ mieszka tu więcej rodziny i każdego było trzeba odwiedzić z buteleczką własnego i znakomitego.
    Ranek przywitał nas kolejnym słonecznym dniem. Wstaliśmy, ubraliśmy się i wyruszyliśmy w trasę do Łodzi. Niedziela wszak, była pasmem spotkań, które stanowią w zasadzie ważny punkt każdej niedzieli. Zdążyliśmy na wszystkie.
    I to się nazywa wspaniale przeżyty weekend.