Z dziennika obserwatora.

To nic nowego, że obserwuję i wyciągam wnioski. Większość znajomych doskonale o tym wie. Może wydaję się być osobą na wszystkich obojętną, ale nie jest tak... Przy tym wyciągnąć ode mnie te wnioski z obserwacji... tu by już trzeba zdobyć moje zaufanie. Jeśli się przekonam o kimś, że to co powiem, nie wypłynie na zewnątrz, mogę powierzyć swoje obserwacje, które nie służą do rzucania na wiatr.
    Co innego kiedy piszę w Internecie, tu wieje jak cholera. Obserwacje, którymi chcę tutaj szastać, są - powiedzmy sobie szczerze - błahe i śmieszne. Pośmiejmy się więc razem.

P.S. Na filmikach głównie czytam.
Zaznaczam, że zgodnie ze słowami z pierwszego filmiku, nagrywałam te materiały dla dowcipu, a nie na poważnie – a mówię o tym, bo w sieci już wylano na mnie wiadro hejtu.
I mam jak zawsze nadzieję, że czytelnik da radę przeczytać cały wpis.

Wiatry

Zaczyna się globalne straszenie huraganami. Będzie prawdopodobnie nawalać żabami i Bóg wie czym jeszcze. Byle nie osami, bo ja się stąd zmywam na Hawaje do Honolulu – dlaczego tam? – trochę dlatego, że lubię blokowiska i trochę dlatego, że w polskich uszach śmiesznie brzmi nazwa miasta. Mam wesołe usposobienie i lubię śmieszne rzeczy.
    Przeżyłam pięć lat w Szwajcarii - kraju Helwetów, którzy w tyle mają wiatry... 🤣🤣 jak to brzmi. Nauczyłam się od nich, że pogoda zawsze jakaś musi być i nie ma się czym przejmować. Orkan wiejący ponad 200km/h? Nie ma problemu, bierzemy deskę i idziemy na fale na jeziorze Bodeńskim. Oni tak robią, serio! Tam się nikt nie boi pogody, tam nikt nikogo nią nie straszy. Zaraziłam się tym od nich.

Tymczasem podobno znowu "winter is coming", więc kupiłam kolejny baniak płynu do spryskiwaczy do -20.
    I żeby potem nie było, że zima ponownie zaskoczyła drogowców – JA MÓWIĘ, ŻE IDZIE, czytajcie bloga cioci Jael, to nigdy nie będziecie niczym zaskoczeni. 🫡 Tylko przed końcem świata Was nie ostrzegę, bo nie znam dnia ani godziny. No i wyprowadzam się nim to nastąpi.

✔

Dziewczyny

To temat, który jak polski orkan rozrywa polskie żagle na strzępy. Stresem życia jest złamany paznokieć lub brak czasu na fryzjera. Toż to ja się wychowałam w strasznie pofajdanych czasach, bo nie rozumiem ich bólu, nie podzielam i w rezultacie to ja zostaję uznana za dziwaka.
    Moja gęba nie czuła makijażu od chyba dwudziestu lat... nie pamiętam dokładnie. A już dwudziestki doklejają sobie rzęsy, paznokcie, włosy, nie wiem co jeszcze, nie wnikam głębiej...
    
    – Paznokieć mi się oderwał.
    – A mnie nie, popatrz jakie mocne. Chcesz adres do ich Stwórcy.

A że ja wyglądam jak ich rówieśnica, to się wytnie, to przecież nie istotne. Kto by mnie tam o metrykę pytał. Jestem nieatrakcyjna, bo: nie mam paznokci, sylikonowych cycków ani ciuchów wartych uwagi.

✔

Kiedy pasjonuję się swą pasją

Zaobserwowałam ciekawy ciąg wydarzeń. Kiedy zaczynam czymś zajmować się oficjalnie, niektórzy zaczynają uważać, że za bardzo się temu poświęcam, uważając ów przedmiot rozkminy za bezowocny.
    To z czego ja czerpię satysfakcję, im może faktycznie być nieprzydatne jak wiele innych rzeczy. Przede wszystkim mam priorytety – uważam, że poukładane są słusznie – ale nie chodzi nawet o to. Gdy o czymś oficjalnie zaanonsuję, włącza się alarm, bo każdy myśli, że dana rzecz nagle stała się centrum mojego życia, że zafiksowałam się najpewniej na jakieś durnocie, zapominając o priorytetach.
    Czasu by mi brakło na opisywanie w social mediach tego, co miałoby udowadniać, że w kręgu moich głównych zainteresowań znajdują się właściwe rzeczy.
    Uważam, że określanie człowieka po sm jest żenujące. To jak sugerowanie się bułką w celu określenia zawartości kanapki.

I to się właśnie dzieje, kiedy ulegasz presji oceny otoczenia. Ale ocena człowieka przestała być dla mnie ważna dawno temu. Inaczej znowu popaliłabym wszystkie mosty i wyniosła się z tego środowiska w cholerę, tam gdzie wiatry z tylca Helvetów grają pierwotną pieśń nieokiełznanej natury. Albo do Honolulu. 🤣
    Także tego – ja wszystko słyszę, widzę, o wszystkim wiem, tylko udaję, że jestem niezorientowana i że mi można tył obrabiać bez konsekwencji.

✔

Kaktus mi zdechł

A to znakiem tego, iż klimat panuje należyty w naszym mieszkaniu. Pozbyłam się skutecznie suchego klimatu bloku i mogę prawdopodobnie zabrać się za coś trudniejszego w uprawie. Moja tropikalna dżungla teraz naprawdę bardzo ładnie rośnie.
    Raz z tymi trudniejszymi roślinami miałam falstart, praktycznie cały nowy pakiet mi padł, mam więc miejsce, by znów coś nowego nabyć. Muszę to dobrze przemyśleć.
    Na wiosnę czeka mnie trochę przesadzania. Zastanawiam się też, czy w szkło po paprociowcach, które były tym falstartem, nie wlać wody i nie spróbować się z roślinami świata podwodnego. Zaczyna mnie ten pomysł jarać... Ale bez rybki, bo to szklana tuba jest – w owalu źle się chowają.

Obserwacja roślin daje mi wiele edukacji. Buduję doświadczenie w botanice, obserwuję fachowe ogrody tropikalne w naszej łódzkiej palmiarni, uczę się też z różnych źródeł piśmiennych.

✔

Moim zdaniem wojna wisi na włosku

I nie ma co więcej się rozpisywać. A mnie każą dzieci rodzić, bo przecież to ostatni dzwonek. W odpowiedzi wznoszę kielich wina i głoszę jako toast – waszych dzieci zdrowie!
    Ale poważnie mówiąc, sensem istnienia większości kobiet jest począć potomka. Oczami wyobraźni widzę siebie poczynającą dziecię w epickich warunkach spektakularnej nocy na łonie natury, gdzieś na trzech tysiącach m n.p.m. przy akompaniamencie godów świstaków, a za 8 miechów poród na rafie koralowej, bo przecież wszystko co robię, jest ekstremalne (nadal się z tego śmieję).
    Dalszy bieg historii dopisze wojna, jak z dzieckiem pod pachą uciekałam przed ostrzałem z CKMu w szaro-zielonym, damskim mundurku... czy Wy to widzicie?

Podobnych rojeń dawno nie miałam – takie teksty wychodzą mi z przymusu. A z przymusu to tylko praca dobrze wychodzi, ale za pracę płacą i dają wolne.
    Z tego co wiem, bezpieczne lata na pierwszą ciążę mam już za sobą, a szansa na zajście w ciążę po 35 roku życia wynosi ok. 12%, poza tym występuje zwiększone ryzyko wad degeneracyjnych w komórkach jajowych. To tak na marginesie. W ciążę można sobie zajść nawet po czterdziestce O ILE to jest kolejna ciąża, a nie pierwsza. Czy do kogoś to w ogóle dociera, czy widać tylko, że ciągle nie jestem mamą?
    Jaki wniosek z tej obserwacji? Że na świecie jest więcej egoizmu niż myślenia. A tak na marginesie, uważam, że na świecie jest zbyt wiele niechcianych dzieci. I jeśli mówić o moim instynkcie macierzyńskim, on się uaktywnia kiedy słucham o historiach adopcyjnych. Płaczę wtedy jak bóbr. Zatem ogłaszam, że nie jestem z zimnej stali, czy jakaś patoligczna itp. Po prostu mam inne pragnienia, które egoistycznie wygasza się wpędzaniem mnie w poczucie winy, kolejny już raz.

✔