Dlaczego jeszcze nie oszalałam?

Już mnie dość dobrze poznaliście. Wiecie, że jestem człowiekiem wolnościowym (w sensie - potrzebującym wolności z daleka od systemu tego świata), potrzebującym często wolnego od pracy aby nie oszaleć, kochającego ciszę ponad każdą muzykę i samotność ponad najukochańsze towarzystwo. Że potrzebuję wyciszenia bardzo często, bo do żywego przedawkowuję ludzkość i rozgardiasz.
    Mimo że po raz pierwszy w życiu mam pracę, z którą czuję się tożsama, też potrafię ją przedawkować. I ostatnio nawet o tym pisałam. Doszło mi więcej godzin, grafik układa się na bieżąco przez braki kadrowe. Przyszłość jawi się czarno pod względem wolnego czasu. Drugi tydzień w trybie praca-dom. Niektórzy tak potrafią. Ja nie. Ale radość mnie nie opuszcza. Ta wewnętrzna. Mimo zmęczenia. Mimo braku wolności. Mimo braku dziczy, której potrzebuję jak chleb masła.

Moje skrzydła są na razie z betonu. Na tym nie polatam.

Radość wedle Biblii – można śmiało powiedzieć – cechuje chrześcijanina.

Bóg kazał (cóż to za przyjemny i niezwykły rozkaz), byśmy się cały czas radowali, w doli i niedoli. Byśmy byli radośni z powodu Pana.
    I to nie jest mrzonka, bo faktycznie mając w sercu Boga i taką perspektywę życia wiecznego u Jego boku, straszne rzeczy schodzą na dalszy plan. Wiara nas wzmacnia psychicznie i jesteśmy radośni cały czas, przy problemach również. Taki chrześcijański optymizm.

Dalej są oczywiście rzeczy związane z naszym życiem doczesnym, które dają nam radość, czyli w moim przypadku podróże, sport i parę innych rzeczy. Blog też. Ale to kiedyś przeminie, dlatego są to radości nietrwałe, na których nie warto się opierać, które nie przebijają się przez problemy, złe wiadomości, koszmarne diagnozy, przykre zdarzenia itd.
    I nie przebijają się przez obecny system. Jaka byłabym teraz nieszczęśliwa, gdybym uważała za swą radość wyłącznie doczesność, bo nie mam na te rzeczy wystarczająco dużo czasu i brak tego zasmuciłby mnie i doprowadził do frustracji. Przecież hobby (a kilka ich mam) kurzą się i to dosłownie. Nie opuszczam miasta, kisnę w robocie, kisnę w domu. Ograniczyłam się do podstawowych czynności, nie mam kiedy skończyć książki (tej pisanej i tej czytanej). Ale nie tracę tej wewnętrznej radości.

Dlatego Biblia nawet pisze, że chrześcijanie czasem zachowują się jakby byli pijani. I owszem, tak jest, to widzą inni ludzie. Poznali się na mnie współpracownicy, którzy doskonale wiedzą, że niewiele mnie jest w stanie złamać. Zachowuję wewnętrzną radość, którą epatuję. Dosłownie.
    Ale wszystko ma granice. Bo ciało je ma.

Ten jedyny.

Pierwszego marca miałam pierwszy i ostatni dzień wolnego, który przejeździłam na rowerze po mieście. Powiem szczerze, że musiałam swoje odespać, odpocząć, dlatego nie planowałam wielkiej eskapady za miasto od świtu do zmierzchu. Śniadanie w pałacowym parku, kilka zdjęć, odkrycie, że już kwitną cebulice...
    Czas nie stanął w miejscu, a świat się nie skończył. Wróciłam do domu z myślą, że ile udało się naładować baterii, tyle musi wystarczyć, reszta objawi się z czasem. A z czasem zaczęło wiać nudą.

⏩fotorelacja

Moje święte niedziele.

To obligatoryjnie dzień spotkań. Rzadkością jest, że tego dnia gdzieś wyjeżdżamy, bo to dla nas ważny dzień dla utrzymywania relacji i zacieśniania więzów z rodziną i przyjaciółmi.
    Niedzielę zawsze zaczynam od zacieśniania więzów z samą sobą. To zawsze jest kawa i coś do poczytania, albo piszę do Was tak jak teraz. W kompletnej ciszy, bo mąż jeszcze śpi.
    Potem jedziemy do naszej familii kościelnej, gdzie spędzamy w sumie kilka godzin. Jest nabożeństwo, jest muzyka, kawa i ciastko. Długie rozmowy modlitwy w jakichś prywatnych sprawach. Bardzo zajmujące i bardzo lubię te relacje.
    Potem jedziemy z mężem coś zjeść na mieście. I to zależy, albo wychodzimy z kimś z Kościoła, albo sami, albo zapraszamy rodziców – jest bardzo różnie. Najczęściej jednak sami, a to ważne, bo w tygodniu nie mamy czasu nawet ze sobą porozmawiać. Pracujemy na różne zmiany, cały czas się mijamy, przyszły tydzień nie będzie lepszy. Może być tak, że choć częściej będę pracować od rana, będę późno wracać do domu. Niestety.
    Popołudniu nierzadko do kogoś wchodzimy w odwiedziny. I tak właściwie kończy się dzień. Wracamy do domu, szykujemy się do pracy i od nowa praca-dom.

Dlatego szlag mnie trafia i ociekam krwią jak słyszę o handlowych niedzielach...

Można powiedzieć, że te niedziele utrzymują mnie przy życiu, ale nie są... tak to ujmę – w pełni satysfakcjonujące. Brakuje mi dziczy. Brakuje mi przetyrki w plenerze.

⏩pełna fotorelacja

Substytuty.

Takim sposobem na wolnościowe potrzeby zawsze był dojazd rowerem do pracy, ale kolejna fala deszczy idzie, a moja droga do pracy to błoto przy takich pogodach.
    Chodzi o to, że nie mogę dojechać do pracy cała w błocie. W taki deszczowy dzień chętnie pojechałabym sobie na wycieczkę, ale wtedy po skończeniu błotnych kąpieli, jadę na myjnię doprowadzić rower do stanu sprzed podróży, a potem sama idę prościutko pod prysznic, no i włączam pralkę. Oczywiste oczywistości.
    Jakże więc mogłabym w takim stanie przyjechać do pracy? I roweru szkoda, bo musiałby stać na zewnątrz w strugach.

Czacha dymi, cały czas zastanawiam się co zrobić żeby nie oszaleć.

Karta wędkarska na ten sezon została już dawno opłacona. Mąż sam jeździ sobie na rybki, a ja nie byłam ani razu. Trochę szkoda...
    Grunt, że na kolacje świeża ryba wjeżdża na stół, to się z kolei bardzo ceni. Lubię kiedy mężczyzna idzie na polowanie i wraca do domu z jedzeniem.

Zostaje mi więc moja kochana Łódź, która tak się wypiękniła w rękach obecnej prezydent, że naprawdę duma serce rozpiera.

Planuję zestawienie zdjęć a'la Paryż albo Praga.

Kleszczowy biznes...

W lasach już jest wysyp kleszczy. Ludzie masowo wykupują u mnie środki przeciw kleszczom dla psów i kotów. Uważajcie więc na siebie i także zabezpieczcie już swoje zwierzaki.
    Co ciekawsze, doniesiono mi, że niegdyś niezawodne Foresto, przestało w tym roku działać. Coraz więcej klientów przerzuca zwierzaki na tabletki przeciw kleszczom. Pojawiły się w handlu niedawno, dotychczas były dostępne jedynie u weterynarza.

Święta w kalendarzu.

Cieszą mnie. Będę miała aż dwa dni wolnego na koniec marca. Luksus.

Na wielu blogach piszecie o poście. Post wg Biblii jest bardzo ważną rzeczą, ale był onegdaj inaczej rozumiany niż dziś. Obecnie mówi się, że to rezygnacja z czegoś, np. na 40 dni rezygnujemy z Internetu, jedzenia słodyczy, lub jedzenia mięsa, ale to nie jest to.
    Biblia opisuje różne warianty postu, ten podstawowy jest o wodzie. Ludzie pościli, by przybliżyć się do Boga. Post był czasem oczyszczenia, odsunięcia tego co cielesne i przede wszystkim był czasem modlitwy. W tym celu Jezus chodził aż na pustynię.
    Dziś do postu przywiązuje się bardzo lekką wagę. Niewiele myśli się o Bogu, to raczej walka z samym sobą, ponadto normalnie żyjemy, chodzimy do pracy itd., a to nie ma nic wspólnego z przybliżaniem się do Boga.
    Warto jednak pamiętać, że choćby jeden dzień ścisłego postu i odłączenia, (czyli wyłącznego przebywania z Bogiem), czyni w życiu cuda rodem z historii biblijnych.

I to wszystko nie ma związku z żadnymi świętami kalendarzowymi. To bardzo indywidualna sprawa na dowolny czas.